Είναι οι πρώτες μέρες του καλοκαιριού. Κάνει ήδη πολλή ζέστη. Τάκη αν βάλω πολλά παγάκια μέσα στο θερμός μου, κάνει έναν υπέροχο ήχο σα μουσικό όργανο. Τώρα τι ήθελα και το είπα αυτό; Θυμήθηκα τις μεγάλες μου απορίες ξανά. Γιατί το θερμός να έχει ονομαστεί «θερμός» κι όχι «ψυχρός»; Θα σου πω γιατί. Γιατί όταν το φτιάξανε, το φτιάξανε για τα ζεστά κι αργότερα ανακάλυψαν ότι, γενικά κρατάει σταθερή θερμοκρασία, συνεπώς κρατάει και παγωμένα τα παγωμένα. Μα ήταν ήδη αργά. Συμφώνησαν ότι θα το λένε «θερμός» κι αφού πέρασε καιρός κι έγινε συνήθεια, γιατί να γίνει αναπροσαρμογή; Αυτοί είμαστε και μάλλον τώρα έχω συνοφρυωθεί επικίνδυνα! Τάκη, εγώ θα του τ' αλλάξω το όνομά κι ας μη με καταλαβαίνουν όλοι, ας αναρωτιούνται, ας με καταλαβαίνεις εσύ. Για σήμερα, έχω μαζί μου το ψυχρός μου, γεμάτο παγάκια και μέσα δε σου λέω τι. Μυστικό.
Δε θα πάω μακριά από τα παραπάνω καθ' ό,τι ο κύριος λόγος που απόψε σου γράφω, είναι γιατί αυτό το διάστημα με παιδεύει πολύ ένα άλλο θέμα. Αν σου πω ότι κάνω «άρσεις θανάτου» είναι κυριολεξία ή μεταφορά; Μη βιαστείς να μου απαντήσεις δίχως να μπορείς να μου το τεκμηριώσεις και να έχεις κιόλας τη διάθεση να εμβαθύνουμε γιατί πολύ μου αρέσουν τα βάθια. Είναι δύσκολο θέμα, γιατί όπου σταθείς, η άλλη πλευρά θα κλωτσάει. Θα μου πεις πιθανότατα ό,τι μου είπε κι ένα σύντομο γκάλοπ που έκανα, πως είναι μεταφορά. Μα Τάκη, εγώ την άσκηση, στα αλήθεια την εκτελώ και συμφωνήσαμε μαζί, πως έτσι θα την λέμε. Ακόμα βαθύτερα, Τάκη κι εσύ κι εγώ κι όλοι μας, σηκώνουμε τον θάνατο κάθε μέρα της ζωής μας... Άρα; Κυριολεκτώ;
Ψολιάγκος. Αλλιώς ολοθούριος, αλλιώς αγγούρι της θάλασσας. Κι αυτό με προβλημάτισε τις προηγούμενες μέρες κάπως έντονα. Με έκανε να θυμηθώ την Ιωάννα της Λωρραίνης. Αλλιώς Ζαν ντ'Αρκ. Αλλιώς Παρθένος της Ορλεάνης. Μη ξεγελιέσαι Τάκη, μην ψαρώνεις, σαφώς και υπάρχει ξεκάθαρη σύνδεση, μα θα ήθελα να το συζητήσουμε από κοντά αυτό. Με έκανε κατά τ'άλλα που λες, να σκεφτώ σοβαρά τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω και κυρίως τι όνομα θα έχει αυτό που θα γίνω. Γιατί, αυτή η επιλογή, της θέσης και του ονόματος, είναι στο χέρι μου τουλάχιστον, ενώ στον ψολιάγκο, δεν ήταν στο χέρι του. Ο ψολιάγκος έτσι γεννήθηκε. Ψολιάγκος δε γίνεσαι. Γεννιέσαι. Ρε συ Τάκη, όλο τέτοια σου λέω κι έχω καιρό (δύο παραγράφους πάνω) ν' αναρωτηθώ μήπως τελικά δεν καταλαβαίνεις τι προσπαθώ να σου πω, τι σου λέω γενικα; Με έχει συνεπάρει η ζωή, μα μη μιλάω μόνη μου και δεν έχει νόημα... Μπα ασ' το. Έχει. Πάντα θα έχει. Συνεχίζω.
Η φάση με το λινκντιν κατά τα άλλα καλά κρατεί. Λύνω ακόμα τα γριφοπαιγνιδάκια. Κατέβασα μάλιστα αντίστοιχες εφαρμογές για να κάνω προπόνηση ανάμεσα στους αγώνες, γιατί δεν μπορώ να μην καλυτερεύω με οτιδήποτε κι αν καταπιάνομαι, δεν μπορώ να μην εξελίσσομαι, να μην αναπροσαρμόζομαι, ταράζομαι αλλιώς. Η αλήθεια ωστοσο είναι ότι δε βοηθάνε τα παιγνιδάκια στην οξύνοια πολύ κι ας προσπαθούν να με πείσουν ότι είμαι εξυπνότερη από το 75% των CEO (πόσο ουάου) και τερματίζω στις 3 πρώτες θέσεις (διπλό ουάου). Εγώ αυτή την εποχή, λίγο ψολιάγκος νιώθω μονάχα. Πριν ολοκληρώσω με το linkedin, να σου πω πως παίζει σε λούπα στον εγκέφαλό μου το εξής γιορτινό εδώ και καιρό: Linkedin dan, linkedin dan, linkedin dan, din din dan, din dan. Μικρός τυμπανιστής κι Ελενάκι, μείναμε στις πρώτες ζέστες να κοιταζόμαστε άφωνοι, σπιτσλεσ ντε, έχοντας χάσει τα αυγά και τα πασχάλια.
