Ντεϊ οφ

  Το πείραμα του τυχαίου αριθμού.

 Δυσκολεύομαι να γράψω με χάρη καθώς έχω χτυπήσει βαριά στην καρδιά... Όλο μαλακίες, φτάνει. Έχω χτυπήσει στην μετακαρποφαλαγγική άρθρωση και σχεδόν σέρνεται ο αριστερός μου δείκτης. Μία εβδομάδα μετά αρχίζει να μην έχει πλάκα καθώς δεν βελτιώνεται. Σε άλλα νέα που δεν ένοιαξαν ποτέ κανέναν, έσπασα κι έφτιαξα (όχι εγώ ο κυρ Λάζαρος) ένα χειρόφρενο. Δέχτηκα κι έπειτα απέρριψα μία νέα τηλεοπτική περιπέτεια. Αποφάσισα να γίνω σκληρή (είμαι κλόουν) και μετά μαλάκωσα πάλι. 

 Οπότε σήμερα θα αναλύσω εν τάχει το πείραμα του τυχαίου αριθμού, γιατί είμαι σατανάς και γιατί στην πραγματικότητα δε θα ήθελα να πω κάτι. Και ναι, καταλαβαίνω και θαυμάζω κι ακολουθώ το να μη λες κάτι αν δεν έχεις κάτι να πεις, αλλά επειδή μαλάκωσα και πονάω και λίγο, βάζω παγίδες. 

 Αρχικά για να κάνεις αυτό το πείραμα πρέπει να έχεις κάμποσους φίλους ή γνωστούς. Δεν το κάνεις σε κάποιον άγνωστο, γιατί υπάρχει πληθώρα άλλων πληροφοριών να κατακτήσεις πριν από αυτό κι είναι άδικο να τοποθετείς σε κουτιά αγνώστους, αφού όσο έμπειρος κι αν είσαι, συχνά γίνονται τρομερά λάθη. Σε κάποιον φιλογνωστό λοιπόν στέλνεις έναν αριθμό. Έτσι, χωρίς καλημέρες, καλησπέρες, καληνύχτες, καληνότσες, στα ξαφνικά στέλνεις π.χ. εντελώς τυχαία επιλογή αριθμού ένα: 5 

 Δεν πάει κάπου ξεκάθαρα αυτό. Μερικές σκέψεις έκανα μονάχα, άναρχες. Μία σκέψη είναι ότι από την απάντηση μπορείς να βάλεις σε κάποια κουτάκια τους ανθρώπους. Θα απαντήσουν τάχα ένα: 6; Θα μπορούσες ίσως να συμπεράνεις ότι είναι ένα άτομο με έντονη την ανάγκη να επικρατήσει; Θα μπορούσε ίσως να απαντήσει ένα: τι είναι πάλι αυτό; Εκεί θα πρέπει να αναρωτηθείς τι του βρήκες; Ένα: 4, θα μπορούσε ίσως να σημαίνει ότι ο χαρακτήρας είναι υποτακτικός. Μία απάντηση που τώρα δεν έχω σκεφτεί και δε θα μπορούσα να τη σκεφτώ, αλλά θα μου γεννούσε τη σκέψη: ουάου τι μου είπε τώρα, θα μπορούσε να ρίξει σποτλαϊτ στο υποκείμενο. Μπλεγμένη στις άτακτες σκέψεις του φανταστικού πειράματος του τυχαίου αριθμού, αναρωτιέμαι αν έμμεσα δίνω τουτόριαλ, αν είμαι μία αιμοδιψής κυνηγός ή αν όντως οι συμπεριφορές, οι απαντήσεις και οι σιωπές των ανθρώπων λειτουργούν ως κάποιας μορφής ναρκωτικό για τον οργανισμό μου και την εξερευνητική μου δίψα. 

 Σήμερα είναι χάλογουιν, που πια έχουμε και στα μέρη μας και θεωρώ αρκετά σέξι το να ρωτάει μία κολοκύθα τρικ ορ τριτ. Το ίδιο σέξι είναι κάτι τεράστιες πίκλες αγγουριού στα περίπτερα και ένα κοτόπουλο ψημένο στον φούρνο με ανοιχτά τα πόδια ανάσκελα, ανάμεσα σε άπειρες πατάτες. Δεν πεινάω. Διψάω. 

 Δέχτηκα μόλις μία ειδοποίηση από τον αγαπημένο μου ηλεκτρονικό υπολογιστή, ότι η μπαταρία μου εξαντλείται και μιας και η παροχή ρεύματος είναι μακριά, δεν σκοπεύω να την πλησιάσω γιατί βιάζομαι να προλάβω ανοιχτό το τσαγάδικο. Θα πω αυτό και θα κλείσω. Δεν καταλαβαίνω, καταλαβαίνω. Δεν σωπαίνω και σωπαίνω. Είναι ωστόσο τρομερό και με εκπλήσσει το πόσο εύκολο είναι να