ΜΑΜΙΧΛΑΠΙΝΑΤΑΠΑΪ

 Τα τραπέζια έχουν αλλάξει διάταξη. Λογικά θα αλλάξουν σύντομα ξανά. Με είδε ο Κρητικός που ερχόμουν από μακριά και πριν προλάβει να έρθει η σειρά μου, μου τον έδωσε έτοιμο στο ποτήρι το καλό. Ωραίο πράγμα να ξέρουν τι θες χωρίς καν να το πεις. 

 Η νέα διάταξη των τραπεζιών με έχει φέρει δίπλα με κάτι ξένους. Δηλαδή είναι σαν κάποτε που χώριζαν τα θρανία με μία γραμμή τα κακιασμένα. Το τραπέζι το χωρίζει σήμερα μονάχα ένα τζάμι. Είναι κάπως σα να έχω παρέα. Σε λιγότερο από μία ώρα θα είναι εδώ και τα κορίτσια. Πιθανότατα η πρώτη δόση θα έχει τελειώσει. 

 Η ταινία στο φεστιβάλ τελείωσε. Το ταξίδι ίσα πάνω αριστερά, τελείωσε. Το ένα μάτι τελείωσε. Νομίζω πως μόνο αυτά, παρά τις προσπάθειές μου τελείωσαν. Όχι ότι προσπαθώ βεβαίως βεβαίως και σκληρά. Τι ξεκινάει λοιπόν όταν κάποια πράγματα τελειώνουν και κάποια άλλα δεν τα αφήνω να τελειώσουν ποτέ; Τα μεγαλόπνοα σχέδια κάθε καλοκαιριού για τη μεγάλου μήκους. Αύτη που ήθελα να έχω ολοκληρώσει πριν τα 30 και πλέον είμαι 30, τύπου με πήραν τα χρόνια και είμαι στο 0. Ναι φίλοι μου, ξεκινάει η εποχή της ταινίας, που τρώω περισσότερα καρότα, που το πετσί μου τσιμπάει τον ήλιο σαν διψασμένο και που πλέον στην τσάντα μου ή μάλλον όχι, στα χέρια μου θα υπάρχει και μία βεντάλια. 

 Είχα πει παλιότερα στην Ιω, ότι το σενάριο είναι όλο εδώ μέσα, στο μπλογκ, αλλά μία διαβάζω και γοητεύομαι, μία διαβάζω και λέω «ω νόου, το έγραψα όντως αυτό, τι θράσος;». Έψαχνα που λέτε κλασικά κάτι στα αρχεία και άρχισα να παρατηρώ περίεργα πράγματα στα στατιστικά. Τι να σας νοιάζουν τώρα εσάς αλγόριθμοι και στατιστικά. Να σου πω κάτι; Ούτε εμένα με νοιάζουν, λέω ψέματα. Η μαγεία πάντα κρυβόταν πέρα και πάνω από τους αριθμούς. Οπότε θα σας πω κάτι που μπορεί και να με ενδιαφέρει.

 Μαμιχλαπιναταπάι. Αντιγράφω για να σας ξεκουράσω από το να πατάτε τα πορτοκαλί. Η λέξη μαμιχλαπιναταπάι λοιπόν, είναι μία λέξη της γλώσσας Γιαγκάν της Γης του Πυρός (ω ναι, πάψε, ήμουν κι εγώ εκεί) η οποία λέξη έχει μπει στο βιβλίο Γκίνες ως η «πιο συνοπτική λέξη» και μία από τις πιο δύσκολες λέξεις για μετάφραση σύμφωνα με κάποιον Μπέργκερ (τρομερό επίθετο. My name is Burger. Clemens Burger). Η λέξη αυτή λοιπόν χωράει μέσα της την εξής συνθήκη: το βλέμμα που ανταλλάζουν δύο άνθρωποι που ο ένας επιθυμεί να του προσφέρει κάτι ο άλλος, το οποίο θέλουν και οι δύο, αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να το προτείνουν ή να το προσφέρουν στον εαυτό τους. Μία κάπως διαφορετική ερμηνεία αναφέρει πως είναι το βλέμμα όταν δύο άνθρωποι μοιράζονται μία άρρητη, ιδιωτική στιγμή που ο καθένας γνωρίζει τι σκέφτεται ο άλλος και συμφωνεί με αυτό που εκφράζεται μέσω μίας ουσιαστικής σιωπής. 

