Η σχέση μας με τους άλλους/ Μόνος με τον εαυτό σου.

 Από το μέλι. Θα το ξεκινήσω από το μέλι φέτος! Δίχως να έχω δοκιμάσει όλα τα μέλια και δίχως να είμαι μεγάλη φαν του μελιού, πιστεύω ότι το καλύτερο μέλι, είναι το μέλι από άνθη πορτοκαλιάς. Μάλιστα όχι όλα τα μέλια από άνθη πορτοκαλιάς, αλλά το συγκεκριμένο μέλι κρέμα από άνθη πορτοκαλιάς. Δεν έχω δοκιμάσει βέβαια όλα τα μέλια από άνθη πορτοκαλιάς... Αν μου ζητήσεις να σου πω ποιο μέλι είναι, δε θα στο δώσω εύκολα. Θα πρέπει να το κερδίσεις. Όλο τώρα το παραπάνω, είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Βασισμένο μάλιστα σε αληθινά γεγονότα.

 Υπάρχει ένα χωριό κάπου στην κεντρική Ελλάδα, το Ροπωτό που «έπεσε». Υπάρχει μία εκκλησία εκεί, που από την υποχώρηση του εδάφους απέκτησε μία κλίση δεκαεπτά μοιρών νομίζω. Γέρνει. Μπορείς να μπεις μέσα. Πλησιάζοντας την είσοδο ξεκινάει να σε πιάνει μία ζάλη. Αν κοιτάξεις γύρω σου η ζάλη μεγαλώνει. Αν κάποιος άλλος σε δει, φαίνεσαι σα να γέρνεις. Σα να στέκεσαι μα να μην είσαι κάθετα, περίεργο. Έχεις μία παράλογη κλίση, ανάποδη σε σχέση με την εκκλησία και σε ό,τι έχεις συνηθίσει. Στην πραγματικότητα, εσύ είσαι κάθετος και όλα τα άλλα είναι στραβά. Εσύ σωστά αρμενίζεις. ΗΤΑΝ Ο ΓΙΑΛΟΣ ΣΤΡΑΒΟΣ ΓΑΜΩΤΟ. Ο εγκέφαλός σου όμως προσπαθώντας να προσαρμοστεί σε ό,τι έχει μάθει ως τώρα και ταυτόχρονα σ' ό,τι φτάνει ως ερέθισμα εκείνη την στιγμή, πέφτει στην παγίδα μίας ψευδαίσθησης, μίας ζάλης. Όλο τώρα το παραπάνω, είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Βασισμένο μάλιστα σε αληθινά γεγονότα. 

 Τώρα, Τάκη, θα σε αφήσω λίγο. Έχω πιεί τρεις δόσεις καφέ και σε λίγα λεπτά πρέπει να ανοίξω. Προτού όμως ανοίξω, θα περάσω να αγοράσω το μέλι που σου λέω. Φυσικά, δε θα σου πω που είμαι ή  που θα το αγοράσω. Ίσως δεν το βρω. Είχα χρόνια να το γευτώ, να το αναζητήσω. Κοίτα όμως πως τα φέρνει ο καιρός κι ο χρόνος και καταπιάστηκα με τα μέλια ξανά. Έμαθα ότι από τα πιο εύγευστα μέλια -αν και η νοστιμάδα είναι κάτι υποκειμενικό- είναι όντως το μέλι από άνθη πορτοκαλιάς αλλά και το μέλι ακακίας. Προφανώς και το μέλι που δεν έχει κακία θα ήταν καλό. Άκακο. Αυτό ήταν αποτυχημένο. Μα ήταν εξαιρετικό παράδειγμα, αν και μαγειρεμένο κατά το δοκούν και εκτός των άλλων δεν έχω δοκιμάσει μέλι ακακίας μάλλον... Θα συνεχίσω σε λίγο γιατί έχω πολλά να πω. Επιστρέφω. Περίμενε. 

 Τελικά πήρα δύο μέλια. Τη «Ρώμη» μου κι ένα θυμαρίσιο. Το θυμαρίσιο λένε, είναι από τα πιο αρωματικά. Σε λίγο καιρό θα ξέρουμε. 

 Μαζί μου λοιπόν, πήρα τις προηγούμενες μέρες πάλι τον 'Αρτουρ, άλλον Άρτουρ βέβαια και τον Φρίντριχ. Τόσες λίμνες, πάγοι και γκρεμοί πήγαν χαμένοι, γιατί ενώ τους κουβαλούσα στις τσέπες μου, ηρεμία δεν κατάφερα να ξεκλέψω και να τους συναντήσω. Mονάχα μία στιγμή δημιούργησα την ηρεμία. Ήμουν τόσο κουρασμένη κι έμεινα πίσω μόνη στο αμάξι, άφησα τον ήλιο να μου ζεστάνει το πρόσωπο κι έβαλα να ακούσω την «Ρώμη» μου, κλείνοντας για λίγο τα μάτια. 

 

 Η σχέση μας με τους άλλους κατά τον Άρτουρ; Μόνο σου με τον εαυτό σου κατά τον Φρίντριχ; Όχι τώρα. Τώρα άλλαξα και δε θέλω. Αλλά καλή χρονιά. 

Υ.Γ. Το μέλι από θυμάρι, νίκησε το αγαπημένο μου μέλι. Κι ήταν αυτό ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Βασισμένο μάλιστα σε αληθινά γεγονότα. 

Υ.Υ.Γ. Ξεκίνησα να το γράφω χθες κι αν το ολοκλήρωνα χθες κι η ζωή δε με είχε διακόψει, θα σου έλεγα για τα βιβλία. Αλλά... Συνέχισα σήμερα κι ίσως αυτό δεν πρέπει να το επαναλάβω. Κι ας γίνει αυτό ένα εξαιρετικό παράδειγμα και να μην φρένο ξανά.