κενά & σαλάμια αέρος

 Πρώτα το ένα μάτι κι έπειτα το άλλο της είπε ο γιατρός. Τώρα περιμένω να τελειώσει. Περίεργες εβδομάδες. Από ζωή σε κηδεία, από υγεία και νοσοκομείο, από δόξα σε βουβαμάρα, από πράσινο σε άσπρο, από ήλιο σε χιόνι, από τη μία άκρη στην άλλη. Δεν ξέρω που να πρωτοσταθώ. Βρίσκομαι τώρα στο καφέ. Θα τελειώσει όπου να ΄ναι, σωστά; Όλα δεν τελειώνουν άλλωστε; 

 Η μουσική στην καφετέρια του νοσοκομείου δεν πολυταιριάζει με τη φάση του. Έπαιζε από τα ηχεία κάτι σε «από έρωτα δεν πέθανε κανείς» μία κοπέλα σε διπλανό τραπέζι το σιγοτραγουδούσε. Άνοιξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα τη συσκευή κι έβαλα το call my name στα ακουστικά μου. Άκου εκεί «από έρωτα δεν πέθανε κανείς» πως τολμάει να τραγουδάει ένα τέτοιο ψέμα. Ευτυχώς που υπάρχουν και τα ακουστικά και μπορούν να σε στείλουν απ' ευθείας στο σύμπαν σου. 

 Δε θα ήθελα ακόμα να σου πω τίποτα. Ούτε για τον νεκροθάφτη που ήταν ολοταίριαστος στο σκηνικό, υπέροχος. Ούτε για την ανηφόρα με τα κυπαρίσσια που τόλμησα να σκεφτώ πως είναι όμορφος δρόμος. Δε θέλω να σου πω για τα μάτια της. Δε θέλω να σου πω ακόμα για το ταξίδι. Δε θέλω να σου πω για την ταινία. Δε θέλω να σταθώ στην αδιαφορία που υπάρχει, στο προσποιητό ενδιαφέρον, ή στο αφόρητο. Θα σταματήσω όμως ξανά στον λύκο. 

 Τα αεροπλάνα θα μπορούσα να τα συμπαθώ περισσότερο. Δυσκολεύομαι σε τρεις φάσεις. Της προσγείωσης, της απογείωσης και της πτήσης. Στην προσγείωση αυτό το αίσθημα στο στομάχι με διαλύει. Ούτε τα λούνα παρκ μου αρέσουν. Μου αρέσει η βόλτα σε αυτά κι οτιδήποτε δεν πέφτει, τρέχει, αλλάζει απότομα κατευθύνσεις ή γυρίζει σαν τρελό. Κατά τη διάρκεια της πτήσης, πάντα θυμάμαι ότι δεν έχω εγώ τον έλεγχο. Έχω την αυτοπεποίθηση πως θα μπορούσα να το πιλοτάρω το θεριό αν τύχει η στραβή, αλλά όχι την ηρεμία ώστε το παραμικρό ρεύμα αέρα να μη με ταράζει. Φυσικά φαίνομαι πολύ κουλ, μόνο αν κάποιος μπορεί να νιώσει τους παλμούς μου, μπορώ να προδωθώ. Όπως πάντα. Τέλος, όταν πλησιάζει η προσγείωση ξεκινάει η ανησυχία για το αν θα είναι απαλή σαν βούτυρο και μη τυχόν κάνει κανένα χοροπηδητό. 

 Κατά τη διάρκεια της παραπάνω συνθήκης δυσκολεύομαι πιο πολύ από το συνηθισμένο να εστιάσω σε ένα πράγμα. Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ γιατί πετάγομαι διαρκώς, δυσκολεύομαι να ακούσω μουσική, γιατί πρέπει να έχω το νου μου στον παραμικρό θόρυβο ή αλλαγή ήχου. Δυσκολεύομαι να διαβάσω γιατί νιώθω πως αν δεν είμαι αρκετά συγκεντρωμένη θα πέσουμε σε κενό αέρος. Τύπου ότι εγώ φταίω, εγώ θα το έχω προκαλέσει. Δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω κάποια ταινία, γιατί δυσκολεύομαι... Κατάφερα τώρα τις τελευταίες φορές να συνεχίσω λίγο τον λύκο. Σε μία υπέροχη πτήση που δεν κατάλαβα πότε σηκωθήκαμε, πόσο μαλακά ήταν στα σύννεφα και πόσο απαλά βρεθήκαμε στο έδαφος ξανά. Προχώρησα πολύ. Ένιωθα ότι σχεδόν επιτέλους θα τελειώσω. Ενθουσιάστηκα δε τόσο, που έβγαλα το σημειωματάριο και ξεκίνησα να μεταφέρω κομμάτια του. Να τα διαβάσω ξανά, αργά, καθώς θα γράφω, να τα χωνέψω, να το πιστέψω πως συμβαίνει. Περνάω κάποιες σημειώσεις εδώ: 

