Έκλεισα την προηγούμενη φορά με μία ειδοποίηση πως η μπαταρία μου εξαντλείται. Αχ και να 'ξερα ότι η προειδοποίηση ήταν για εμένα και όχι για τον υπολογιστή μου τελικά. Οι μέρες και οι νύχτες που ακολούθησαν ήταν γεμάτες ζόρι. Χρησιμοποίησα ως δικαιολογία κάτι χάπια που έπαιρνα για την ακμή, η οποία στα 32 αποφάσισε να με επισκεφθεί ξανά σα να είμαι 16. Οι δικαιολογίες μου όμως στερεύουν. Συμφώνησα άτυπα με τον εαυτό μου για αρχή, να σταματήσω να κρύβω, να σκεπάζω και να ωραιοποιώ οτιδήποτε δε σώζεται, ίσως... Γρατζουνάει πολύ αυτό. Με παρηγορεί όμως, κάπως, η ιδέα του ταξιδιού κι ας είναι άγνωστος ο προορισμός κι ας μην υπάρχει στ' αλήθεια τελικά κάποιος προορισμός... Η σκέψη της πλεύσης, της κίνησης, της όμορφης θάλασσας, είναι ανάσα. Στα Ιαπωνικά «ούμι» λένε την όμορφη θάλασσα ξέρεις!
Πήρα από νωρίς αυτή τη χρονιά, την δική μου χρονιά που ξεκινάει κάθε Σεπτέμβρη, την απόφαση να μαζέψω ό,τι έχω κατακτήσει. Να τα ξεσκονίσω, να τα ξεκαθαρίσω και να τοποθετήσω στα σωστά ράφια, τα πιο μπροστά για να τα πιάνω πιο εύκολα. Δεν πάει και πολύ καλά αυτό, γιατί φώτισε κάτι άλλο. Κάτι που είδα πρόσφατα στην μικρή μου αδερφή και αφού θαύμασα την λεπτομέρεια και την ευστοχία της «διάγνωσής» μου, κατάλαβα γιατί ήταν τόσο ακριβής και δεν ήταν καθόλου ευχάριστο αυτό. Θα μιλήσω για εκείνη λοιπόν. Παρατήρησα πόσο ανάγκη είχε, δίχως εκείνη να το αντιλαμβάνεται, ανθρώπους να την εκτιμούν, να την σέβονται, να την αναγνωρίζουν, να την προστατεύουν, να την θαυμάζουν, να την προσέχουν, να την αλαφρώσουν λίγο από τα «βάρη» της κι ας φαίνεται - κι ας είναι- τόσο δυνατή, τόσο ανεξάρτητη, τόσο «ψήλη» και «μεγάλη».
Ανέβηκα λίγο πιο ψηλά στον χάρτη τις προάλλες. Ξέρεις που θέλω να σταθώ απ' όλο το ταξίδι; Στον ποταμό Βιστούλα. Στην Βαλτική, λίγο αργότερα στην Βόρεια κι έπειτα σε κάποιον ωκεανό; Στο σύμπαν; Έπεσε μέσα το κίτρινο πλειμομπιλ στον ποταμό και το είδα από ψηλά να φεύγει επιπλέοντας μακριά μου. Δέχθηκα μία προτροπή να πετάξω και το άλλο για να του κάνει παρέα. Για μία στιγμή το σκέφτηκα... Όσο το σκεφτόμουν, το έσφιγγα στην γροθιά μου πιο δυνατά. Αν φύγει κάποιος, τι κάνει ο άλλος; Τι είναι πιο ρομαντικό εξάλλου; Ένας θάνατος μονάχα ή χιλιάδες μικροί θάνατοι που γεννιούνται από την ανάμνησή σου; Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Είναι λάθος μου; Δεν είναι; Έκλαψα πολύ εκείνη την νύχτα. Για λίγη ώρα, αλλά με μεγάλη ένταση. Για όλα αυτά τα χρόνια, για τα κομμάτια που απέμειναν, για το ότι δεν ήμουν φαινομενικά μόνη, αλλά ουσιαστικά ήμουν μόνη μου, εγώ και το πετρόλ πλέιμομπιλ πια.
