Τρίτη

 Θα ξεκινήσω από το μαξιλάρι. Ή μάλλον όχι. Θα ξεκινήσω από το «γράψτε μου κάτι αληθινό». Ή όχι, έτσι θα κλείσω... 

 Στον εγκέφαλό μου, πρόσεχε, όχι στα ηχεία στον χώρο μα στο μυαλό, παίζει επαναλαμβανόμενα «ο μηχανισμός» του Άσιμου. Τον Πελοπίδα τρως με μια τσιμπίδα, στην Παρθενόπη χαρίζεις ένα τόπι. Εδώ και κάμποσες μέρες ακούω τον μηχανισμό. Εδώ και αιώνες τον παρατηρώ. Εδώ και μέρες έχω επίσης αποφασίσει, πως το παλιό το μαξιλάρι δεν μου κάνει πια. Μου προκαλεί κάτι σαν ενόχληση στον αυχένα. Κάποιος ή κάποιοι μύες άλλοτε επιπολής κι άλλοτε εν τω βάθει συχνά πυκνά κάνουν μία απότομη σύσπαση κατά τη διάρκεια του ύπνου. Αποφάσισα κι ελπίζω πως φταίει το μαξιλάρι. Το άλλαξα λοιπόν και είμαι ήδη σχεδόν απογοητευμένη από τη νέα επιλογή. Θα έπρεπε να υπήρχαν δοκιμαστικές νύχτες πριν αγοράσεις κάτι τόσο σημαντικό. Αν και πολλές φορές ακόμα κι οι δοκιμαστικές νύχτες δε λένε όλες τις αλήθειες. 

 Νωρίτερα είχα πάει τα παιδιά στον παιδίατρο για έναν τακτικό έλεγχο. Η νοσοκόμα κάπου προς το τέλος με ρώτησε αν είμαι η μπέιμπι σίτερ. Από τα πιο όμορφα κομπλιμέντα που έχω δεχθεί. Ήταν η ενέργεια, τα ρούχα, η φρεσκάδα, η μάπα. Ποιο το πανίσχυρο μυστικό αυτής της εκπληκτικής συνταγής; Ή δεν είναι ακόμα ώρα να κομπάσω για το τι υπέροχους ανθρώπους μεγαλώνω μαζί με εμένα; Θα σου δώσω ίσως μία μικρή γεύση. Μία αρχή. Νιώθω αρκετές φορές πως για όλα ευθύνεται η μαμαδοτσάντα. Ξέρεις αυτή η τσάντα που όλες αγοράζουν όταν έρθει η στιγμή; Αυτή η σημαία, που χωράει όλα όσα σε κάνουν να νομίζεις πως χρειάζεσαι. Με ειδικές θήκες για πάνες, για μπιμπερό, για πιπίλες, για τα βρεγμένα, για τα στεγνά, για τ' άπλυτα, για να σε μάθει, να σε ρουφήξει και μία ειδική θήκη για να σε σβήσει κι εκεί να σε κοιμίσει. Το ό,τι απέφυγα να την αποκτήσω και να την κουβαλήσω, αυτό, ναι αυτό, έπαιξε σπουδαίο ρόλο για να είναι σήμερα ο Φοίβος και η Φακή, τόσο ολόκληροι, τόσο ξεχωριστοί, τόσο δυνατοί κι ας είναι τόσο βλαστάρια. Δεν άφησα την τσάντα να μας κουβαλήσει. Μας κουβαλάνε τα πόδια μας, τα χέρια μας, οι πλάτες μας και τα μυαλά μας.  

