Η απόλυτη μη συγκέντρωση. Θέλω να γυρίσω πίσω στο πιάνο μου και μετά θέλω να πάω να τρέξω σαν βραδιάσει. Λένε πως έχει πολλή ζέστη στην Αθήνα. Έρχομαι να φέρω κι άλλη. Λοιπόν, θα προσπαθήσω να συγκεντρωθώ για λίγο. Τα μικρά μου νέα εν τάχει: Έφτασα στο νησί, αλλά μέχρι να φτάσω, κάποια πράγματα άλλαξαν κι έτσι άλλαξα κι εγώ αυτά που έπρεπε να κάνω. Πήρα μαζί μου πέντε βιβλία. Κάποια για να κάνω επανάληψη, κάποια για να τα τελειώσω. Το μόνο που κατάφερα να τελειώσω ήμουν εγώ. Μάλλον θα ήμουν πολύ αισιόδοξη. Πάντα είμαι δηλαδή... Αλλά πέντε βιβλία για 4 μέρες; Όχι ότι δεν είχα σπουδαίο χρόνο, μα λίγο η δυσκολία του να παραμείνω συγκεντρωμένη, λίγο ο ξαφνικός πολύς καθαρός δικός μου χρόνος, έκανα μία τρύπα στο νερό. Η Μαλβίνα είναι από μονή της δύσκολη κι ασυγκέντρωτη επίσης. Αρχικά γράφει κάπως σαν καταρράκτης, βρε ποια μου θυμίζει, ποια μου θυμίζει; Έπειτα έχει ένα σωρό αναφορές, ονόματα, βιβλία, ταινίες... Βρε ποια μου θυμίζει, ποια μου θυμίζει; Για να το νιώσεις πλήρως πρέπει να έχεις αγγίξει, να έχεις γευτεί τα όσα αναφέρει. Για να προσπαθήσω να το νιώσω κάπως έπρεπε να γυρίσω πίσω, να διαβάσω ξανά, να διαβάσω αργά, να αναζητήσω τα όσα μου έλειπαν. Έτσι πεταγόμουν για διάλειμμα από την «πτώση» στο «φιλί» κι από τον «λύκο της στέπας» σε κάτι ερωτικές επιστολές στο βιβλίο «έρωτας». Σταματούσα, κοιτούσα τη θάλασσα, ταξίδευα, επέστρεφα στη σελίδα, σκεφτόμουν τον αναρχικό τραπεζίτη (εντελώς άκυρο) και τι μπαλάρα έπαιξε ο Πεσόα... Μετά με μάλωνα που σκεφτόμουν και τ' άκυρα συν τοις άλλοις. Έπειτα με πιάνω να παίζω με τα δάχτυλά μου νοερά πιάνο, που σίγουρα δεν ξέρω να το παίζω. Κουνιούνται πάνω κάτω στις νότες του πατετίκ (pathétique) του Μπετόβεν, το τρίτο μέρος προσοχή, το ζωηρό, το παιχνιδιάρικο, το έντονο! Δεν σημαίνει θλιβερός/παθητικός, που σημαίνει στα εγγλέζικα να ξέρεις! Είναι γαλλικό κι έρχεται από το ελληνικό πάθος. Σημαίνει συγκινητικό, δραματικό, γεμάτο πάθος και πόνο, ναι... Και μετά έπιανα το μπλοκάκι κι ό,τι ήταν βαρύ κι ασήκωτο κι αλαφρύ συνάμα, σαν εφηβεία, σα νερό, το έχωσα στις ακόμα πιο μυστικές σημειώσεις μου, να 'μαι σίγουρη πως το απαθανάτισα για όποτε νιώσω νεκρή, διψασμένη ή δημιουργική. Σημείωνα κι έπαιζα στο ριπίτ τη σκηνή και τις ατάκες, από μία ταινία, όχι, όχι, δεν την ξέρεις. Και σα να μην έφτανε αυτό το θερινό χάος της απόλυτης τακτοποίησης, αγόρασα κι ένα μίκυ μάου με πλήρη συνείδηση, χωρίς παιδί για άλλοθι, έβαλα να δω και Κουστουρίτσα, τον «καιρό των τσιγγάνων» και να το πάλι... Ω άρρωστοι, δαιμόνιοι θεοί, τι παιχνίδι συμπτώσεων παίζετε για την τέρψη σας μαζί μου; Στήνω το λαπτοπ με θέα το Αιγαίο πάνω σε μία μικρή απλώστρα στο μπαλκονάκι, την έκαμα τραπέζι αυτοσχέδιο, κρατώ την χωριάτικη, πατάω play να σταματήσει η ταινία του εγκεφάλου και ακούω την ίδια ατάκα απ' άλλη σκηνή; Σε ένα έργο που κι εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια το έχω εκεί να σκονίζεται και να περιμένει. Αλήθεια; Τώρα;