Πιο κάτω στα συνταρακτικά νέα της πιο αδιάφορης και πιο σπουδαίας συνάμα εποχής μου, ας πούμε ότι κάποια σαν την αδερφή μου, συνάντησε έναν άνθρωπο προσφάτως που ήπιε μαζί του ένα πράσινο τσάι. Εκείνη θαύμασε αυτόν τον άνθρωπο γιατί δεν έμοιαζε με άλλους ανθρώπους, σπάνιο. Φτιάχνει κάποια πράγματα που δεν μπορείς να τα ταξινομήσεις σε κάποια «κατηγορία», που πηγαίνει μόνος του και βλέπει ταινίες, που κατανοεί έννοιες όπως «ισότητα» και «πολλαπλή νοημοσύνη». Έναν άνθρωπο που μέσα σε μία ώρα της χάρισε μία από τις πιο σπουδαίες του ιστορίες. Επιπροσθέτως, αυτή που κάπως μοιάζει σαν την αδερφή μου, πήρε έναν σπόρο κατανόηση, έναν σπόρο θαυμασμό κι έναν σπόρο σεβασμό. Έπειτα, δεν ξέρω τι έγινε. Δεν ξέρω τι έκανε τους σπόρους. Νιώθω όμως πως ακόμα κι αν ήταν η όλη ιστορία μονάχα αυτή η μία ώρα, αυτοί οι σπόροι θα την κρατήσουν για καιρό ζωντανή. Κι εκεί έρχεται και συναντιέται του κόσμου όλου το κρίμα. Γιατί η ζεστασιά να μην είναι ίσα μοιρασμένη και πόσο τάχα κάποια δέντρα θα ήταν πιο ψηλά, αν μεγάλωναν σε πιο ιδανικά σημεία με πιο «σωστούς» ανθρώπους;
Στο σημείο που αποφάσισα να κάτσω, για να σου γράψω όλα τα παραπάνω, κάθε άλλο παρά την ησυχία που έψαχνα δεν έχει. Έχει όμως πολλούς μόνους. Πολλούς μόνους είχε και στα «πεσμένα φύλλα», που με έκαναν να νιώσω τόσο όμορφα. Κατάλαβα ότι νιώθω καλά να είμαι μόνη ανάμεσα σε μόνους. Καταλαβαίνω πόσο άβολα νιώθω κοντά σε μαζεμένους. Τους μαζεμένους σε ομάδες και ζεύγη που τους κρατάει κοντά η ρουτίνα, η υποχρέωση, ο φόβος, το συμφέρον, οι «συνθήκες», τους μαζεμένους που υποκρίνονται και τι τρομερό, κανένας μαζεμένος ως τώρα δε με έχει πείσει για το αντίθετο. Δε θέλω να γίνω έτσι όταν μεγαλώσω. Θέλω οτιδήποτε με φέρνει κοντά σε άλλους, να μοσχοβολάει από όλα αυτά που λείπουν στην αδερφή μου και σε αυτή που μοιάζει στην αδερφή μου.
Στο σημείο που κάθομαι, έχω μέτωπο σε όλους του μόνους και από πάνω μου φέγγει ένα πολύ δυνατό φως που δε με αφήνει να κρυφτώ. Γράφοντας τα παραπάνω, αρκετές φορές πήγα να δακρύσω ξανά, δεν το άφησα να συμβεί. Τρεις μόνοι διαβάζουν. Δύο μόνοι γράφουν. Ένας μόνος μάλλον βλέπει κάποια ταινία στο λαπτοπ του κι εγώ μόνη κρατάω το παράθυρο ανοιχτό για εσένα.
Σε λίγες μέρες η χρονιά θα αλλάξει. Το έτος πλέον θα ονομάζεται 2024. Κάποιες νύχτες πριν είδα στο όνειρό μου πως έγινε μία έκρηξη και εξαφανίστηκε το φεγγάρι. Καθόμασταν όλοι μαζί, ήταν νύχτα και το χάζευα. Ύστερα κόπηκε στα δύο οριζόντια και το κάθε του μισό είχε ολόγυρα μαύρα κομμάτια σαν κάρβουνο, σαν καπνό. Δεν είναι δα αυτό ένα απλό όνειρο... Άρχισα να τρέχω να προλάβω να με σώσω, να σας σώσω. Από τα πιο υποσχόμενα ονειρικά σενάρια, που η ζωή, ο Φοιβάκος δηλαδή, αποφάσισε να διακόψει απότομα ερχόμενος στο καινούργιο μου κρεβ(β)άτι και φωνάζοντας: «μαμά, σήκω μαμά, θέλω κακά»! Ματαίως προσπάθησα να βρεθώ μέσα στο ίδιο όνειρο ξανά.
Τέλος, θέλω να σου πω πως, σε λίγο θα αρχίσω να μοντάρω την καινούργια μου ταινιούλα. Είσαι και εσύ μέσα εκεί, αν και πραγματικά θα ήθελα μήτε μαύρα να φοράς, μήτε μάσκες. Και προς θεού (όποιου εσύ θες) μην κάτσεις στη καρέκλα. Κι αν κάθεσαι, άσε με να σε σηκώσω, να σε σπρώξω, να σε ρίξω, να σε λερώσω, να δεις πιο καθαρά. Δεν είσαι κουρασμένος, είσαι ένα παιδί!
Υ.Γ. Αγαπημένη μου ούμι, ταξίδεψε τον κίτρινο φίλο μου σε σπουδαία μέρη κι ιστορίες κι ύστερα βοήθησέ με να μην σταματήσω να σκαρώνω παραμύθια για όσους η καρδιά τους μπορεί να τ' αντέξει.
Υ.Υ.Γ. Αγαπημένη μου καρδιά βοήθησέ με να μπορώ να αντέξω όλες τις όμορφες θάλασσες.
Υ.Υ.Υ.Γ. Ευχαριστώ όλους εσάς, τους υπέροχους μόνους που με βοηθήσατε να κάνω εικόνα την φαντασία μου και λέξεις τα μυστικά μου.
Kαλή σας χρονιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου