Δύσκολες αποφάσεις

  Καμία δύσκολη απόφαση. Εννοώ το παρακάτω δεν γράφεται επειδή κάποια δύσκολη απόφαση πάρθηκε ή πρέπει να παρθεί. Εκτός κι αν πιστέψουμε ότι επιπλέουν εδώ κομμάτια του υποσυνειδήτου, κάπως σαν την ονειροχώρα μου. Καθώς έγραφα το «υποσυνείδητο» στη γενική καταλαβαίνω ότι δε θα καταφέρω ποτέ μάλλον να ξεκαθαρίσω τον κανόνα με τον τόνο. Πότε ανεβαίνει και πότε κατεβαίνει. Καθώς έγραφα για την «ονειροχώρα» για την οποία κάποια στιγμή πρέπει να σας μιλήσω εκτενώς, συνειδητοποιώ πως δε θα καταφέρω ποτέ μάλλον να τηρήσω πιστά ένα πρόγραμμα καταγραφής των όσων μπορώ να ανακαλέσω καθώς ξυπνάω στην πραγματικοτητοχώρα, μήπως καταφέρω έτσι να λύσω το μεγάλο μυστήριο. Καθώς έγραφα «δύσκολες αποφάσεις» είχα κυρίως στο μυαλό μου την απόφαση για το αν θα κάνεις μπάνιο το βράδυ πριν κοιμηθείς ή το πρωί αφού ξυπνήσεις. Δε μιλάω για ξεκάθαρες καταστάσεις του τύπου «γύρισα από προπόνηση», μιλάω γι' αυτές τις αδιάφορες μέρες που παρ' όλα αυτά πρέπει να λάβεις τις σημαντικές/ασήμαντές σου αποφάσεις. 

 Σήμερα είναι από αυτές τις αδιάφορες μέρες. Μέρες τώρα είναι από αυτές τις αδιάφορες μέρες. Καλά, όχι, μην το μηδενίζω, μπορεί να φταίει η περίοδος. Μπορεί να φταίνε οι μικρές καθημερινές απογοητεύσεις που λίγο αν σταματήσεις τον χορό, τρέφονται και γίνονται γίγαντες. Σήμερα και χθες, ήταν δύο μέρες που βυθίστηκα. Δεν έκανα τίποτα δημιουργικό, παρά μονάχα βυθίζομαι στη σκέψη πως δε θα κάνω ποτέ τίποτα δημιουργικό και πως ποτέ δεν έκανα ως τώρα. Φυσικά η πολύτιμη εμπειρία μου, μου πετά το σωσίβιο της υπενθύμισης. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι άνθρωποι κάνουμε κύκλους. Κολυμπάμε προς την επιφάνεια και βουτάμε ξανά να χαζέψουμε τον πάτο. Γνωρίζω λοιπόν ότι, το πως βλέπουμε τις πραγματικότητές μας εξαρτάται από το σημείο που θα κάτσουμε για να παρατηρήσουμε τον κόσμο. Εξαρτάται δυστυχώς ή ευτυχώς και από τον κόσμο που θα επιτρέψουμε να μπει μέσα στον κόσμο μας, αλλά έστω ότι αυτή την παγίδα είναι πιο εύκολα αναγνωρίσιμη σε σχέση με την παγίδα που μας στήνει ο ίδιος μας ο εαυτός, σε σχέση με τη θέση μας. 

 Τέλος πάντων, ο λόγος που αποφάσισα να ανοίξω τον υπολογιστή μέσα στη νύχτα και να γράψω αυτά, στην πραγματική πραγματικότητα, είναι ο Σούμπερτ. Κάποια στιγμή, κάποιο μεσημέρι, μέσα στο αμάξι, πέτυχα την ίδια εκπομπή...

(που τόση ώρα να ξέρεις την έψαχνα! Αφού αναζήτησα ξανά πληροφορίες εδώ και βρήκα την καταιγίδα και στην έδειξα ξανά, έπειτα άρχισα να ψάχνω όλο το τρίτο πρόγραμμα για να βρω την εκπομπή, πως την λένε! «αναζητώντας την κυρία με την στρυχνίνη», δηλαδή, η ώρα έχει πάει σχεδόν δύο τα αξημέρωτα και πόσα χρόνια χρειάστηκαν να περάσουν μέχρι να ανακαλύψω τι ήταν αυτό που μου άρεσε τόσο και ουάου, τι τέλειος τίτλος είναι αυτός!).

 Πίσω στον πλανήτη, στην εκπομπή ο κυριούλης είχε καλεσμένη μία κυριούλα και είχαν ο καθένας κάτσει σε ένα πιάνο. Σχολίαζαν λοιπόν παίζοντας λαϊβ, πως η πέστροφα του Σούμπερτ και ο μαγικός αυλός του Μπετόβεν είχαν ομοιότητες. -Δε στα κάνω περτικαλί, ψάξε επιτέλους και κάτι μόνος σου.-Δε θυμάμαι ποιος επηρέασε ποιον, ποιος τσίμπησε τι από ποιον, αν και πιάσανε και το κουτσομπολιό το καλό και τα μαρτύρησαν όλα, αλλά θυμάμαι ότι πήγαινα προς Ίλιον. Κάπου στο Περιστέρι, έχοντας κατεβασμένα τα παράθυρα γιατί είχε ζέστα, ντυμένη σαν απόλυτη ροκ σταρ με μαλλί μπλε και μωβ και ροζ και κάπου ώπα, με την ένταση στα ηχεία του οχήματος σε επίπεδα συναυλίας με πιάνει κόκκινο φανάρι. Άκουγα για τις κλεψιές, έπαιζαν και οι σκόρπιες νότες, μονολογούσα και κάτι «άκου εδώ να δεις» αγανακτισμένη. Σταματάει δίπλα μου τύπος με μαλλί εξίσου περίεργο. Μπρος άμαλλο και πίσω μία μακριά πλεξούδα. Μου λέει «τρίτο να ακούς» με γελάκι. Τρίτο άκουγα εν τω μεταξύ. Του λέω «τσκ τσκ τσκ, άκου εδώ που γίνεται της κακομοίρας, ο κλέψας του κλέψαντος, ψάξε για την πέστροφα και τον μαγικό αυλό να φρίξεις» κι ανεβάζω κι άλλο την ένταση να φτάσει καλά καλά στο διπλανό παράθυρο, να νιώσει λίγο ο άνθρωπας το σοκ και όλο το πίτζεον μαζί. Τον χαιρέτισα στρατιωτικά παλικαρίσια και προχώρησα ευθεία. 

 Ναι, αυτά... Οι ξάξακες ήταν απογοήτευση. Ο Σούμπερτ πέθανε το επόμενο έτος από τον Μπετόβεν. Λέτε τάχα η θλίψη να τον άγγιξε; Υποσυνείδητα; Τώρα θα κλείσω. Θα δοκιμάσω να κοιμηθώ. Δε θα διαβάσω τα κίτρινα χαρτιά μου. Δε θα διαβάσω τα «ανήσυχα άκρα». Καληνύχτα. Δεν ήθελα κάτι να πω. 

 

Λάλαμπαϊ

 Θα έχει μέσα πολλούς πόθους. Μακάρι να μην σταματήσω να τους ποτίζω. Ίσως καταφέρω να βρω κάποιον να το αγαπήσει όσο ήδη εγώ το αγαπώ και να φροντίζει τους πόθους μου για εμένα. Η χειρότερη λύση είναι να το γεμίσω με ψεύτικο πόθο, αλλά ποτέ ο ψεύτικος πόθος δεν είναι μία καλή ιδέα. Θα έχει κάπου ένα πικ απ. Συχνά θα ακούγεται μουσική από εκεί. Θα υπάρχει κι ένα πιάνο. Θα ακούγεται και από εκεί μουσική. Φαντάζομαι να μπορούν οι άνθρωποι να παίζουν όταν το θελήσουν, όποτε και όπως θέλουν. Τη μία μέρα θα ακούγεται το βαλσ του Σοστακόβιτσ, την άλλη Die Antwoord, στιγμές πιο κάτω οι xaxakes, συνθετικοί, madrugada και ο Νίκος και ο Θωμάς και ο Φοίβος κοκ. 

 Θέλω να φύγει το μυαλό σου από την πελατεία που μπορεί να φαντάζεσαι ότι υπάρχει σε ένα τεϊοποτείο. Θέλω να φέρεις στο νου σου όλες τις εποχές και όλα τα χρώματα. Σίγουρα κάπου εδώ θέλω να φέρεις και στο μυαλό σου τα ταξίδια. Οι γεύσεις θα είναι περιπέτεια. Θα τη διαλύσω την ιδέα πως το τσάι είναι βαρετό. Το τσάι δεν είναι για όταν αρρωσταίνεις. Τσάι δεν είναι οτιδήποτε βουτάς σε νερό. Το τσάι δεν το βράζεις! Θέλω να το βάλω τόσο βαθιά στις καρδιές των ανθρώπων σε τούτη τη γωνιά της γης. 

 Συνήθως δε σου λέω τα όνειρά μου. Λένε πως όταν εκστομίσεις κάτι, όταν το περάσεις από τον κόσμο των ιδεών στον κόσμο του λόγου, τουλάχιστον εγώ το έχω έτσι στο μυαλό μου, πρέπει να το κάνεις. Δεσμεύεσαι με τον λόγο σου κι αν δεν τον τηρείς, φανερώνει αναξιοπιστία. Θα μου πεις πως κάπου πρέπει να ακουμπάς τις σκέψεις σου ακόμα κι αν δεν καταφέρεις να τις υλοποιήσεις... Αλλά από την άλλη καλά έχει πάει ως τώρα το πρώτα κάνω, μετά λέω. Βασικά μετά δε χρειάζεται καν να μιλήσεις, έχουν μιλήσει άλλα για εσένα. Αλλά σήμερα νιώθω ότι πρέπει να μείνει αυτή η σκέψη εδώ. 

 Δεν ξέρω τι χρώματα θα έχει. Άλλες φορές το νιώθω το αδιάφορο μα μαγικό, της κρέμας, της σελήνης, για να το χρωματίζει διαφορετικά η κάθε στιγμή, άλλες το νιώθω πετρόλ, κόκκινο βαθύ, μπορντώ, μπλε της θάλασσας στη μέση του Αιγαίου μία μέρα που έχει συννεφιά. Ξέρεις, θα είναι ωραία εκεί και τις μέρες που θα έχει βροχή και τις μέρες που θα έχει ήλιο. Θα γυριστεί κι εκεί τουλάχιστον κάποια σκηνή ταινίας μου. Μη σου πω μία ολόκληρη ταινία. Νύχτες, θα γίνονται προβολές άλλων ταινιών.

 Η ζωή θα κυλάει όμορφα κι ανέμελα στο λάλαμπαϊ. Θα βρω και κάποιον να φτιάχνει λίγες λιχουδιές να μπορείς ν' απολαύσεις. Κυρίως κέικ, λεμονόταρτες με το καμένο από πάνω, ξέρεις και ίσως κάποια αλμυρά, γιατί ζωή χωρίς αλάτι... 

 Εκεί θα διαβάζουν, θα γράφουν, θα δημιουργούν, θα ερωτεύονται, θα παίρνουν τις σημαντικές αποφάσεις κι έπειτα εκεί θα τις καίνε. Θα χαμογελάνε, θα κλαίνε, θα μιλάνε, θα ονειρεύονται. 

 Αυτά για σήμερα από τον πλανήτη λάλαμπαϊ. Ήταν ένα μεσημέρι απλής, αδιάφορης ευτυχίας και ηρεμίας. Από το ηχείο ακούγεται το «μη μαζί γιατί» και η «μάγισσα». Αυτός είναι ο σημερινός ρυθμός. Ανοιξιάτικος, ανοιξινός, ανοιγλυκός. ΄

 Αναπνοή μέσα, αναπνοή έξω. Τίποτα το σπουδαίο. 

Υ.Γ. Λες να είμαστε εμείς το τσάι της θάλασσας; Σα φακελάκια, έτσι που μουλιάζουμε τις ψυχές μας μέσα της;

Υ.Υ.Γ. Θα πάω τώρα μέσα στα σπασμένα να υποδεχθώ το απόγιομα και να μαζέψω νομίσματα που ανταλλάζοντάς τα, θα δώσω πνοή στο νανούρισμά μου. Θα συνεχίσει να παίζει από το ηχείο εκεί το «μη μαζί γιατί» και η «μάγισσα». 

Άσε μας ρε πουλάκι μου aka τσίου

 Ξεκίνησε η μουσική. Μισό λεπτό, θα σου γράψω ακριβώς τι ακούγεται: Tape loop, Ituana. Άκου τι είπε πάλι το σύμπαν ρε αδέρφι. Αν πιστεύω στο ομιλούν σύμπαν; Όχι. Φυσικά και όχι. Αλλά κακώς τις περισσότερες φορές πλέκω εγώ με το βελονάκι υπέροχα παραμύθια από τυχαίες κλωστές. Ξέρεις, κάπου εδώ η Έλλη θα έβγαζε τα γυαλιά της, θα τα ακουμπούσε με χάρη πάνω σε κάποιο τραπεζάκι κι έπειτα ξεφυσώντας, γιατί πολύ την έχω κουράσει με αυτά τα τερτίπια, θα έκανε μία χαριτωμένη βουτιά με το κεφάλι, ωσάν κολυμβήτρια γοργόνα κι όχι κινέζα, μέσα σε μία μαγιονέζα. 

 Μαγιονέζα πια δε φτιάχνω. Χάλασε το ραβδομπλέντερ aka μπίμερ. Δοκίμασα με άλλους τρόπους, αλλά το αποτέλεσμα ήταν εμετικό. Καμία σχέση με την υπέροχη μαγιονέζα μου. Έτσι το κύμα που θα χτυπούσε τον καπιταλισμό κόπασε κι αυτό. Θα πρέπει να αγοράζω μαγιονέζα πλέον για το αγαπημένο «μακαρόνια με τόνο και μαγιονέζα καυτερά». Κορίτσι - κεφαλαιοκρατία 0-1

 Ένα κι ένα κάνουν δύο. Όταν κοπάζει μέσα μου αυτό το κύμα που θέλει να πνίξει αυτό το δύο κι ένα κι ένα να κάνουν εκατομμύρια, ένα, μηδέν, οτιδήποτε άλλο δηλαδή, λυπάμαι. Καθώς λοιπόν λυπόμουν και έβλεπα την τραγουδίστρια μέσα στα κόκκινα να τραγουδάει «πες μου τι είναι αυτό που σου λείπει κι όλο κλαις, όλο λυπάσαι» έφαγα έναν ξηρό καρπό, ήπια μία γουλιά από το τζιν με το τόνικ - Τζιν με τόνικ, ακούς ρε Τάκη; Ποια είμαι;- Πήρα μία απόφαση, για λίγο καιρό από δω και στο εξής, τουλάχιστον μέχρι τον επόμενο σεισμό, ένα κι ένα να κάνουν δύο. Θα τον μετανιώσω πικρά αυτόν τον μικρό θάνατο, αλλά τι νόημα έχει να ζεις μόνο εσύ ελεύθερος σε έναν κόσμο φυλακισμένων; Εν τέλει, μήπως είσαι εσύ σε μία γιγαντιαία, ευάερη φυλακή;

 Το 2020 οι φυλακισμένοι στην Ισλανδία ήταν 144. Το 2021 οι φυλακισμένοι στην Ελλάδα ήταν 11.459. Σαφώς ο πληθυσμός της Ισλανδίας χωρά περίπου 30 φορές σε αυτόν της Ελλάδας, ο αριθμός όμως των φυλακισμένων χωρά 80 φορές μέσα σε αυτόν της Ελλάδας. Δεν ξέρετε φυσικά αν τα στοιχεία που σας δίνω είναι αληθή ή όχι και καλά θα κάνετε να τα αμφισβητήσετε από τη στιγμή μάλιστα που δεν αναφέρεται και καμία πηγή συλλογής των παραπάνω δεδομένων. Μα έστω ότι επαναπαύεστε στη βαρύτητα του λόγου μου, δεν είναι τρομερή η αναλογία καλού και κακού σε δύο διαφορετικές γωνίες της γης; Δύο διαφορετικές γωνίες, μα μιλάμε για το ίδιο «σπίτι»...

 Σε αυτό το σημείο ο χορός θα έπρεπε να συνεχίσει με μία συναφή ασυναρτησία περί γης. Ίσως κάτι σε «όπου γης και πατρίς» με τσαχπίνικη αναφορά στον Πακούβιο και άντε γεια; Όσα παίρνει ο άνεμος; Τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι πέντε το λαδόξιδο; Το τελευταίο πλέκει καλά με την παράγραφο 1, 2 και 3 παρακαλώ! Ξίδι- Πακούβιος 1-0 τελικό. Αλλά όχι. Δε θα σας κάνω τη χάρη. Θα αφήσω το μπλε και το ροζ να χαθεί από τα μαλλιά μου, να χαθεί από την καρδιά μου. Εξ' άλλου με το ηλιοκαμένο αλμυρό πετσί το ξανθό ταιριάζει καλύτερα. Θα κάνω έτσι μία τυχαία αναφορά στην άνοιξη και θα κλείσω για να πάω σιγά σιγά δυο δρόμους πίσω ν 'ανοίξω. Κοίτα από το παράθυρό σου, έχει μπει η άνοιξη και τα λουλούδια ανθίζουν. Πόσα πολλά ζουζούνια έχει ο κόσμος. Πόσα πολλά ζουζούνια σου μπαίνουν στα μάτια και στη μύτη καθώς τρέχεις, καθώς καβαλάς τη μηχανή σου, το ποδήλατό σου, το άλογό σου; Αχ βρε άνοιξη, καλώς ήρθες. Μία άνοιξη και μία άνοιξη ισούται με δύο άνοιξες. Εντάξει τώρα; Καλύτερα; 

Υ.Γ. Το ήξερες ότι η ίδια τραγουδίστρια σοφά πάλι είπε «άγνωστες λέξεις σου δίνω να παίξεις και να τις σκεφτείς, αν καταλάβεις ποτέ τι σημαίνουν να 'ρθεις να με βρεις» Ε; Πάτα τα πορτοκαλί του κειμένου λοιπόν.