Τα παιδιά τα βάπτισαν Φίλιππο και Άρη. Το ρομαντικό παραμυθένιο εγώ μου, ήθελε να δημιουργήσει ένα παιδί που θα το πει Αγάπη, για να φέρει την αγάπη στον κόσμο και να αποδείξω πως τα παραμύθια και οι σπουδαίες ιστορίες υπάρχουν με σάρκα κι οστά κι εγώ δεν τα πρόδωσα και τα γέννησα. Στο έχω πει αυτό. Το αστείο εγώ μου, αυτό δε στο έχω πει, γιατί είμαι και πολύ αστεία πανάθεμά με, θα μπορούσε να βγάλει έναν γιο μου Άρη και θα ήταν η μόνη περίπτωση που θα ήμουν οκ βαθιά μέσα μου να γινόταν παπάς και να του φωνάζω κάθε μέρα «Καλημέρα παπά Άρη, ευλόγησον»
Η τέχνη μου Τάκη; Άπατη πήγε. Δείχνω κώλο, τρελαίνεται ο λαός και δεν είναι καν ο δέκα χρόνια πριν κώλος, ο χωρίς δύο παιδιά και δεκάδες ποτάμια χαραγμένα και βάσανα. Δείχνω φάτσα που δε λέει τίποτα ουσιαστικό, κυριολεκτικά, το βίντεο δεν είχε καν ήχο, ήταν απλά κοντινό στο φακό και δωσ' του η αλληλεπίδραση! Δείχνω τέχνη και δεν αγγίζω ψυχή. Ακόμα κι αν έδωκα κλειδιά κι υπομνήματα, μπας και γίνω ευκολότερα κατανοητή γενικά, όχι μόνο σε κάποια ελίτ, ίδια απήχηση, ίδια αποδοχή, βάθος κι αφρός δεν είχε... Οπότε μαζεύομαι ξανά στο «δε με νοιάζει», στο «κλείνω τους δρόμους για τον κόσμο μου», το πείραμά μου απέτυχε. Κι αν μία μέρα φτιάξω το βιβλιοπωλείο/ τεϊοποτείον, μην αναρωτηθείς γιατί θα το προωθώ με τη σεξουαλικότητα στο τιμόνι. Είμαι και μία ανυπότακτη επιχειρηματίας εκτός των άλλων, μην ξεχνιέσαι, μία αναρχική τραπεζίτισσα. Τι ζήτησα στο κάτω κάτω;
Τα κίτρινα λουλουδάκια; Τα βρήκα! Αυτό το ολοκλήρωσα. Το όνομά τους; Σπάρτα. Μυρίζουν τόσο σπουδαία όσο θυμόμουν. Το τακτοποίησα αυτό κι ας άργησα. Τι κατάφερα; Βρήκα όλες τις απαντήσεις που έψαχνα! Τι αστείο, είναι πάντα μέσα μας οι απαντήσεις. Μοσχοβολάνε οι αλήθειες μας, σαν τα σπάρτα, φωτίζουν σαν φάροι κι εμείς οι δειλοί κάνουμε τάχα πως κοιτάμε αλλού, πως δε νιώθουμε, πως δε μιλάμε, δεν ακούμε, αλλά είναι κανόνας αυτό και μας τρώει στο τέλος φτύνοντας τα κοκαλάκια μας στη μάνα γη: Τίποτα πιο δυνατό από την αλήθεια μας, τον πυρήνα μας, την ιστορία μας. Πάντα θα κερδίζει. Και γι' αυτό τον λόγο, ούτε που τόλμησα να πάω να μουτζουρώσω την ταμπέλα που δείχνει προς «Αγάπη», ούτε την χλεύασα, ούτε κωλοδάχτυλο έκανα, ούτε πέη πάνω της με ανεξίτηλο ζωγράφισα (κι ας είχα σκοπό έπειτα, να το σβήσω με λίγο οινόπνευμα, γιατί είμαι και πολύ καλό παιδί γαμώτο, εκτός από πολύ κακό παιδί που γίνομαι ενίοτε κι εκτός από καταλύτης που είμαι πάντα).
