Η πλατεία του χωριού

 Η εποχή που ζητάω έναν καπουτσίνο και με κοιτάνε περίεργα, έφτασε ήδη. Με ρωτούν για επιβεβαίωση «ζεστό;», επιβεβαιώνω και μετά ακολουθεί κάποιο περίεργα ωραίο βλέμμα ή παραξενεμένη έκφρασή τους. Πόσοι να είμαστε αυτοί που με καύσωνα πίνουν ζεστό καφέ άραγε; Νομίζω βρήκα έναν πολύ ωραίο καπουτσίνο στο καρακέντρο της Αθήνας, καταμεσής της πλατείας του χωριού. Βρήκα κι ένα ωραίο μπαράκι που πέρασε με τη μία στο τοπ 5 μου. Θα ήθελα πολύ κάποια νύχτα εκεί, να μου πεις «τι ευτυχία που η μουσική παίζει τόσο χαμηλά». Να φοράς ένα καπέλο σαν του Χάμφρεϊ κι εγώ ένα σαν της Ίνγκριντ για να είμαστε διακριτικοί και παραμερίζοντας μία κυματιστή τούφα από τα μαλλιά μου, να μου καρφώσεις με το βλέμμα σου την ψυχή και να μου πεις «Εμείς θα έχουμε πάντα το Παρίσι». 

 Την εποχή αυτή λοιπόν την φαινομενικά σούπερ φλατ, οι δουλειές πάνε καλά. Τα παιδιά είναι εντάξει, ευχαριστώ, καλά, εσείς; Το βρήκατε εύκολα; Βρήκατε να παρκάρετε; Ω, μη βγείτε έξω δίχως ζακέτα, αλλάζει απότομα ο καιρός. Ομπρέλα να πάρετε, όσο πιο στεγνοί, τόσο πιο καθαροί. 

 Σκεφτόμανε προψές χαρούμενη, ότι θα μπορούσε, να είμαστε όλοι εξωγήινοι! Βαθιά πίσω, να έχουμε ρίζες Αρειανές. Εξηγώ αμέσως: πως κάποιοι έχουν ρίζες από τον Πόντο ή από Μικρά Ασία; Έτσι κάπως όλοι έχουμε ρίζες από Άρη. Κάποτε ο Άρης είχε κόσμο πολύ και τα κάνανε όλα μπουρδέλο. Πάρα τις προσπάθειες τους να περιορίσουν τα πλαστικά καπάκια, να φορτίζουν με ρεύμα ηλεκτρικό τα αμαξάκια τους και να πίνουν με χάρτινα καλαμάκια τους φρέντους και τα απερολάκια τους, δυστυχώς δεν τα κατάφεραν και το πράμα άρχισε να στραβώνει ακραία. Ευτυχώς είχαν προηγμένο πολιτισμό και ανακάλυψαν πως μπορούν να την κάνουν για τον πλανήτη Γη. Πολύς κόσμος κατάφερε να σωθεί. Ο Άρης ερήμωσε. Όσοι ήρθαν στη Γη, έπρεπε να πιάσουν το πράγμα από την αρχή... Έτσι εξηγούνται πολλά. Δίχως να επιδιώκω να το πάω στο οπαδικό, εξηγείται γιατί λίγο πολύ είμαστε όλοι σκουλήκια, γιατί επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη και γιατί δεν μπορούμε να ξεχάσουμε βαθιά μέσα μας όσα συνδέονται μαζί μας. 

