Ακριβοθώρητη αφού

Σάββατο βράδυ.

Ο κόσμος με τρομάζει.
Πολύ.
Κι αυτοί κι αυτοί και οι αριστεροί και οι δεξιοί
και οι αναρχικοίστρατιωτάκια και οι "μύκονόοοοος"
και οι σελφιζ και οι θεοί σας και οι δαίμονές σας και η ανάγκη να είσαι μέρος ομάδας ή παγιδευμένος στο στενό εγώ σου που υπερπροβάλεις διαρκώς κι η φοραδά μας χέστηκε στ'αλώνι.
Και τα ψέματα. Και η εκούσια παρατεταμένη ακινησία.
Κι εγώ με τρομάζω. Κι εσύ, όσο πιο κοντά σε φέρνω, γιατί σου λείπει το μέτρον το άριστον. Κι όταν στέκεσαι κοντά στο σημείο αναφοράς με τρομάζεις γιατί είτε μου μοιάζεις πολύ, είτε δε μου μοιάζεις όσο θέλω. Κι όλο ξανά σε μία εβδομάδα από την αρχή.
Να βάλω μουσικούλα;

Υ.Γ. Η κυρία Μαστραλέξη, γιατί έχει στα ράφια της κουζίνας δίπλα στα φαγώσιμα τη βαφή για τα μαλλία;
Αλλόκοτα πράματα!
Υ.Υ.Γ Κι αυτός ο τύπος 
κι ετούτες εδώ με τρομάζουν επίσης