Ξέρεις τι άλλο δεν έκανα; Δεν βούτηξα, δεν βαπτίστηκα κι όσα έγραψα εγώ κι όσα γράφουν τα βιβλία, δεν τα πήρα μαζί μου να τα κάψω ή να τα πνίξω. Τρέμε Αθήνα έρχομαι, με λένε Ελένη, όνομα είχα! Το όποιο σου έχω πει ότι βγαίνει από τη σελήνη; Έχω κάνει την επανάληψή μου κι επιστρέφω πιο δυνατή από ποτέ. Ποιον τάχα κορόιδευα εμένα ή εσένα πιο πολύ; Θα τα έπνιγα στη θάλασσα και θα τα έκαιγα στην φωτιά ενώ είμαι η θάλασσα και η φωτιά; Θα έστριβα τάχα ανάποδα να μην πάω προς «όλους τους προορισμούς» κι «όλες τις κατευθύνσεις» ενώ είναι μέσα μου όλα αυτά; Μέσα μου και το «λιμάνι» μωρέ και που θα πας τώρα να σε δω!
Σε άλλα νέα κατάλαβα γι' ακόμα μία φορά ότι το πρωινό στα ξενοδοχεία είναι από τα αγαπημένα μου πράγματα στη γη. Αν έπρεπε να εργαστώ για κάποιον άλλον, θα ήθελα να ταξιδεύω πολύ, ιδανικά να έχει να κάνει με το αντικείμενό μου, το όποιο θα έχω μπλέξει με κάτι δημιουργικό. Να αλλάζω χώρες και πόλεις, έχοντας τη βάση σπίτι. Να ξυπνάω νωρίς για να απολαμβάνω το πρωινό από τους πρώτους στα διάφορα ξενοδοχεία, μαζί με το σημειωματάριο μου πάντα. Ιδανικά να έχω και το σχεδόν τρεις μήνες καλοκαιρινό κενό και το πάσχα/χριστούγεννα δεκαπενθήμερο των καθηγητών. Είδες τι ωραία Τάκη που έχω στρώσει και το πλαν Β της σκλαβιάς; Αναπνέει.
Αχ ρε γαμώτο, θα τ' ομολογήσω, είμαι κατά άλλα βαθύτατα «στενοχωρημένη». Έχω φορέσει ρούχα αμείλικτης, σιωπηλής, αποστασιοποιημένης γυναίκας, κυκλοφορώ κι οπλοφορώ κι είναι κι αυτό αστείο πολύ, γιατί κατά τ' άλλα βούτυρο είμαι και θέλω να απλωθώ πάνω στον κόσμο με μία αριστουργηματική ιστορία. Να τους λιπάνω τα γρανάζια, τις καρδιές, τα κεφάλια. Να βρέξει ζάχαρη κάποιο απόγευμα, με τον ήλιο σαν φέτα πορτοκάλι και τον καύσωνα συνένοχους, να γένουμε όλοι κρέμα. Σημείωση: Αυγά και λίγη κρέμα γάλακτος να θυμηθώ να πάρω από την αγορά του Αλ Χαλίλι. Κρέμα πορτοκάλι με γεύση φράουλα κι αλάτι. Στολισμένη με ένα σωρό κόκκινα σημαιάκια.