 Κάπως το μαμιχλαπιναταπάι σχετίζεται λένε και με τη θεωρία των παιγνίων, με το δίλλημα του εθελοντή. Δυστυχώς δεν μπορώ να εμβαθύνω σε αυτό, διότι προσπαθούσα πριν λίγο να κατανοήσω κομμάτια από το παίγνιο δειλίας, chicken game και κάπου στο ΔΔ και Δ, που συνοψίζουν τις επιλογές «Δεν Δειλιάζω» και «Δειλιάζω», άρχισε να βγαίνει καπνός από το κεφάλι μου. Δειλιάζω λοιπόν να συνεχίσω να καίγομαι μόνη μου και θα περιμένω μήπως κάποιος κάποτε μπορεί να μου κάνει μία ξήγα για ντάμιζ να κατανοήσω αυτά τα περίεργα. 

 Σε κάθε περίπτωση αγαπημένοι, νιώθω ότι το μαμιχλαπιναταπάι είναι ένα σουπερουά επίπεδο το όποιο ενώνει μαγικά δύο διαφορετικούς πλανήτες. Σπουδαίο να συμβαίνει στις ζωές μας και σας το εύχομαι να σας βρει, μολονότι δεν πιστεύω στις ευχές. Δε θα ήταν μαγικό να ξέρουν τι θέλεις, χωρίς να χρειάζεται να το πεις; 

Υ.Γ. Το κείμενο περιέχει συμπεριλαμβανομένου του τίτλου έξι φορές τοποθέτηση μαμιχλαπιναταπάι. Πάψε ξανά, σε καλό να μας βγει. 

Υ.Υ.Γ Εδώ κάτι ήθελα να γράψω γιατί θυμόμουν ότι μέτρησα τρία υστερόγραφα

Υ.Υ.Υ.Γ. Οι ευχές. Αχ οι ευχές... Θα στο ξαναπώ. Σκέφτομαι καλά πράγματα διαρκώς για όλους. Κάποιοι έχουν την ατυχία να τους τα εκφράζω ακατάληπτα κυρίως, σε άκυρες ώρες, αλλά πιστεύω με αγαπούν λίγο γι' αυτό. Όμως οι ευχές/σκέψεις που πρέπει να αποδίδονται σε συγκριμένες μέρες και περιστάσεις με ζορίζουν. Χρόνια πολλά. Καλή χρονιά. Καλό πάσχα. Να σας ζήσει. Να ζήσετε. Συλλυπητήρια. Οριακά με τρελαίνουν. Δεν πιστεύω ότι βγαίνουν από την καρδιά. Τουλάχιστον όχι απ' όλους. Αποστέλλονται, εκφράζονται τυπικά και τις περισσότερες φορές όλο αυτό γίνεται από φόβο για να μη στενοχωρηθεί κάποιος, να μην είμαστε αγενείς, τι θα σκεφτούν αν δεν; Μα δεν προκαλεί μεγαλύτερη στενοχώρια το κλισέ από την ευγενική σιωπή; Τουλάχιστον παιδευτείτε λίγο να μην αναπαράγετε τα ίδια λόγια. Πείτε στους άλλους «μία μερίδα κοντοσούβλι και τρία πιτόγυρα απ' όλα» Τιμιότερο. 

 Τα κορίτσια ήρθαν και είναι αγενές πλέον εγώ να παίζω πλήκτρα, οπότε θα κλείσω. Δε θα γράψω για την Χαρούλα που σήκωσε τα χέρια ψηλά και με έλουσε με σαπούνι για τα πιάτα. Δε θα γράψω για τον τύπο που ήταν πριν πέντε λεπτά εδώ και τον έλεγαν Έρωτα! Όντως τον έλεγαν Έρωτα και όντως έφυγε. Μάλλον πάντα φεύγει; Ξέρεις τώρα, αν δεν τον ταϊζεις... Εμ ναι, το τραγουδάκι κολλάω και κλείνω. Κορίτσια συγγνώμη!