stop motion

Σκέφτομαι σοβαρά πώς πρέπει εκτός από τις παραμυθένιες πραγματικότητες να αρχίσω να καταγράφω και τις πραγματικές πραγματικότητες. Θα ήθελα να μπορώ να μεταφέρω κάποτε στα παιδιά μου και να θυμάμαι πώς ένιωθα με τα «ναι» και τα «όχι». Τι συνέβαινε με τους πρόσφυγες, με τους σεισμούς, με τις φωτιές. Ποια ήταν τα σκάνδαλα της εποχής και ποιες οι κρίσεις. Τι υποστήριζε και ποιος και πώς αυτά έφταναν στα μάτια μου στο τέλος. Πώς ήταν η πόλη και πώς οι άνθρωποί της.
Δεν μου πολύ αρέσουν οι άνθρωποι της και φοβάμαι το τι κακό μπορούν να προκαλέσουν στην ιστορία. Βιάζουν με θράσος και άγνοια το σήμερα, σκέψου τι θα συμβεί όταν το σήμερα γίνει πολύ χθες... Δηλαδή μου αρέσουν οι άνθρωποι, γιατί αποτελούν τροφή για εμένα, αλλά, οι πολλοί δε με ψηλώνουν. Προσπαθούν να με κάνουν να δω κάτω, ενώ σκοπός είναι να κοιτάμε πάνω. Ποιος σήκωσε τελευταία φορά τον δείκτη του για να σας δείξει κάτι πάνω; Συνήθως σηκώνουν τον δείκτη για να με μαλώσουν ή να μου δείξουν κάποιον διάδρομο προσγείωσης, ή μάλλον όχι διάδρομο,
κάποιον λάκκο, κάποια κατηφόρα, να κρυφτώ μέσα, να κυλήσω, να σοβαρευτώ, να μεγαλώσω πια, να γίνω σαν αυτούς. Θα τα φάω αυτά τα δάχτυλα μία μέρα. Θα τα μαζέψω και θα φτιάξω μία κούνια. Θα κάνω κούνια, θα κουνάω και τα πόδια μου ανέμελα καθώς θα χαζεύω. Μπορεί να τρώω και γλυφιτζούρια ή ποπκορν. Δεν ξέρω ακόμα... Θα αποφασίσω αργότερα!