Λάλαμπαϊ

 Θα έχει μέσα πολλούς πόθους. Μακάρι να μην σταματήσω να τους ποτίζω. Ίσως καταφέρω να βρω κάποιον να το αγαπήσει όσο ήδη εγώ το αγαπώ και να φροντίζει τους πόθους μου για εμένα. Η χειρότερη λύση είναι να το γεμίσω με ψεύτικο πόθο, αλλά ποτέ ο ψεύτικος πόθος δεν είναι μία καλή ιδέα. Θα έχει κάπου ένα πικ απ. Συχνά θα ακούγεται μουσική από εκεί. Θα υπάρχει κι ένα πιάνο. Θα ακούγεται και από εκεί μουσική. Φαντάζομαι να μπορούν οι άνθρωποι να παίζουν όταν το θελήσουν, όποτε και όπως θέλουν. Τη μία μέρα θα ακούγεται το βαλσ του Σοστακόβιτσ, την άλλη Die Antwoord, στιγμές πιο κάτω οι xaxakes, συνθετικοί, madrugada και ο Νίκος και ο Θωμάς και ο Φοίβος κοκ. 

 Θέλω να φύγει το μυαλό σου από την πελατεία που μπορεί να φαντάζεσαι ότι υπάρχει σε ένα τεϊοποτείο. Θέλω να φέρεις στο νου σου όλες τις εποχές και όλα τα χρώματα. Σίγουρα κάπου εδώ θέλω να φέρεις και στο μυαλό σου τα ταξίδια. Οι γεύσεις θα είναι περιπέτεια. Θα τη διαλύσω την ιδέα πως το τσάι είναι βαρετό. Το τσάι δεν είναι για όταν αρρωσταίνεις. Τσάι δεν είναι οτιδήποτε βουτάς σε νερό. Το τσάι δεν το βράζεις! Θέλω να το βάλω τόσο βαθιά στις καρδιές των ανθρώπων σε τούτη τη γωνιά της γης. 

 Συνήθως δε σου λέω τα όνειρά μου. Λένε πως όταν εκστομίσεις κάτι, όταν το περάσεις από τον κόσμο των ιδεών στον κόσμο του λόγου, τουλάχιστον εγώ το έχω έτσι στο μυαλό μου, πρέπει να το κάνεις. Δεσμεύεσαι με τον λόγο σου κι αν δεν τον τηρείς, φανερώνει αναξιοπιστία. Θα μου πεις πως κάπου πρέπει να ακουμπάς τις σκέψεις σου ακόμα κι αν δεν καταφέρεις να τις υλοποιήσεις... Αλλά από την άλλη καλά έχει πάει ως τώρα το πρώτα κάνω, μετά λέω. Βασικά μετά δε χρειάζεται καν να μιλήσεις, έχουν μιλήσει άλλα για εσένα. Αλλά σήμερα νιώθω ότι πρέπει να μείνει αυτή η σκέψη εδώ. 

 Δεν ξέρω τι χρώματα θα έχει. Άλλες φορές το νιώθω το αδιάφορο μα μαγικό, της κρέμας, της σελήνης, για να το χρωματίζει διαφορετικά η κάθε στιγμή, άλλες το νιώθω πετρόλ, κόκκινο βαθύ, μπορντώ, μπλε της θάλασσας στη μέση του Αιγαίου μία μέρα που έχει συννεφιά. Ξέρεις, θα είναι ωραία εκεί και τις μέρες που θα έχει βροχή και τις μέρες που θα έχει ήλιο. Θα γυριστεί κι εκεί τουλάχιστον κάποια σκηνή ταινίας μου. Μη σου πω μία ολόκληρη ταινία. Νύχτες, θα γίνονται προβολές άλλων ταινιών.

 Η ζωή θα κυλάει όμορφα κι ανέμελα στο λάλαμπαϊ. Θα βρω και κάποιον να φτιάχνει λίγες λιχουδιές να μπορείς ν' απολαύσεις. Κυρίως κέικ, λεμονόταρτες με το καμένο από πάνω, ξέρεις και ίσως κάποια αλμυρά, γιατί ζωή χωρίς αλάτι... 

 Εκεί θα διαβάζουν, θα γράφουν, θα δημιουργούν, θα ερωτεύονται, θα παίρνουν τις σημαντικές αποφάσεις κι έπειτα εκεί θα τις καίνε. Θα χαμογελάνε, θα κλαίνε, θα μιλάνε, θα ονειρεύονται. 

 Αυτά για σήμερα από τον πλανήτη λάλαμπαϊ. Ήταν ένα μεσημέρι απλής, αδιάφορης ευτυχίας και ηρεμίας. Από το ηχείο ακούγεται το «μη μαζί γιατί» και η «μάγισσα». Αυτός είναι ο σημερινός ρυθμός. Ανοιξιάτικος, ανοιξινός, ανοιγλυκός. ΄

 Αναπνοή μέσα, αναπνοή έξω. Τίποτα το σπουδαίο. 

Υ.Γ. Λες να είμαστε εμείς το τσάι της θάλασσας; Σα φακελάκια, έτσι που μουλιάζουμε τις ψυχές μας μέσα της;

Υ.Υ.Γ. Θα πάω τώρα μέσα στα σπασμένα να υποδεχθώ το απόγιομα και να μαζέψω νομίσματα που ανταλλάζοντάς τα, θα δώσω πνοή στο νανούρισμά μου. Θα συνεχίσει να παίζει από το ηχείο εκεί το «μη μαζί γιατί» και η «μάγισσα».