ΛΟΒ

  Αυτός ο Φλεβάρης, πολύ με ζορίζει. Ξεκίνησε με το ό,τι ανέλαβα προσωρινά μία επιπλέον εργασία για να βοηθήσω μία φίλη. Φυσικά η βοήθεια θα βοηθούσε και την τσέπη μου και τις άκρες μου. Ενημέρωσα έτσι όλους τους υπόλοιπους ρόλους μου, ότι μεγάλο μέρος του χρόνου θα πάρει για έναν μήνα ο νέος ρόλος. Και τι σκάει στον δεύτερο γύρο; Ο χαμός. 

 Βρισκόμουν στην άλλη άκρη της Αττικής στα καθήκοντά μου, όταν άρχισα να ανεβάζω πυρετό. Δεν υπήρχε πουθενά θερμόμετρο, αλλά για να καταλάβετε το πόσο έτρεμα, πρέπει να είχα γύρω στους 50 βαθμούς. Αφού κατάφερα να φτάσω στο σπιτικό μου γύρω στη μία τα ξημερώματα, μετά από οδήγηση περίπου μίας ώρας τρέμοντας, όταν έβαλα θερμόμετρο, -ένιωθα ήδη κάπως καλύτερα-  το θερμόμετρο έδειχνε σχεδόν 39. Έκτοτε το χάος. Ό,τι τρώω ο οργανισμός μου το αποβάλει αμέσως. Θα έλεγε κανείς πως είναι μία γαστρεντεριτιδούλα, αλλά θα άνοιγε μεγάλο θέμα συζήτησης σχετικά με τη διάγνωση και την ιατρική επιστήμη. Εν τω μεταξύ είμαι τόσο καλά για να πάω στο νοσοκομείο, αλλά τόσο χάλια για να βγω έξω από το σπίτι και δεν ξέρω τι να κάνω...

 Δεν τελειώνει όμως εδώ. Μου έχουν μπλοκάρει το pos. Μία διαδικασία ταυτοποίησης, τραβάει τόσο πολύ, που κάποιες ώρες πριν, φτάνοντάς με στα άκρα με όλα όσα συμβαίνουν, με οδήγησε στην εξής εντελώς ώριμη αντίδραση. Έτρεξα να πάρω την μπλε κουβέρτα και αφού αναφώνησα «αφήστε με όλοι ήσυχη» τυλίχτηκα μέσα της για ένα δεκάλεπτο περίπου. Έπειτα έβγαλα το κεφαλάκι όξω και έστειλα την κομμένη και ξαναραμμένη κατά τα άλλα άσκηση μαγειρικής για τα μαθήματα σκηνοθεσίας σε 18 (δεκαοκτώ), ναι 18 φεστιβαλ. Εν αρχή σκέφτηκα απλώς να εκμεταλλευτώ την «μέρας της αγάπης» και να το ξεράσω το βιντεάκι στα σόσιαλ. Έπειτα ήρθα σε επικοινωνία με ένα φεστιβάλ και με λένε «Στείλ' το να το δούμε μήπως...» και μετά, λέω «δε βάζεις και τα κρέντιντς βρε αδερφέ να το στείλεις κομπλέ»... Ε και μετά το τελίκιασα. Στα πλαίσια του «ένα ίσον κανέναν» και «κλάιν, τι είχαμε τι χάσαμε» το χέρι μου μπήκε στον αυτόματο. Κανένα κακό δεν έφερε ποτέ η τόλμη άλλωστε. Μόνο σε ευχάριστες περιπέτειες σε μπλέκει. Εξάλλου σκέφτηκα πως θα πιάσω επιτέλους και τον στόχο του να αποτύχω σε δέκα φεστιβάλ. Αν και αν δε θέλω να λέω ψέματα στον εαυτό μου, όταν έθεσα το στόχο, εννοούσα με δέκα διαφορετικά φιλμάκια, έτσι ώστε να παραμένω ζωντανή και δημιουργική. 

 Σε άλλα νέα, έχω για ακόμα μία φορά απογοητευτεί με την κοινωνία. Παρατηρώντας πρόσωπα και συμπεριφορές, διαπιστώνω με μεγάλη λύπη πως είναι άτιμη. Άτιμη κύριες και κύριοι και ψεύτικη και σαθρή. Το σοκαριστικό ξανά και ξανά είναι ότι οι «δυνατοί», οι όσοι κινούν τα νήματα, είναι εν τέλει οι βαθύτερα προβληματικοί. Συνήθως είναι αφανείς, μα μπορείς να τους «ακούσεις» εύκολα γιατί έχουν απύθμενο θράσος και έλλειψη ενσυναίσθησης. Δίνουν τις εντολές στους «πρωταγωνιστές» που αποτελούν τις μαριονέτες τους και οτιδήποτε ξεφεύγει της δικής τους νοοτροπίας, κόσμου, αισθητικής και λογικής, είναι αυτομάτως «λάθος». Στόχος των δυνατών είναι να διατηρήσουν την κατάσταση που τους καθιστά δυνατούς και για να διατηρηθεί αυτή η ισορροπία από την οποία λαμβάνουν οφέλη, οτιδήποτε μπορεί να τη διαταράξει, πρέπει εξαφανιστεί. 

 Φυσικά την παραπάνω εικόνα την απαντάς σε πολλά κοινωνικά σχήματα και παραμένει κάθε φόρα τόσο λυπηρό. Ίσως γιατί κάθε φορά που παρατηρώ ένα νέο σχήμα έχω ξανά και ξανά την ελπίδα ότι μέσα του υπάρχουν αυθεντικοί άνθρωποι, ευγενικοί, ελεύθεροι, ατρόμητοι και κάθε φορά κάτι με απογοητεύει ξανά. Καταλήγω δε στο συμπέρασμα πως αυτό που με ξενερώνει περισσότερο είναι το μείγμα αγένειας και φόβου. Η αγένεια του να μην υπολογίζεις το πως μπορεί ο άλλος να νιώσει και ο φόβος του να παρεκκλίνεις από τους συμπεριφορικούς κανόνες της αγέλης σου. Εμετική δε, είναι η κεκαλυμμένη αγένεια, όπου τύποι φαινομενικά ευγενικοί είναι ουσιαστικά οι πιο αγενείς. Είτε είναι τα κεφάλια, είτε είναι οι μάσκες, είτε είναι τα σκέλη. 

Κλείνοντας, μιας και οσονούπω θα γεμίσουν όλα καρδούλες και μιας και μου αρέσει να φωτίζω τα σκοτάδια και τα άβολα, η αγάπη, παρά τα καλά της δεν ξεφεύγει πολύ από τα παραπάνω. Αργά ή γρήγορα αυτός που κινεί τα νήματα θα γίνει η σκιά του άλλου. Είναι κάποιες στιγμές τρομακτικά, τα όσα μπορούν να συμβούν για να διατηρηθεί η ισορροπία. Το πόσο επεμβατικός μπορεί κάποιος να γίνει και το πόσο κάποιος να επιτρέψει να αλλοιωθεί για να ικανοποιήσει. Το πραγματικό όμως πρόβλημα είναι ο φόβος και είμαστε τόσο μα τόσο μακριά Τάκη από το να ξεφύγουμε. Από τον φόβο, από τη μάσκα...