Αν βοηθάει που είμαι μάνα στην πλοκή του έργου; Αμέ! Έμαθα να καθησυχάζω καλύτερα την παράλογη ταραχή και να αναγνωρίζω ταχύτερα το σημαντικό. Μπορώ να διακρίνω καθαρότερα πότε τα παιδιά λένε ψέμα και πότε με σιωπές κρύβουν αλήθειες. Επιβεβαιώνω πως αν τα μάθεις να φωτίζουν κι απλόχερα να το χαρίζουν, πάντα θα τους περισσεύει ηρεμία και διαύγεια. Ο τρόπος να το μάθουν βαθιά όλα μου τα παιδιά; Να το εφαρμόζω η ίδια πρώτα, να ζω έτσι. Τι κι αν γίνουν λίγο ζαβά, λίγο επικίνδυνα; Τι θα ήταν ο κόσμος δίχως αυτούς τους τρελούς με τρόμο αναρωτιέμαι... Ξέρεις ακριβώς ποιους! Αυτούς που βρίσκουν κερματάκια στον δρόμο, σκύβουν και τα μαζεύουν, όσο μικρή αξία κι αν έχουν και ξεκινούν από αυτό κάποια νέα αριστουργηματική δημιουργία. Από αυτά τα μικρά κυκλάκια στο πάτωμα ναι, πες το κέρμα εσύ, τις αφορμές, την έμπνευση θα συμπληρώσω εγώ, που δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν θα βρουν κι άλλο αργότερα στον χώρο ή στον χρόνο, γιατί σημασία έχει πως σφίγγουν ήδη το έναυσμα στη γροθιά τους. Πως δεν ξεκίνησαν από το σπίτι με τη σιγουριά πως κάτι θα βρουν, δεν το ΄χαν καν στα πλάνα κάτι να ψάξουν, μα όταν αναγνώρισαν τον θησαυρό, τον πλούτο αυτόν τον τόσο φτωχό, δεν τον αρνήθηκαν. Που βλέπουν τον κόσμο γεμάτο σπέρμα και προορισμούς και κατευθύνσεις. Ναι, βοηθάει και η σκηνοθεσία και η συγγραφή μαζί με τη μητρότητα τελικά.
Άσε με λοιπόν να κολυμπώ χορτάτη στην κρέμα μου κι ας είμαι ντυμένη προς το παρόν με αυτά τα ρούχα τα βαριά, θα τα βγάλω κι ας πνιγώ, έτσι θα ζήσω. Γιατί ξέρεις τι είναι πιο θλιβερό από να βυθιστείς σε μία κρέμα πορτοκάλι; Να προδώσεις την ποίηση μέσα σου, το έργο σου, τους χάρτες σου. Εγώ με τις ιδέες μου, που έγραφε κι ο Άσιμος, με χρίζω ιππότη και τζεντάι κι άμα ξεμεθύσω σας λέω και γκουντμπαϊ. Στο κάτω κάτω, είμαι φοβερή κολυμβήτρια, πότε μου σωσίβιο δε χρειάστηκα, δεν πνίγομαι. Σε ύπτια θέση ουρανό απολαμβάνω κι είμαι ζεν. Έτσι λοιπόν, αγαπημένο νησί, εγώ και όλοι μου οι ρόλοι κι οι ιδέες σε αποχαιρετούμε. Πάω να γίνω ξανά ένα, όλον, γυμνό, πεμπτουσία. Πάω να δημιουργήσω νέα πράματα, μέχρι τα τώρα η ζωή με επιβεβαιώνει πως σωστά βαδίζω κι εγώ την στολίζω και συνεχίζω. Βίρα τις άγκυρες.
Υ.Γ. Το ξενοδοχείο δεν είχε καθόλου καλή ηχομόνωση. ΚΑΘΟΛΟΥ. Φαντάσου μπορούσε ν' ακουστεί ο ήχος της δόνησης, οι ροχάλες του διπλανού κυριουλή, τα βήματα, τα φτερνίσματα και η κυρία από το room service με τον γλυκό της ψίθυρο. Διάβασε το σημείωμά μου κι είπε στη συνάδελφό της «σσσσσ κοιμάται». Γέμισε η καρδιά μου. Ήμουν ωστόσο πιο ξύπνια από ποτέ κι ας έβλεπα όνειρο.