 Προχθές επίσης έφυγα χαρούμενη από τον λογιστή. Η εφορία μου είπε «ευχαριστώ» που υπέβαλα ό,τι έπρεπε να υποβάλλω. Για την κοινωνία εφέτος είμαι πιο πετυχημένη επιχειρηματίας από ποτέ. Είδες που το είχα άγχος; Είδες που όταν φεύγει το βάρος κι η γκρίνια τα πράγματα μόνο καλύτερα μπορούν να γίνουν; Τώρα πρέπει να εφαρμόσω την ίδια τακτική και στην υπόλοιπη ζωή μου... Αλλά όχι αυτή τη στιγμή, γιατί στοχάζομαι πάνω στις διαπλανητικές μετακινήσεις. Προσωπικά είμαι πολύ ικανοποιημένη γιατί την «επιτυχία» αυτή της κοινωνίας, την κατακτώ με τον δικό μου ανορθόδοξο, μοναδικό τρόπο. Νιώθω όμως και μία μικρή στενοχώρια. Παρατηρώ στωϊκά από τον κόσμο μου τον κόσμο σας και κάτι δεν καταλαβαίνω. Κάτι δε θα καταλάβω μάλλον ποτέ... Γιατί όλοι προσπαθούν τόσο αιματηρά να χωρέσουν και να ταιριάξουν; Αφού βρε κουτά, ό,τι κι αν φτιάξετε, στον Άρη θα πρέπει να πάμε πάλι. Και ξέρετε εκεί, τα όσα σημαντικά, θα πρέπει να είναι μέσα σας. 

 Σε άλλα νέα με αφορμή μία βάπτιση, θα βαπτιστώ κι εγώ στο νησί. Μου έδωσα επίσημη άδεια να πάω, ν' αδειάσω και να γεμίσω και να βουτήξω και ν' αναδυθώ. Καταμεσής σχεδόν του καλοκαιριού, θα καλοκαιρέψω. Θα πάρω μαζί μου τα βιβλία μου και το μηχανάκι μου και τα μολύβια μου και τα χαρτιά μου και ξέρεις τι θα κάνω όλη μέρα κι όλη νύχτα; Κι έπειτα δεν ξέρω για τίποτα. Κι έπειτα δε θέλω να σκεφτώ για τίποτα... Επιθυμώ να μην μπορεί πλέον να με διαβάσει κανείς. Θα κλείσω ερμητικά όλους τους δρόμους για τον κόσμο μου. Ίσως αλλάξω κόσμο. Θα πάρω όλες τις αποφάσεις μου μετά το νησί! Λέω πως, εκεί κάπου ανάμεσα στα βουνά και στα μοσχομυρωδάτα κιτρινολούλουδα που δεν έμαθα ποτέ πως τα λένε γιατί σε πίεζε ο χρόνος, θα επιστρέψω και θα βρω όλες τις απαντήσεις που ψάχνω. Λέω πως στ' αριστερά που βγάζουν «όλοι οι προορισμοί», φέτος δε θα πάω, θα πάω ανάποδα. Και ξέρεις τι άλλο λέω; Πως θα πάω στην ταμπέλα που δείχνει προς την «Αγάπη» και θα την χαλάσω, θα την χλευάσω, θα της κάνω κωλοδάχτυλο και θα ζωγραφίσω πάνω της κι ένα πέος. Λέω πως μάλλον η ουσία, είναι μία ανοησία και το λέει και η κοινωνία, για δες ταιριάζω! Και πριν φύγω, όσα έγραψα κι όσα γράφουν τα βιβλία θα τα πάρω μαζί μου στη θάλασσα κι αφού τα κάψω, μετά θα τα βυθίσω κι ύστερα ή θα κολυμπήσω ή θα χαθώ, εε κι έπειτα δεν ξέρω τι άλλο λέω... Θα δω. 

 Υ.Γ. Είναι πολύ δύσκολο σε αυτή την πόλη, να βρω καραμέλες λεβάντα. Και τι κάνεις όταν κάτι είναι δύσκολο να βρεθεί; Το δημιουργείς! Αγόρασα έτσι αγάρ-αγάρ και το έμπλεξα με αιθέριο έλαιο λεβάντας και κάτι γλυκό. Δεν πήγε πολύ καλά η πρώτη φορά, αλλά είμαι πολύ κοντά. Μη μπερδευτείς με τους παγκολίνους και τις σκοτεινές λίμνες και πιστέψεις πως υπάρχει περίπτωση να χάσω ποτέ τις δυνάμεις μου...