Μία γίδα που την έλεγαν Κάται

 Θα σου εξηγήσω τώρα τη σειρά για να μην μπερδευτείς.΄Η μήπως είναι τέλειο να μπερδεύεσαι; Κάποτε έκανα για σύντομο χρονικό διάστημα έναν φίλο δι' αλληλογραφίας, ηλεκτρονικής, αλλά ήταν ότι πιο κοντά στα ποθητά μου γράμματα που τόσο πολύ μου λείπουν. Με χαιρέτισε με κάποιες προτάσεις. Σε σειρά. Ανάμεσα στ' άλλα μου είχε πει time flies like an arrow; fruit flies like a banana, που του το είχε πει ο Γκράουτσο Μαρξ για να αποδοθούν και τα εύσημα στη μάνα. Αμέσως κέρδισε την προσοχή μου. Αρχικά οι σαφείς, λακωνικές προτάσεις κι έπειτα οι μύγες. Οι μύγες να ξέρεις κατά τ'άλλα, βαλσαμώνονται με βαλς. Κάποια πράγματα δηλαδή δεν αλλάζουν στο χρόνο. Κι επειδή δεν αλλάζουν, αλλά εγώ αλλάζω κι αλλάζω ξανά και ξανά παραμένοντας πάντα ίδια, εκτύπωσα τότε τη σειρά των γραμμάτων κι όποτε νιώθω να χάνομαι στις βόλτες, διαβάζω ξανά αυτά τα κίτρινα χαρτιά και θυμάμαι. Εσύ διαβάζεις ξανά τα κίτρινα χαρτιά σου; 

 Σήμερα λοιπόν θα ασχοληθούμε με τις χρονόμυγες. Τις χρονόμυγες μπορείς να τις συναντήσεις οπουδήποτε στον πλανήτη Γη. Φήμες λένε ότι υπάρχουν και σε άλλους πλανήτες, αλλά ακόμα δεν έχει κάτι αποδειχθεί. Τις απαντάμε σε ποικίλα μεγέθη, χρώματα και σχήματα. Έχουν φτερά, μα και δεν έχουν, αλλά συνήθως έχουν γιατί κανένας δεν τους τ' αφαίρεσε. Μπορείς να τις εξημερώσεις και να γίνουν χρονόμυγες συντροφιάς, αλλά θέλει φοβερή προσπάθεια ή και δε θέλει. Μία χρονόμυγα τρέφεται κυρίως από τα συναισθήματα μας και τη στάση μας απέναντι στο απέραντο του πεπερασμένου, όπως όλα άλλωστε, καμία διατροφική ιδιαιτερότητα λοιπόν, τέρατα. Οι χρονόμυγες ποτέ δεν πεθαίνουν και ξανά προς τη δόξα τραβούν, μα να ξέρεις στην πραγματικότητα ήταν, είναι και θα είναι για πάντα νεκρές. Πότε; Ποτέ. Το επόμενο χρονικό διάστημα, θα επιχειρήσω να παρουσιάσω μερικές χρονόμυγες, μα ως ένδειξη σεβασμού, η παρουσίαση θα γίνει στον εγκέφαλό σας, μυστικά. Ραντεβού εκεί. 

 Σε άλλα νέα, έμαθα χθες πως κομμάτια του Ραχμάνινοφ τελειώνουν με τον ίδιο τρόπο, σα να είναι μία υπογραφή. Λένε πως είναι ο σωστός τονισμός του επιθέτου του. Θα ήθελα να μάθω κι άλλα, αλλά το ράδιο δεν έπιανε στο υπόγειο πάρκινγκ κι έτσι σταμάτησε η εκπομπή. Σιωπή, του Μπετόβεν. Μα γιατί στα υπόγεια τα πάργκινγκ ο κόσμος τρελαίνεται να βρει θέση στο πρώτο επίπεδο; Σε περίπτωση σεισμού, νομίζω πως δε σώζεσαι ούτε στο μείον ένα. Οπότε γιατί να κάνεις ώρες βόλτα να βρεις θέση εκεί, όταν το μείον δύο δε χρειάζεται κόπο και το μείον τρία χρειάζεται θάρρος γιατί επικρατεί κρύο, σκοτάδι και μοναξιά, ίσως κρύβει και κανέναν ψυχοπαθή με αιματοβαμμένο τσεκούρι ντυμένο κλόουν! Εκεί λοιπόν στα βαθιά υπόγεια βρίσκω χαρά, θύματα και θέσεις σε αφθονία. Έπειτα παίρνω τις κυλιόμενες και παρατηρώ, ούσα σίγουρη πως αυτοί που περπατάνε ή ακόμα χειρότερα τρέχουν στη σκάλα της τεμπελιάς, είναι οι ίδιοι από το πρώτο υπόγειο, αυτοί που δε θα καταφέρουν ποτέ να εξημερώσουν μία χρονόμυγα. Οι ίδιοι που διέδωσαν πως πρέπει να στέκεσαι στα δεξιά και πως τάχα είναι θέμα ευγένειας. Έφτασα. 

 Ω, γεια σας κυρία χρονόμυγα! Θέλετε να χορέψουμε σαν τον 'Ιαν; 

Υ.Γ. Η Φακή μου λέει τις προάλλες «Να σου πω μία ιστορία; Μία φορά κι έναν καιρό, ήτανε, δεν ήτανε μία μπάλα. Ω! Πάμε να παίξουμε μπάλα;» Καλά θα τα πάμε! 

Υ.Υ.Γ. Θα σε βοηθήσω σήμερα πολύ πολύ, για να πιάσεις ξανά τον ρυθμό. Πάτα τα πορτοκαλί.