 Ξέρω πως αν δεν έχεις μπεις στον χορό δεν καταλαβαίνεις τίποτα από τα παραπάνω, μα θα έρθει ίσως κάποτε η στιγμή κι ελπίζω τότε να θυμηθείς τον λόγο μου. Πάρε την σχολική σου τσάντα καλύτερα. Μία σακούλα σκουπιδιών. Μία τόουτ μπαγκ, να πάνε καλά και οι δουλειές. Χώσε πράμα στις τσέπες, στις κάλτσες, στις κουκούλες. Πάρε κάτι που δε θα φωνάζει αυτό για εσένα, αλλά θα φωνάζει αυτό πως είσαι εσύ! Κάνε κάτι που θα φωνάζει πως είσαι εσύ. Κι έπειτα μην έχεις καμία απαίτηση να φωνάξει κανείς το όνομά σου σαν προσευχή, γιατί το πιο σπουδαίο που μπορείς να κάνεις, είναι να μπορείς να εμφυσήσεις στους άλλους πως, ο καθένας είναι θεός του εαυτού του. Μάθε τους μόνο να ξέρουν ποιοι και πως και πότε είναι, εξετάζοντας κι αγκαλιάζοντας διαρκώς οτιδήποτε νιώθουν πως αλλάζει. Κι όλα τα παραπάνω, χωρίς εσύ να βγάλεις φωνή. Χωρίς να χρειάζεσαι πολύ χώρο ή πολύ χρόνο, παρά μόνο πολλές ιδέες. 

 Που το πάω απόψε; Θέλω να το πάω στην φάλαινα. Θέλω τώρα, ν' αφήσω εδώ κάτω πως, σα να ζήλεψα. Πρώτη φορά. Δεν ξέρω τη ζήλια, γιατί νιώθω πως όταν θέλω, έχω. Απόψε όμως κατάλαβα, πως δεν μπορώ να έχω. Δε θα έχω ποτέ μία συγγνώμη. Δεν υπήρξε ποτέ ανάγκη να με μάθει. Δεν έκανε ποτέ βήματα προς τα εμένα, είτε συμβολικά, είτε πραγματικά. Κοίτα τι ξύπνησε μία ταινία... Άνοιξαν τα φωτά στο τέλος πριν προλάβω να μαζέψω τα δύο δάκρυα. Βιαστικά. Να σε φωτίσουν προτού προλάβεις να φορέσεις την σκληράδα. Ανεβήκαμε στο μηχανάκι και πίσω τουρτούριζα και πολλαπλασίασα -χωρίς καμία προσπάθεια- τον αριθμό των δακρύων που έτρεχαν στο πρόσωπό μου. Άντε να εξηγήσεις... Τι να πεις και ποιος θα καταλάβει και γιατί στο κάτω κάτω να καταλάβει; Θόλωνα με βαθιές ζεστές εκπνοές το τζαμάκι στο κράνος, ώσπου σταμάτησαν να κυλάνε σταγόνες και το άφησα να ξεθαμπώσει. Μέχρι να φτάσουμε σπίτι, είχα γίνει σκληρή ξανά. Η ταινία όπως ακούστηκε τριγύρω ήταν για τη ζωή ενός χοντρού κι άρχισαν αυτή τη φορά να κυλάνε δάκρυα στον εγκέφαλό μου. 

 Τώρα σειρά σου. Γράψε μου κάτι αληθινό... 

Υ.Γ. Τα φώτα της πόλης αν τα δεις μέσα από θολωμένο τζάμι είναι μαγικά

Υ.Υ.Γ Ο κινηματογράφος αυτός είχε προβάλει ταινία μου. Να ΄ταν τάχα η πρώτη και η τελευταία φορά που συνέβαινε αυτό; Θα συναντηθώ άραγε ξανά με την έμπνευση;

Υ.Υ.Υ.Γ. Εσύ ξέρεις ότι ο καθένας βλέπει τα πράγματα μέσα από τα δικά του μάτια; Είσαι σίγουρος πως το θυμάσαι αυτό και είσαι σίγουρα σίγουρος πως αυτό είναι εντάξει; Αν δεν είσαι, πρέπει να γίνεις. 

Υ.Υ.Υ.Υ.Γ