Η πτώση της αυτοκρατορίας της φρυγανιάς: οι χρόνοι της αχρονίας και η μεταφυσικής της αέναης σιωπής

 Πάνω από κάθε κείμενο, στην κορυφή υπάρχει η ημερομηνία που το έγραψα. Αν στο είπα ξανά, άκουσέ το καλά αυτή τη φορά. Όχι για το τώρα, για όλα τα πριν. Αν όχι, συγγνώμη. Το έτος, ο μήνας, η μέρα. Η σειρά είναι πολύ σημαντική και είναι αυτή η σειρά που προστάζει όλο το χάος να φωνάζει. Αν ήμουν η μάγισσα του καλοκαιριού, θα πίστευες πως ξόρκια κάνω. Κι αν ήμουν μία σκηνοθέτις, μία παραμυθού, θα πίστευες ξανά σε κάτι. Μα τίποτα δεν είμαι. Είμαι το χάος. Τώρα:

 Φαντάσου ένα δωμάτιο. Χρώματα μαύρο, κόκκινο. Θερμός φωτισμός. Κόκκινες κλωστές ολόγυρα, ένας άνθρωπος να μπλέκει το νήμα, χορεύοντας το απ' άκρη σε άκρη. Μάλλον κοπέλα είναι, μάλλον μου μοιάζει. Δεν είναι; Κάποτε πρέπει θάρρος να βρω και να παραδεχτώ πως μου μοιάζει. Όχι σε εσένα. Το ήξερες. Σε εμένα. Σελίδες λευκές, άλλες γραμμένες, άλλες όχι. November-Richter. Πόρτα το δωμάτιο δεν έχει κι αν έχει δε την νοιάζει. Κανείς ποτέ δεν μίλησε για πόρτα άλλωστε. Τρέχει στο δωμάτιο. Δεν είναι μεγάλο, είναι σκοτεινό, τα όριά του όμως ίσως να είναι μεγαλύτερα. Μην κοιτάς που σταματάνε τα νήματα, το βάθος είναι άπειρο, το νιώθεις, το ψυχανεμίζεσαι σαν τα πάθη. Κι ας είναι όποιες είναι οι περιστάσεις. Μην ρωτάς που σταματάνε οι κλωστές, ψέμα είναι. Μην βλέπεις μόνο ό,τι φωτίζει το φως, δεν είσαι τυφλός. Μπλέκεται, σα να ΄ναι παγίδες οι κλωστές και μεγαλύτερες παγίδες οι σελίδες κι όλο πλέκει και όλο τρέχει. Πετάει τις σελίδες στον αέρα, ένα βήμα μεγάλο κάνει. Χορεύει, σταματά, βαριανασαίνει στο πάτωμα, παγώνει. Σηκώνεται, γράφει και σκίζει σελίδες, ζεσταίνονται τα μέσα σου πιο πολύ από το φως. Ξανά και ξανά ένας κύκλος. Το ακούς το βιολί; Όλα λάθος και τ' αστείο είναι πως όλα φαίνονται σωστά. Όλα σωστά κι ας φαίνονται λάθος. Τι τρομερές αντιφάσεις. Πόσο κρατάει όλο αυτό; Πόσα λάθη; Όσο μία ανάσα. Δύο ίσως τρία λεπτά. Μία ζωή. Πως μπορείς να κάνεις εικόνα τις σκέψεις μου; Πως μπορείς να μην υπάρχεις; 

Πως; 

Τι πως; 

 Άτυπος.

Μοιάζει, νοιάζει

Τρέχει, πλέκει

Φαίνονται, ζεσταίνονται

Νήμα, βήμα 

Πάθη, λάθη

Ρωτάς, κοιτάς

Παγίδες, σελίδες

Φως, τυφλός 

Περιστάσεις, αντιφάσεις 

Άκρη, νάρκη

Υ.Γ. Συνταγή για σπιτική μιζανσέν: Καψ' τε τα όλα. Μαύρο, κόκκινο, λευκό, εσύ κι εγώ. 

Υ.Υ.Γ. Σε αυτό το «κείμενο» πήγαν χαμένοι ένα σωρό υπέροχοι τίτλοι. Θυσιάστηκαν. Τόσες υπέροχες αναφορές έπεσαν κι αυτές για το τίποτα νεκρές ετούτο το απόγευμα. Καμία αναφορά, σε κανέναν. Ας είναι... Έτσι πρέπει, έτσι πρέπει. Πω πω, παλεύει τώρα η προηγούμενη πρόταση με ένα τεράστιο «στα αρχίδια μου» και γεμίζουν ψίχουλα οι φρυγανιές σου την πτώση της αυτοκρατορίας του χάους. Σαν χιόνι που με παγώνει. Ας είναι... 

Υ.Υ.Υ.Γ. Αν κάνω τόσο μεγάλα λάθη σε αυτή τη ζωή, το έχω καταλάβει, μα δε με νοιάζει. Αν δεν κάνω τόσο μεγάλα λάθη, δεν το έχω καταλάβει και με νοιάζει πολύ.

Υ.Υ.Υ.Υ.Γ. Καμία φρυγανιά δεν τραυματίστηκε πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη συγγραφή αυτού του κειμένου. Όλα τα στοιχεία και οι αναφορές είναι απολύτως αθώα και αβλαβή για την ψυχική και σωματική ευημερία των φρυγανιών. Οποιαδήποτε αναφορά αποτελεί καθαρή μυθοπλασία και δεν αντανακλά την πραγματικότητα (σας).