Με τίτλο ανάρτησης «φράουλα κι αλμύρα» παλαιότερα στον χρόνο διαβάζετε το εξής: Πάω να γίνω ξανά ένα, όλον, γυμνό, πεμπτουσία. Πάω να δημιουργήσω νέα πράματα, μέχρι τα τώρα η ζωή με επιβεβαιώνει πως σωστά βαδίζω κι εγώ την στολίζω και συνεχίζω. Βίρα τις άγκυρες. Αχ και να 'ξερα! Λες να μην είναι το που; τσα! μπλογκ πραγματικά; Λες είναι πιότερο κάτι σαν death note; Στάσου να δοκιμάσω...
Δοκιμαστική παράγραφος: Στη ζωή πρέπει να είσαι σίγουρος ότι θα έρθει η στιγμή που θα περπατάς στον δρόμο, θα χτυπήσει το τηλέφωνό σου και θα σου πουν «Ναι γεια σας, είστε η μοναδική κληρονόμος μίας σημαντικής περιουσίας, όχι δεν ήταν θεία/θείος μακρινός, κάποιος σας συμπάθησε απλώς αρκετά. Δεν έχει χρέη και δεν είναι πουθενά μπλεγμένα με άλλους. Τα θέτε;» Κυρίως αστειεύομαι!... Συνδέεται με το προπροηγούμενο κείμενο μου «Μικρό μανιφέστο τις νεότερης μετα-αισθητικής αποσυναρμολόγησης τις αισθητικής [sic]» και το σημείο: Γράφω ό,τι έζησα. Πρόσφατα διαπίστωσα ότι, τελικά πέτυχα όπως γράφω να ζω. Σα να χαράζω πορεία με τον λόγο κι έπειτα να φτάνουν οι πράξεις να περνούν το παραμύθι στην αθανασία, ολόκληρα, στιβαρά. Πιο συγκεκριμένα με τη σκέψη αν είναι «τύχη» ή «πετύχει» τα όσα μου συμβαίνουν...
Το δεύτερο «τελευταίο» κείμενο του ιστολόγιου λοιπόν, είναι μία ανάρτηση που δεν έχει δημοσιευτεί και δένει μεταξύ τους τα κομμάτια σχεδόν όλα. Με τίτλο «Πόσο κοντά είναι η Ασία;» ένα καυτό μεσημέρι μεσοκαλόκαιρου, λίγες μέρες μετά το μανιφέστο της αλμυρής φράουλας, στην πλατεία Αβησσυνίας, κάνω στάση ν' αποθηκεύσω και να γιορτάσω, ανάμεσα σε κάτι ταβλαδόρους παππούδες και στον ήχο από τα μωρά στη φωτιά που τραγουδάνε στα ηχεία και συμπληρώνουν επικά την επική αυτή σκηνή, μέρα, ιστορία.
Φεύγοντας από μία συνάντηση που έδωσα χέρια για την επιστροφή μου σε μία μεγάλη μου αγάπη, σε έναν νέο κύκλο, ένιωσα την τρομερή ανάγκη να μοιραστώ αυτόν τον καταρράκτη φωτιάς μέσα μου. Συνειδητοποιώ ότι θέλω να επικοινωνήσω με ένα συγκεκριμένο άτομο! Δεν μπορώ να το ενοχλήσω ωστόσο... Υπάρχουν άνθρωποι να πάρω που θα χαρούν. Θα χαρούν αρχικά, γιατί δίχως να καταλάβουν τις λεπτομέρειες θα τους συνεπάρει η χαρά μου. Υπάρχουν άνθρωποι που θα καταλάβουν τα σημαντικά, αλλά θα αδιαφορήσουν για όλα τα σημαντικά-ασήμαντα μου. Υπάρχουν άνθρωποι, αλλά, εγώ νιώθω καθώς οδηγώ, πως μόνο ένας θα ένιωθε πλήρως το τι συνέβαινε μέσα μου εκείνη την ώρα. Καλώ εν τέλει αυτόν που «πρέπει», απογοητεύομαι εννοείται ξανά από το «λάθος» μου. Ανεβαίνω την Πειραιώς, πανηγυρίζουν τα μέσα μου, ωστόσο, δεν μασάω την απογοήτευση πια, έχει τελειώσει. Είναι λοιπόν πλέον όλα τόσο συγκεκριμένα κι έντονα που δεν μπορώ με κανένα κλειδί να τα μασκαρέψω. Θα επανέλθω πιο κάτω με παραπάνω σχετικές πληροφορίες, μα δεν είναι αυτό που με καίει αυτές τις στιγμές.
