Πριν κάμποσα χρόνια έκανα μία βουτιά σε μία πισίνα. Έπρεπε να κολυμπήσω μία απόσταση, γρήγορα και να τελειώσουν επιτέλους όλα, να μπορέσω να φύγω. Περίμενα αυτή τη διαδρομή πολύ καιρό, συμβολικά μα και πραγματικά. Το τέρμα της το έβαλα στόχο ζωής και σημείο αναφοράς μίας καινούργιας αρχής που άξιζα κι έπρεπε επιτέλους να γευτώ. Δύο στιγμές πριν από τη μεγάλη βουτιά, άκουσα μερικά από τα πιο άσχημα νέα της ζωής μου.
Βούτηξα, κολυμπούσα κι έκλαιγα. Γι' αυτά που άκουσα ακόμα και το τελευταίο λεπτό, γι' αυτά που έζησα μέχρι τότε, γι' αυτά που κατάφερα, γι' όσα ήμουν έτοιμη να γνωρίσω, για όλες τις λάθος στιγμές. Έφτασα απέναντι πιο γρήγορα από ποτέ. Άγγιξα το τέρμα και με ρώτησαν το όνομά μου. Δεν απάντησα, κράτησα την αναπνοή μου και βυθίστηκα στο νερό. Δε θα ήθελα να ήμουν υπερβολική, αλλά ή μία μου ανάσα πρέπει να κράτησε έναν αιώνα και τα δάκρυα που άφησα σε εκείνο το τέρμα, λύπης και χαράς μαζί, πρέπει να έκαναν την πισίνα να ξεχειλίσει και πνίξανε τον κόσμο ολάκερο.
Απόψε αισθάνομαι το ίδιο. Καιρό αισθάνομαι το ίδιο. Παγιδευμένη σε αυτή τη συνθήκη. Άλλοτε βρίσκομαι στην αρχή, πριν την βουτιά κι ακούω κι άλλα άσχημα νέα. Κάποιες φορές κολυμπάω δίχως να έχω βρει τον προορισμό, το τέρμα. Δάκρυα κυλάνε από τα μάτια μου στη διαδρομή για όσα έζησα αλλά και για όσα ακόμα δεν έχω ζήσει. Άλλοτε πάλι φτάνω κάπου, με ρωτάνε πως με λένε και προτού τους απαντήσω, βυθίζομαι μέσα στο νερό κι εκεί παίρνω τις πιο ήρεμες ανάσες που πήρα ποτέ, αλλά δε βγαίνω να φωνάξω το όνομά μου, τους κοιτάζω κάτω από την επιφάνεια κι ύστερα από λίγο δε με απασχολεί καν το να τους βλέπω, δε με απασχολεί το να βγω και να μην μπορώ ν' αναπνεύσω, μάλλον ξέχασα και πως με λένε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου