-2

 Τα κείμενα που δεν δημοσιεύτηκαν αυτή την χρονιά είναι ανησυχητικά πολλά. Είναι δυσανάλογα πολλά για την προσωπική μου αλήθεια, καθαρότητα και ηθική. Έχουν φωλιάσει σε μία σκουληκότρυπα που ακούγεται ολοκάθαρα το papillon από του editors. Πρόσεξέ με καλά ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΛΟΓΙΑ. Μόνο η μουσική. Να πάνε να γαμηθούν όλοι οι στίχοι του κόσμου. Χα! Την πατήσατε αλήτες. Δεν μπορείτε να λογοκρίνετε τις νότες κι είναι ίσως αυτό το τελευταίο μου καταφύγιο. Τουλάχιστον γι' αυτή τη χρονιά. Ακούγεται στη διαπασών ο ήχος. Ντισκομπάλες ξανά παντού! Πιρουλέτες όχι πια, τέρμα η αθωότητα, τη σκότωσα, ντισκομπάλες πολλές, κάπου εκεί που είχα μείνει... Αυτή τη φορά, κείμενα κι εγώ φοράμε παγιέτες. Η παγιέτα ταιριάζει με το γήρας, δεν ταιριάζουν ωστόσο καθόλου οι έξαλλες χορευτικές μου κινήσεις. ΜΑ ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ. Έχω χάσει τα παπούτσια μου στην σκουληκότρυπα αυτή, ευτυχώς γιατί ήταν στενά... 

 Αύριο θα είναι η τελευταία μέρα του χρόνου. Θα σκέφτομαι ως αύριο τι αξίζει να ελευθερώσω και τι ας κρατήσω στα συρτάρια μου. Ή μήπως απλά να χορεύω μωρέ δίχως άλλες σκέψεις; 

 Πρέπει να αλλάξω γυαλιά οράσεως. 

 Αγόρασα τελικά ένα νέο κουτί γρίφο. Δε θα μάθω ποτέ... Το λένε «γαλάζιο δράκο» και είναι πολύ όμορφο. Δεν το έχω λύσει ακόμα. Θα στραφώ τελικά περισσότερο στο μυστήριο. Αυτό με σώνει, αφού προς το παρόν αδυνατώ να λύσω οτιδήποτε άλλο. Το αληθινό, όμως, το απτό, όχι το υποσχόμενο, το μούφα. Κι αν αυτό που διαβάζεις πέφτει σε κάποια αντίφαση με αυτά που σου είπα δυο-τρεις μέρες πριν, να ξέρεις πως εννοούσα ό,τι είπα την ώρα που το είπα. Ίσως ήμουν λιγότερο ή περισσότερο ώριμη από τώρα, αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία. 

 Υψίστης σημασίας όμως είναι το καταγεγραμμένο πισωγύρισμά μου και η ατολμία μου που πήγα να το θάψω, αχ αυτό ναι, αυτό, θα ήταν το ανήθικο. Κάποτε ήθελα να γίνω μικρότερη ξανά, να έχω ησυχία, τάξη τάχα κι ασφάλεια. Και μετά είδα πως χαζά σκεφτόμουν, προσπαθούσα να χωρέσω, από πότε και γιατί; Και δεν με ένοιαξε άλλο όταν είδα φως, όταν γέννησα φως, γιατί τελικά ήμουν σε λάθος χώρο. Κι άλλαξα χώρο, μα πάλι δεν χωρώ. Και μεγάλωσα τόσο πολύ, που ξεπέρασα όσα πίστεψα πως με έκαναν να πιστέψω ξανά. Αλλά μέσα μου ήταν όλο. Και τώρα πάλι σκέφτομαι που πως δεν δείλιασα φταίει για το πως νιώθω και πως αν τρομάξω και μικρύνω ξανά και βολευτώ και κουρνιάσω, έτσι, θα το χωρέσω;... Αλλά φοράω παγιέτες και χορεύω και πως πραγματικά μέσα στην καρδιά μου να προσποιηθώ πως με νοιάζει το να μείνω μικρή για να καταλάβουν ή να μην καταλάβουν άλλο πια; 

Υ.Γ. Γράφω αυτό το κείμενο, μία μέρα πριν την τελευταία μέρα της χρονιάς και ενώ ως τώρα ήμουν μόνη, ήρθε κι έκατσε απέναντί μου ένας πολύ καλός μου φίλος. «Θέλεις τη νέα χρονιά να ασχοληθούμε περισσότερο με κβαντική φυσική;» μου είπε «Βεβαίως». Διαβάζει λέει κάτι για μαύρες τρύπες. Του είπα «Εντάξει λοιπόν, ας ασχοληθούμε με όλες τις τρύπες».

Υ.Υ.Γ. Το προηγούμενο κείμενο «-3» ήταν στο συρτάρι. Το είχα αφήσει εκεί γιατί είχα πάρει μία μικρή απόφαση να κλείσω το καθαρό ημερολόγιο. Που τελικά την είχα πάρει και παλιότερα, αλλά τι με νοιάζει; Τι σου είναι οι αποφάσεις ε;...