«...αυτό το ζεστό αίσθημα της τελειότητας που σε κατακλύζει, όταν πέφτεις πάνω σε κάτι που σου μοιάζει. Όχι κάτι που σε ενέπνευσε, σε χρωμάτισε. Αυτό που υπήρχε, βαδίζατε παράλληλα, δίχως οι δρόμοι σας να έχουν διασταυρωθεί. Αυτή η μαγική στιγμή της συνάντησης.

 ...Μήπως αυτό που επιζητούσαμε εμείς οι καραγκιόζηδες, ήταν από πάντα μόνο ένα φάντασμα;

...κι έτσι ο Λύκος της Στέπας μετέφερε αυτή τη διπλή και διχασμένη φύση του και στα πεπρωμένα όλων των ξένων ανθρώπων τους οποίους συναναστρεφόταν.

 Η άψογη περιγραφή του «αστού» στις σελίδες 53-54

-ο λύκος ανάμεσά σας-

Σελίδα 54, η ζωτική δύναμη την αστικής κοινωνίας. Πως συντηρείτε; 

Σελίδα 57 Η ΣΥΝΤΑΓΗ ...για να ζήσει κανείς στον κόσμο...

...όταν λοιπόν ένας άνθρωπος προχωρήσει ως το σημείο να διασπάσει την ενότητα της προσωπικότητάς του, είναι τότε σχεδόν μία μεγαλοφυΐα, οπωσδήποτε πάντως μία σπάνια και ενδιαφέρουσα εξαίρεση...

Σελίδα 60-61 η αλήθεια και η πλάνη του ΕΓΩ

Η αυταπάτη της προσωπικότητας, ο άνθρωπος κρεμμύδι

...συχνά το διαισθάνεται στα όνειρα και σε άλλες δύσκολα ελεγχόμενες συνειδησιακές καταστάσεις...

 Έπειτα, έστρεψα την προσοχή μου κάπου αλλού. Λογικά θα άλλαξα αεροπλάνα και κάτι δε θα ήταν τόσο μαλακό. Η Αρετούλα μου είπε να της πω όταν το τελειώσω και αλήθεια μου έδωκε ακόμα ένα κίνητρο. Όχι τελικά πως  όσα κίνητρα και να μου δώσουν θα νικήσουν αυτόν τον χαμό. Τώρα ο καραγκιόζης θα κλείσω τους μαντρουγάδα. Μέχρι να μαζέψω τη συσκευή θα πρέπει να ακούσω το «γι'αυτό ποτέ μην πεις πως είμαι ο ανθρωπός σου κάτι με τον χειρότερο εχθρό σου» Ψέμα κι αυτό.  

 Τα αεροπλάνα μου αρέσουν. Στο τέλος όμως. Νιώθω ότι αν βιαστώ να βγάλω συμπέρασμα, τα καταστρέφω όλα. Αν πω εν ώρα πτήσης «μα τι ωραία απογείωση» θα ξεκινήσει το κούνημα. Αν πω «μα τι ωραία πτήση», θα ακουστεί κάποιος νέος περίεργος θόρυβος. Αν πω «καλά το πάει» κατά τη φάση της προσγείωσης, θα πατήσουν οι ρόδες, θα σηκωθεί ξανά, θα κάνει μερικά γκουπ γκουπ, θα πέσει πίσω μας το επόμενο αερόπλανο; Δε θα φρενάρει ποτέ; Κλπ κλπ. Δε θα μπω πιθανότατα ποτέ με την ίδια χαρά και ανεμελιά που μπαίνω σε ένα πλοίο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε θα μπορούσα να μπαίνω κάθε μέρα. Να ξεκλειδώνω νέους πλανήτες, να διασταυρώνονται οι δρόμοι μου με όσα μου μοιάζουν κι όσα αποτελούν ενδιαφέρουσες εξαιρέσεις.