Τακούλη, έχεις ακούσει για το mal de débarquement; Μαλ ντε ντεμπαρκαμάν, το «κακό», η αρρώστια της αποβίβασης! Ο εγκέφαλός σου συνηθίζει στην αίσθηση της κίνησης (ήσουν πριν σε καράβι, αεροπλάνο, αμάξι κλπ) και μολονότι έχεις αποβιβαστεί, συνεχίζεις να νιώθεις πως κινείσαι, ακόμα κι αν είσαι ακίνητος. Λένε ότι βοηθούν ασκήσεις επαναπροσανατολισμού, μα να τώρα, προβληματίζομαι πάλι, γιατί δε θέλω να πάω μονάχα στην Ανατολή, θέλω να πάω και στη Δύση και στον Βορρά και στον Νοτιά.
Φοράω μία μαύρη μπλούζα που γράφει "hell was boring" με τα μανίκια σηκωμένα σα να είμαι εντός γηπέδου. Οδηγούσα πριν το ίμπιζα το συννεφιασμένο με τα παράθυρα ορθάνοιχτα, γιατί δεν έχει ερκοντίσιον και έχει πιάσει ήδη τριαντάρια. Τα παιδιά πίσω τραγουδούσαν «μαρτύριο όλη η αγάπη σου λέω» κι έπειτα το «όπως παλιά το τσιγάρο στα δύο». Καν΄ το εικόνα. Τους την έταξα την κουκουρούκου για να ανεβάσουν κι άλλο την ένταση και να απολαύσω τον σουρεαλισμό της κατάστασης στο έπακρο. Ήταν μία πολύ καλή πάσα κατά τα τ' άλλα όλο αυτό, για να μιλήσουμε έπειτα για το κακό το τσιγάρο και την ποιότητα που συχνά υποβαθμίζεται από την επαναληψιμότητα. Ξέρεις, ήταν πολύ εύκολο ένα τετράχρονο κι ένα εξάχρονο να μάθουν τους στίχους από τα παραπάνω άσματα, καθώς οι επαναλήψεις ήταν πολλές. Συγκεκριμένα Πάριος-Βίσση ενημερώνουν 25 φορές για το «μαρτύριο» τους στα περίπου 5' του τραγουδιού. Μαθαίνεις συνεπώς από την επανάληψη; Σωστά; Τουλάχιστον τα παιδιά, φαίνεται να μαθαίνουν. Τραγουδάκια κι επανάληψη συνδυαστικά, ίσως αυτό χρειάζεται για να πιάσει; Κάτσε μισό να δουλέψω τους στίχους.
Τάκη, όταν σου μιλάω εγώ, τάχα εσύ ν' αναρωτιέσαι αν κυριολεκτώ ή όχι; Κι όταν δε σου μιλώ, τάχα να σκέφτεσαι τι θα μπορούσα να σκέφτομαι; Κι έτσι όπως σου τα λέω κύριε Τάκη μας, να υπάρχει έστω και μία πιθάνοτητα να το πετύχεις όντως; Να λύσεις τον γρίφο αυτής της δαιδαλώδους, υπαινικτικής, συχνά υπερρεαλιστικής, ιδιότυπης, μη γραμμικής συλλογιστικής; Αχ, επαναλαμβάνομαι. Πάει η ποιότητα... Τι είπες; Κατάλαβες; Συγχαρητήρια, περνάς στην επόμενη φάση.
Υ.Γ. Ξέρεις τι, «σταθερός» θα έπρεπε να ονομάσουν το «ψυχρός». Σήμερα λοιπόν, μέσα στο σταθερός μου, έχω ρίξει ένα σωρό παγάκια κι ένα μυστικό.
Υ.Υ.Γ. Στο αμάξι αυτής της περιόδου έχω ζωγραφίσει στον ουρανό κάποια σύννεφα και τουλάχιστον τώρα έχει κάποιο ενδιαφέρον το πιο αδιάφορο αμάξι της ζωής μου.
Υ.Υ.Υ.Γ. Θα ξαναμπούμε στο κάρο σε λίγο για την επιστροφή κι όλα τα παραπάνω είναι μία καλή πασάρα για εισαγωγή στους linkin park με breaking the habit. Αμέ. Έχει πολλά επίπεδα το χάος Τάκη. Είχες αμφιβολία;
Υ.Υ.Υ.Υ.Γ. Breaking the habit και animal I have become από Three Days Grace, εκπληκτικά τραγούδια για ποδήλατο νύχτα σε άδεια πόλη, με μεγάλη ταχύτητα και πολλές κατηφόρες. Κυριολεκτώ ή όχι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου