Το μαραμπού

 Έχω κάνει μία στάση να φάω κάτι. Στα χέρια μου έχω ένα γράμμα που δεν έχω ακόμα ανοίξει. Ένα δικό μου γράμμα! Φαντάζομαι πως κάπου ως εδώ, θα σου έχω πει πως μου αρέσουν τα γράμματα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η αλληλογραφία ψυχορραγεί έτσι. Σκέψου την ιεροτελεστία που αγκαλιάζει αυτή την συνθήκη. Σκέψου το χέρι σου να κρατάει το μολύβι ή το μελάνι και με αυτό να ταξιδεύεις πάνω σε άδειες κόλλες. Δημιουργία! Αφήνεις πάνω στο χαρτί τις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου, τις μυρωδιές σου. Τα μυρίζω τα γράμματα να ξέρεις. Μυρίζω και τα βιβλία. Περίμενε γιατί ξεφεύγει ο λογισμός μου. Φαντάζομαι πως κάπου ως εδώ, θα σου έχω πει πως μου αρέσουν οι μυρωδιές.

 Χθες καθώς οδηγούσα το μηχανοκίνητο «άτι» μου, άφηνα για κάποιες φευγαλέες ματιές τον δρόμο και ρούφαγα λίγο από το φεγγάρι. Ευθύς αμέσως σκέφτηκα πόσo κοντά είμαι στην ποίηση, αν πάρω κάποιες ανάσες πιο αργά. 

«Θα πεθάνω μία μέρα και αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Σίγουρο είναι επίσης πως η ώρα δε θα σταματά να κυλά. Οι στιγμές θα συνεχίσουν την ιστορία τους. Το φεγγάρι θα συνεχίσει την ατέρμονη βόλτα του. Τα τραγούδια δε θα πάψουν. Ο καιρός, οι εποχές θα χορεύουν. Ο έρωτας δε θα χαθεί. Κάποιος στον κόσμο την ίδια στιγμή θα ανταλλάζει ένα φιλί και κάποιος θα το αναζητεί. Ο άνεμος και η θάλασσα, άλλοτε γλυκά κι άλλοτε αγριεμένα θα φτάνουν και θα φεύγουν ξανά και ξανά. Είθε αυτή η συνέχεια να είναι η παρηγοριά. Η συνέχεια και η δημιουργία που σου άφησα και μέσα από αυτή δε θα πάψω ποτέ να ζω. Ο φόβος μονάχα απόψε έπαψε» 

Τώρα θα το δεις αλλιώτικα και θα καταλάβεις τι εννοώ: 

Θα πεθάνω μία μέρα 

αυτό είναι το μόνο σίγουρο. 

Σίγουρο είναι επίσης πως 

η ώρα δε θα σταματά να κυλά. 

Οι στιγμές θα συνεχίσουν την ιστορία τους. 

Το φεγγάρι θα συνεχίσει την ατέρμονη βόλτα του. 

Τα τραγούδια δε θα πάψουν. 

Ο καιρός, οι εποχές θα χορεύουν. 

Ο έρωτας δε θα χαθεί. 

Κάποιος στον κόσμο την ίδια στιγμή θα ανταλλάζει ένα φιλί

και κάποιος θα το αναζητεί 

Ο άνεμος κι η θάλασσα, 

άλλοτε γλυκά κι άλλοτε αγριεμένα 

θα φτάνουν και θα φεύγουν 

ξανά και ξανά. 

Είθε αυτή η συνέχεια 

να είναι η παρηγοριά. 

Η συνέχεια και η δημιουργία που σου άφησα.

Μέσα από αυτή δε θα πάψω ποτέ να ζω. 

Ο φόβος μονάχα απόψε έπαψε. 

 Ναι, αυτά σκεφτόμουν. Μάλιστα έφτασα στο σημείο να συγκρίνω τη σιγουριά του τέλους, με τη σιγουριά του έρωτα. Πιο συγκεκριμένα με το ό,τι σίγουρα σε κάποια στιγμή της ζωής σου έπιασες τον εαυτό σου ν' ανυπομονείς να δεις κάποιον, σίγουρα η σκέψη ενός ατόμου σου δημιούργησε παράξενα, σπαρταριστά συναισθήματα και σίγουρα κάποια στιγμή, όταν άγγιξες κάποιο σώμα, κάποια χείλη, ένιωσες σαν πανσέληνος. Γιομάτος άνθρωπος. Αν δεν σου έχει συμβεί μέχρι τα τώρα, ευχή σου δίνω να σε βρει αυτό το «κακό». Βασικά άσε τις ευχές, σου δίνω οδηγία: τσακίσου και φάε τον κόσμο να τα ζήσεις όλα αυτά. 

 Δε θέλω όμως να ξεφύγω από το λόγο που σήμερα σου γράφω. Στα χέρια μου έχω ένα γράμμα, ακόμα μέσα δεν ξέρω τι γράφει. Θα κάνω μία παύση να το διαβάσω και θα γυρίσω να κλείσω έτσι. Ξέρω όμως πως μέσα ο φάκελος έχει το μαραμπού. Το μαραμπού! Αυτό το μαραμπού, δεν είναι απλά το μαραμπού. Αυτό το μαραμπού είναι θησαυρός. 

 Στάσου τώρα λίγο να διαβάσω το γράμμα μου. 

 Να τώρα λίγο δάκρυσα λοιπόν... Διάβασε την εικόνα: Βρίσκομαι στο κέντρο μίας καφετέριας. Μοιράζομαι το μεγάλο τραπέζι με κάτι άγνωστους. Μπροστά μου έχω το λαπτοπ. Δεξιά έχω σχεδόν τελειώσει το καλύτερο ίσως κροκ μαντάμ της πόλης. Μπροστά στο πιάτο ένα φλυτζάνι τσάι που το λένε «πριγκίπισσα αλόη». Δεν έχω πιει ακόμα ούτε μία γουλιά. Το νερό το έφεραν καυτό, δεν ξέρουν... Η κούπα είναι πολύ μικρή για την ποσότητα του τσαγιού που είχε το φακελάκι. Δε θα το άφηνα έτσι αυτό. Μέσα στην τσάντα μου έχω ένα παγούρι με νεράκι. Με γρήγορες κινήσεις, βύθισα το φακελάκι μέσα στο παγούρι και σε λίγα λεπτά θα το αφαιρέσω. Κέρδισα έτσι ένα επιπλέον λίτρο υπέροχου τσαγιού. Αριστερά μου είναι το μαραμπού σου. Το μαραμπού μου. Το μαραμπού μας. Φοράω ψηλά παπούτσια και κάθομαι ευθυτενής, επιβεβαιώνοντας μάλλον τα όσα μου γράφεις. 

 Δάκρυσα λίγο λοιπόν. Δάκρυσα και είχα ένα χαμόγελο στα χείλη ταυτόχρονα. Στη μέση μιας καφετέριας κάποιο μεσημέρι. Κινηματογραφική εικόνα. Ξέρεις όμως ποιος ευθύνεται γι' αυτό; Εσύ. Εσύ που με βλέπεις έτσι κι έτσι όπως με βλέπεις πιο πολύ θέλω να γίνομαι. Εσύ που με βλέπεις έτσι και μπορώ με αυτή τη δύναμη να σβήνω όλες τις άλλες υποθέσεις που δεν ταιριάζουν στο σενάριο μου. Το σενάριο μου, είναι ό,τι μου γραφείς στο χαρτί. Έτσι να ξέρεις σε βλέπω κι εγώ. Έτσι βλέπω τον κόσμο ολάκερο. 

 Σε ευχαριστώ.