Υ.Υ.Γ. Έψαχνα τα μειλ μου, καθώς προσπαθούσα να μπω στο πλοίο, στο ένα χέρι κρατούσα το τελευταίο ice cream soda (το οποίο πάντα στην καρδιά μου θα είναι «Ι scream το 'δα» και πάντα να το ζητάς με παγωτό αμυγδαλωτό κι όχι την αδιάφορη τη βανίλια που το σερβίρουν). Έπρεπε, προτού χαθεί το σήμα να βρω το καταστατικό της εταιρείας μου και να το προωθήσω κάπου. Όπως σκάλιζα τα μειλ λοιπόν και δοκίμαζα keywords να επιταχύνω την εύρεση του εγγράφου, με το: katastatiko, βρήκα επικό μήνυμα που είχα τότε στείλει σε Αννούλα και Αλέξανδρο για ενημέρωση και κουσκουσάκι. 2013 μετά το έπος που πρόσφατα ανέσυρα με πιέζω να βγω ραντεβού. Με τίτλο «Οι άνδρες γύρω μου» παρουσιάζω το εξής:
Το παραθέτω 2025 εδώ. Είχα από μικρή μία τρομερή ικανότητα να αποφεύγω «Μητσάρες». Πάμε για έναν καφέ, μου έλεγαν, αν έχεις διαβάσει τον μικρό πρίγκιπα, τους έλεγα. Έτρωγαν Χ από τον καφέ δηλαδή. ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΙ ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙΣ, γιατί να ξεκινήσεις με έναν καφέ; Ξεκίνα έστω με άλλο χρώμα. Τότε που δεν έπινα καν καφέ μου φαινόταν διπλά αποτρεπτική αυτή εισαγωγή, ανέμπνευστη. Κέρδισα έτσι λίγους σπουδαίους έρωτες, αριστουργηματικές ιστορίες και πολλή, πολλή κούραση. Στον Μητσάρα τότε είχα δώσει ευκαιρία. Μετά τα προδομένα μου παραμύθια, που ποίηση τα 'κανα και στη θάλασσα επέστρεψα για να γιατρευτώ, είχα ήδη ανοίξει την περίοδο των εκπτώσεων, ψέμα του είπα, πρωτίστως στον εαυτό μου δηλαδή. Ήταν ψηλός, το ευαίσθητο σημείο μου. Ήταν και συμμαθητής μου στα θαλασσινά, αγνόησα όλα τ' άλλα και δέχτηκα να πάμε για μία σοκολάτα, μην είμαι και σνομπ, είχαμε κοινά, θα σκέφτηκα μάλλον. Η ζωή συνεχίζεται, θα σκέφτηκα μάλλον.
Μετανιώνω που δεν έβαζα τόνους. Μετανιώνω για τη στίξη μου. Μετανιώνω που απαντώ με ακατάλληλο τρόπο κι όχι κάτι πιο σύντομο κι απλό, όπως θα ταίριαζε. Μετανιώνω που για κάποια κακά σενάρια άλλων και κάποιους «Μητσάρες», σιώπησα τα ιδανικά μου κι άρχιζα να μετράω με διαφορετικό σύστημα αξιών, όπου η αμοιβαιότητα μάλιστα και η δημιουργικότητα ωχριούσαν. Ήμουν βέβαια πολύ δυνατή και τις έφερνα πίσω στο τραπέζι μονάχη κι έτσι κάπως με κοίμιζα. Κάπου πιο κάτω στην ιστορία μου, με ξαναβρίσκω για λίγο. Η τελική μου αναλαμπή κι αφήνω πίσω άνθρωπο σπουδαίο, επειδή δεν έπαιζε επιτραπέζια, κάπνιζε, έπινε ουίσκι και προσπαθούσε κυρίως να με πείσει πως στα 22 μου πως δεν ήμουν «έφηβη» πια. Αδέκαστη. Μετά το χάος...
Καλώς ήρθατε στο εκπτωτικό χωριό!
Τι;
Δεν σκοτώνετε μυρμήγκια; Αχ φανταστικό!
Αρκεί για να γεννήσω μονάχη ένα σύμπαν. Εδώ ο άλλος με μια ελιά, ένα καράβι κι ένα αμπέλι, έφτιαξε μία Ελλάδα, εγώ θα κώλωνα;
Υ.Υ.Υ.Γ. Καλά, για τίποτα δε μετανιώνω! Δε θα είχε το ίδιο βάρος κανένα μέλλον πιθανότατα, κανένα παρόν, αν δεν είχε παιχτεί αυτό το παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου