Δύσκολες αποφάσεις

  Καμία δύσκολη απόφαση. Εννοώ το παρακάτω δεν γράφεται επειδή κάποια δύσκολη απόφαση πάρθηκε ή πρέπει να παρθεί. Εκτός κι αν πιστέψουμε ότι επιπλέουν εδώ κομμάτια του υποσυνειδήτου, κάπως σαν την ονειροχώρα μου. Καθώς έγραφα το «υποσυνείδητο» στη γενική καταλαβαίνω ότι δε θα καταφέρω ποτέ μάλλον να ξεκαθαρίσω τον κανόνα με τον τόνο. Πότε ανεβαίνει και πότε κατεβαίνει. Καθώς έγραφα για την «ονειροχώρα» για την οποία κάποια στιγμή πρέπει να σας μιλήσω εκτενώς, συνειδητοποιώ πως δε θα καταφέρω ποτέ μάλλον να τηρήσω πιστά ένα πρόγραμμα καταγραφής των όσων μπορώ να ανακαλέσω καθώς ξυπνάω στην πραγματικοτητοχώρα, μήπως καταφέρω έτσι να λύσω το μεγάλο μυστήριο. Καθώς έγραφα «δύσκολες αποφάσεις» είχα κυρίως στο μυαλό μου την απόφαση για το αν θα κάνεις μπάνιο το βράδυ πριν κοιμηθείς ή το πρωί αφού ξυπνήσεις. Δε μιλάω για ξεκάθαρες καταστάσεις του τύπου «γύρισα από προπόνηση», μιλάω γι' αυτές τις αδιάφορες μέρες που παρ' όλα αυτά πρέπει να λάβεις τις σημαντικές/ασήμαντές σου αποφάσεις. 

 Σήμερα είναι από αυτές τις αδιάφορες μέρες. Μέρες τώρα είναι από αυτές τις αδιάφορες μέρες. Καλά, όχι, μην το μηδενίζω, μπορεί να φταίει η περίοδος. Μπορεί να φταίνε οι μικρές καθημερινές απογοητεύσεις που λίγο αν σταματήσεις τον χορό, τρέφονται και γίνονται γίγαντες. Σήμερα και χθες, ήταν δύο μέρες που βυθίστηκα. Δεν έκανα τίποτα δημιουργικό, παρά μονάχα βυθίζομαι στη σκέψη πως δε θα κάνω ποτέ τίποτα δημιουργικό και πως ποτέ δεν έκανα ως τώρα. Φυσικά η πολύτιμη εμπειρία μου, μου πετά το σωσίβιο της υπενθύμισης. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι άνθρωποι κάνουμε κύκλους. Κολυμπάμε προς την επιφάνεια και βουτάμε ξανά να χαζέψουμε τον πάτο. Γνωρίζω λοιπόν ότι, το πως βλέπουμε τις πραγματικότητές μας εξαρτάται από το σημείο που θα κάτσουμε για να παρατηρήσουμε τον κόσμο. Εξαρτάται δυστυχώς ή ευτυχώς και από τον κόσμο που θα επιτρέψουμε να μπει μέσα στον κόσμο μας, αλλά έστω ότι αυτή την παγίδα είναι πιο εύκολα αναγνωρίσιμη σε σχέση με την παγίδα που μας στήνει ο ίδιος μας ο εαυτός, σε σχέση με τη θέση μας. 

 Τέλος πάντων, ο λόγος που αποφάσισα να ανοίξω τον υπολογιστή μέσα στη νύχτα και να γράψω αυτά, στην πραγματική πραγματικότητα, είναι ο Σούμπερτ. Κάποια στιγμή, κάποιο μεσημέρι, μέσα στο αμάξι, πέτυχα την ίδια εκπομπή...

(που τόση ώρα να ξέρεις την έψαχνα! Αφού αναζήτησα ξανά πληροφορίες εδώ και βρήκα την καταιγίδα και στην έδειξα ξανά, έπειτα άρχισα να ψάχνω όλο το τρίτο πρόγραμμα για να βρω την εκπομπή, πως την λένε! «αναζητώντας την κυρία με την στρυχνίνη», δηλαδή, η ώρα έχει πάει σχεδόν δύο τα αξημέρωτα και πόσα χρόνια χρειάστηκαν να περάσουν μέχρι να ανακαλύψω τι ήταν αυτό που μου άρεσε τόσο και ουάου, τι τέλειος τίτλος είναι αυτός!).

 Πίσω στον πλανήτη, στην εκπομπή ο κυριούλης είχε καλεσμένη μία κυριούλα και είχαν ο καθένας κάτσει σε ένα πιάνο. Σχολίαζαν λοιπόν παίζοντας λαϊβ, πως η πέστροφα του Σούμπερτ και ο μαγικός αυλός του Μπετόβεν είχαν ομοιότητες. -Δε στα κάνω περτικαλί, ψάξε επιτέλους και κάτι μόνος σου.-Δε θυμάμαι ποιος επηρέασε ποιον, ποιος τσίμπησε τι από ποιον, αν και πιάσανε και το κουτσομπολιό το καλό και τα μαρτύρησαν όλα, αλλά θυμάμαι ότι πήγαινα προς Ίλιον. Κάπου στο Περιστέρι, έχοντας κατεβασμένα τα παράθυρα γιατί είχε ζέστα, ντυμένη σαν απόλυτη ροκ σταρ με μαλλί μπλε και μωβ και ροζ και κάπου ώπα, με την ένταση στα ηχεία του οχήματος σε επίπεδα συναυλίας με πιάνει κόκκινο φανάρι. Άκουγα για τις κλεψιές, έπαιζαν και οι σκόρπιες νότες, μονολογούσα και κάτι «άκου εδώ να δεις» αγανακτισμένη. Σταματάει δίπλα μου τύπος με μαλλί εξίσου περίεργο. Μπρος άμαλλο και πίσω μία μακριά πλεξούδα. Μου λέει «τρίτο να ακούς» με γελάκι. Τρίτο άκουγα εν τω μεταξύ. Του λέω «τσκ τσκ τσκ, άκου εδώ που γίνεται της κακομοίρας, ο κλέψας του κλέψαντος, ψάξε για την πέστροφα και τον μαγικό αυλό να φρίξεις» κι ανεβάζω κι άλλο την ένταση να φτάσει καλά καλά στο διπλανό παράθυρο, να νιώσει λίγο ο άνθρωπας το σοκ και όλο το πίτζεον μαζί. Τον χαιρέτισα στρατιωτικά παλικαρίσια και προχώρησα ευθεία. 

 Ναι, αυτά... Οι ξάξακες ήταν απογοήτευση. Ο Σούμπερτ πέθανε το επόμενο έτος από τον Μπετόβεν. Λέτε τάχα η θλίψη να τον άγγιξε; Υποσυνείδητα; Τώρα θα κλείσω. Θα δοκιμάσω να κοιμηθώ. Δε θα διαβάσω τα κίτρινα χαρτιά μου. Δε θα διαβάσω τα «ανήσυχα άκρα». Καληνύχτα. Δεν ήθελα κάτι να πω.