Τάκη, τι κάνω τώρα; Ενώ είμαι σε μία κατάσταση έκστασης αδιάκοπης κι ενώ αρχίζει κι εγείρεται μέσα μου μία διαδρομή με ένα σταυροδρόμι, ξάφνου μέσα σε μία εβδομάδα έχω βρεθεί στον κόμβο Κηφισίας να πρέπει να πάρω σημαντικές αποφάσεις ζωής/τσέπης και να πρέπει να το κάνω τώρα αυτό με τρόπο τέτοιο που να μην πιέσω καμία κατάσταση, να μην ματώσω τίποτα και κανέναν κυρίως εμένα και να έχω το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, στον καλύτερο δυνατό χρόνο, τόσο για την σκληρή μου πραγματικότητα, όσο και για τη σπουδαία μου ιστορία. Κερασάκι στην τούρτα; Την ίδια ώρα που μου πιέζουν τον χρόνο και τον χώρο, την ίδια ώρα πρέπει να σεβαστώ τον ρυθμό τους. Και τώρα, δεν έχω πραγματικά που να το ακουμπήσω ατόφιο όλο αυτό δίχως να τρακάρω! Προσπαθώ πολύ σκληρά ανάμεσα στ' άλλα να ναβιγκέιτ και τα φίλινγκς μου, γιατί γκες γουάτ Τάκη, ματώνουν κι αυτά και κοντολογίς, έχει πάρει φωτιά ο κώλος μου. Σα να χορεύουν οι μέρες μου το «βάρα νταγερέ», ή μάλλον όχι, σα να χορεύουν μπάλο μέσα σε μία χειρουργική αίθουσα την ώρα που προσπαθούν να με ξυπνήσουν με ένα ωραίο τραγουδάκι από μία κατά τ' άλλα ελεγχόμενη μέθη και μία πιο ελεγχόμενη διείσδυση και σπίθα στα υπόγεια του εαυτού μου! Και μέσα σε όλα αυτά να έχω και την ξεθολούρα ή θολούρα αν θες για τα «πρέπει» να συνθέτω και τη δική μου μουσική, να πλέκω στίχους, να καταφέρω να μου εξηγήσω κάποτε και κυρίως να μην χάσω τη ρημάδα την ισορροπία μέσα μου. Μεγάλες προτάσεις, πολλά «και», μεγάλες φουρτούνες Τάκη! Γουστάρω.
Υ.Γ. Διάλογος με αναισθησιολόγο:
_Βάλε το καλό, το πλήρωσα ακριβά
_Μόνο καλό πράμα έχει εδώ μέσα
_Πως θα με ξεγελάσεις; Τι θα με βάλεις να κάνω; Να μετρήσω πρόβατα;
_Κάποτε το κάναμε αυτό, μα μετρούσαν κατά λάθος και τον σκύλο του κοπαδιού και ήταν γρουσουζιά.
_Εγώ θα αντισταθώ να ξέρεις
_Καμία δεν μου αντιστάθηκε ποτέ
_Εγώ θα αντισταθώ. Κοίτα, αντιστέκομαι... Αντιστέ...
Υ.Υ.Γ. Σε μία εποχή που δεν μπορείς να μην στάζεις, μία ταμπέλα από ένα παλιό συνεργείο, είναι ξάφνου ένα ΠΟΡ μακριά από το να μπορούσε να είναι η πιο kinky ταμπέλα sex shop της γειτονιάς. Όλα φωτίζουν κι ενισχύουν ένα αιώνιο καθολικό συμπέρασμα. Τα πράματα ή τα φτιάχνεις ή τα γαμάς αναλόγως με το πως έχεις διάθεση να τα δεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου