Πέραν της ηδονής

  Έχει ξανασυμβεί, δεν είναι η πρώτη φορά. Την πρώτη φορά την έζησα πριν χρόνια. Κριτήριο για την επιλογή μου, ήταν ο φωτισμός. Ζω σε μία περιοχή που έχει πολλά πλυντηριομάγαζα. Τα περισσότερα από αυτά, σχεδόν όλα, έχουν ψυχρό φωτισμό στο χώρο. Αυτό το απαίσιο το νοσοκομειακό λευκό που δεν μπορώ να καταλάβω ποιος το επιλέγει ακόμα και γενικά γιατί υπάρχει. Το αγαπημένο μου πλυντηριομάγαζο, έχει θερμό φως. Λεπτομέρειες από ξύλο, ένα υπέροχο γκρι στους τοίχους και μία μαγευτική μυρωδιά που τυλίγει όλο το τετράγωνο. Σε δουλειά να βρισκόμαστε, σήκωσα όλο τον καναπέ και οτιδήποτε ήθελα να του προσφέρω μία μεθυστική μυρωδιά που θα κρατήσει και ήρθα να περάσω γαμάτο απογευματάκι χαλαρώματος στον παράδεισο. 

 Αφού ξεφόρτωσα τις δύο τσαντάρες λες και κάνω μετακόμιση, έκατσα στον καναπέ απέναντι και σκέφτηκα «ηδονή». Δεν είναι υπέροχο και συνάμα παράξενο το πως ξυπνάει στον καθένα μας αυτό το βαθύ συναίσθημα ικανοποίησης; Τότε, εκείνο το καλοκαίρι είχα γράψει πως το Χριστινάκι μου είχε επισημάνει κάποια σύνδεση σε σχέση με τον αυτισμό και την ηρεμία που μου προσφέρει η παρακολούθηση του πλυντηρίου. Φαντάσου Χριστινάκι πόση καύλα όταν χορεύουν πολλά πλυντήρια μαζί και άλλα τόσα στεγνωτήρια, «πέραν της ηδονής». 

 Αυτό το τελευταίο εννοείται μας οδηγεί στη βιβλιοθήκη μου. Μέσα της υπάρχει ένα ταλαιπωρημένο βιβλιαράκι του Φγοϋντ το «Πέραν της ηδονής». Φοβερό, μα δεν ξέρω τι λέει. Δεν έχω προλάβει να το διαβάσω ακόμα! Υπήρχε μία εποχή που μεγάλο ρόλο στην επιλογή ενός βιβλίου έπαιζε ο τίτλος. Τόσο ρηχή. Τίτλοι όπως «Πως να θρέψεις ένα μοσχάρι το χειμώνα» ή «Παρτούζα» ή «Κωλόγρια- Παράφρον κρέας» βρήκαν το σπίτι τους στο σπίτι μου, ίσως αδίκως, με πολύ επιφανειακά κριτήρια. Φυσικά δε μετανιώνω για τις επιλογές μου, αλλά συνειδητοποιώ πως ήρθε μία εποχή που πρέπει να σταματήσω να αναβάλλω την ανάγνωσή τους και κατ' επέκταση μία δίκαιη κρίση για το αν έχουν ή όχι θέση στη ζωή μου. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ίδιο πρέπει να κάνω για το «Έγκλημα και τιμωρία» που το πήρα μόνο και μόνο γιατί ένιωσα ότι είναι must και για τον καταραμένο τον Νιλς τον Χόλγκερσον που όποτε τον ξεκινάω και αυτόν και τις χήνες, πάπιες τι σκατά είναι, αρρωσταίνω. 

 Τα πλυντήρια λοιπόν, μου προκαλούν την ίδια ευφορία και γαλήνη που μου προκαλεί η θάλασσα. Ας προσπαθήσω να σας τη μεταφέρω. Θέλω να ταξιδέψουμε όλοι μαζί σε ένα φανταστικό μέρος. Σιγουρευτείτε ότι διαβάζετε το μπλογκ τούτη τη στιγμή με ηρεμία. Βρείτε ένα μέρος να κρυφτείτε απ' όσα σας κυνηγάνε, απ' όσα μπορεί να σας γεμίζουν ενοχές. Ακόμα κι αν είστε μόνοι. Μία καλή πρόταση είναι να προσποιηθείτε πως κάνετε κακάκια και να απολαύσετε την ηρεμία του μπάνιου σας. Τώρα κλείστε τα μάτια. Όχι, όχι, ανοίξτε τα, τα χρειαζόμαστε. Μεταφερθείτε νοερά στο αγαπημένο μου πλυντηριομάγαζο. Γυρίστε στο κεφάλι αριστερά προς την τζαμαρία. Δείτε τη θάλασσα. Η μέρα είναι γκρι, συννεφιασμένη μα δε βρέχει. Η θάλασσα αγριεμένη. Ρυθμίστε εσείς τη θερμοκρασία του χώρου, εγώ θα βάλω τη μουσική. In the mood for love- Umebayashi. Μία κούπα χρώματος που επιθυμείτε, έχει μέσα τσάι. Υπάρχει κάποιος άλλος μαζί σας εκεί; Αν υπάρχει, μπορείτε να του κάνετε μονάχα μία ερώτηση. Αν φυσικά επιθυμείτε. Ποια θα ήταν αυτή; 

 Το πλυντήριο τελειώνει. Εννοείται πως δε θέλω ακόμα να φύγω και θα χρησιμοποιήσω και το στεγνωτήριο. Μισό λεπτό. 

 Πίσω σε άρρωστες φαντασιώσεις. Θουπερμερκάδο. Το ξέρετε ότι οι Ισπανοί δεν μπορούν να πουν το Σ. Βάζουν μπροστά το Ε. Ο Σπαϊντερμαν επί παραδείγματι είναι ο Εσπίντερμαν. Όμως η γλωσσίτσα τους λύνεται όταν αναφέρονται στο σούπερ μάρκετ. Άντε να σου πετάξουν μπροστά κανένα Θ. Θουπερμερκάδο. Ξέρετε όμως γιατί λύνεται; Γιατί όλα λύνονται μέσα στα σούπερμάρκετσ. Έχετε σκεφτεί ότι είμαστε πιο χαλαροί εκεί από ποτέ; Έχετε σκεφτεί ότι τα σούπερμαρκετ είναι τα ιδανικά μέρη για κορυφαίες συναντήσεις. Για επικές περιπέτειες; Για φανταστικά ραντεβού; Έχετε ποτέ ελπίσει πως κάτι θα συμβεί, θα αδειάσει όλο και θα σας ξεχάσουν εκεί για ένα βράδυ; Αν ναι, είστε πολύ φίλοι μου...

 Και μιας και είμαστε πολύ φίλοι, μιας και σε δέκα λεπτά τελειώνει και το στεγνωτήριο ας αποφασίσουμε ποια από τις δύο συνθήκες είναι πιο ονειρική. Το ξέρω ότι είναι και τα δύο άψογα σενάρια και πως μπορείς να επιλέξεις ένα από τα δύο, όταν και τα δύο είναι αυτό που πραγματικά ζητά η ψυχή σου... Σου βάζω όμως το μαχαίρι στον λαιμό. Παραθαλάσσιο πλυντηριομάγαζο ή μία νύχτα στο σουπερμερκάδο; 

 Τελείωσε κι αυτό. Πάω να πάρω τα ρούχα που στοιχηματίζω θα φτάσει μέχρι και σε εσάς η μυρωδιά τους. Αν συνέχιζα να γράφω κι άλλο θα κατέληγα να θυμώσω με τους λευκούς ή κρεμ τοίχους που επιλέγουν οι άνθρωποι στα σπίτια τους και τα καθιστούν αυτομάτως βαρετά κι έπειτα με την πλασματική ανάγκη του να υπάρχει τραπεζαρία και δη κάτι τραπεζαρίες με λεπτομέρειες γυάλινες και ίνοξ, νιώθοντας ότι έτσι σπάνε το κατεστημένο. Αλλά είμαι ζεν. Επιλέξτε τουλάχιστο βαρβάτα μοναστηριακά να μαζευόμαστε για επιτραπέζια και να αντέχουν το ξύλο. Από βδομάδα σταδιακά θα επιστρέψω στους ρόλους μου και θα ηρεμήσει το μπλογκ. Τουλάχιστον μέχρι να συναντήσω ξανά τη θλίψη, τον έρωτα ή κάποιο κενό που θα μου δώσουν τροφή. 

 Άστα λουέγο.