Μία πτώση στο μικρό άνθος.

 Τελειώσαμε το μάθημα και μου έμεινε κάμποση ώρα κενό μέχρι την επόμενη στάση μου. Ήρθα λοιπόν στο «μικρό άνθος» που είναι δύο στενά παρακάτω από τον σταθμό Α. Πήρα μία ζεστή σοκολάτα, ένα κομμάτι κέικ πραλίνας. Συνήθως πριν τον σταθμό Β δεν τρωγωπίνω γιατί έχει πολλά χοροπηδητά και είναι άσχημο συναίσθημα να χοροπηδάς και το στομάχι σου να έχει μέσα ποσότητες. Δεν μπόρεσα όμως να αντισταθώ σε αυτή την υπέροχη ιδέα της ευτυχίας. Ο δίσκος μόλις τελείωσε και ο καλούλης σερβιτόρος πήγε και έβαλε κάποιον άλλο στο πικαπ. Έτσι κάνουν εδώ. Ο χώρος μέσα έχει τέσσερα τραπέζια. Στο ένα, στο παράθυρο κάθομαι εγώ. Απέναντι στο άλλο παράθυρο ένα ζευγάρι. Διαγώνια δύο φίλες, πλάι μου δύο φίλοι. Μυρίζει κακάο. Το μαγαζί είναι μικρό. Ακούς τι λένε όλα τα τραπέζια! 

 Τα Χριστούγεννα, η φάση τους, με κούρασε. Το «Ναβιδάδ, Ναβιδάδ, όι εσ Ναβιδάδ, εσ ουν δία δ'αλεγρία ί φελισιδάδ» με κούρασε κι αυτό. Έχω ενεργοποιήσει ξανά το κουμπί προσμονής του Νοέμβρη. Αφού βέβαια ο Νοέμβρης αργεί κάπως, έχω κάμποσο χρόνο να τακτοποιήσω μερικά πράγματα. 

 Χθες, ένιωσα ξανά ευτυχία. Μία διαφορετική ευτυχία. Θυμάσαι τότε που σου έλεγα για την ανάσα που πήρα όταν κολύμπησα και τερμάτισα αυτά τα περίφημα 50 μέτρα. Πήρα μία τέτοια ανάσα. Λύθηκε ο κόμπος της απογοήτευσης. Λύθηκε το «από». Επίσης γυρνώντας το κεφάλι μου κάποια στιγμή να δω τα πρόσωπα της σύνθεσης, ένιωσα για πρώτη φορά, μετά από ένα σωρό συνθέσεις που έχω μέσα τους βρεθεί, επιτέλους όμορφα. Αισθάνθηκα ζεστασιά. Αισθάνθηκα υποστήριξη, ομάδα. 

 Διάβαζα ξανά τα προηγούμενα και μάντεψε τι μου ήρθε ξανά στο νου... Η πτώση. Η μαγική πτώση. Άρχισα έτσι να την ψάχνω στη βιβλιοθήκη και δεν ήταν πουθενά. Κοίταξα στις τσάντες. Πουθενά. Σταμάτησα να ψάχνω πιστεύοντας ότι είτε κάποιος την έχει σκίσει, μου το απέκρυψαν και δεν φρόντισαν να διορθώσουν τη ζημιά, ή ότι ήταν όλα μέσα στη φαντασία μου -ξέρεις τώρα, σε αυτή την παραδεισένια κόλαση που όλοι χορεύετε στον ρυθμό μου- και πτώση δεν υπήρξε ξανά στο σπίτι ποτέ. Ξύπνησα έτσι σήμερα κι άρχισα να ψάχνω τα ράφια ξανά. Αναζητούσα με το βλέμμα ένα λευκό βιβλίο. Μάταια. Έφτιαξα μία κούπα τσάι. 

 Τρία λεπτά αργότερα ακούστηκε το τσαγοξυπνητήρι. Έβγαλα το μαγικό φακελάκι και τσακ. Να τη η αναλαμπή! Clik in shoap. Όταν είχαμε πρωτοβρεί τον Κρητικό και είχαν ανοίξει ξανά τα μαγαζιά. Έμπαινες με χρόνο. Πήρα μία πτώση για να ισορροπήσω τη ζωή μου. Μου είπε με υφάκι ο τύπος ότι η επίσημη μετάφραση δεν είναι από τα «γράμματα». Αναζητούσα λάθος χρώμα. Έπρεπε να ψάξω για κόκκινο. Και όπως πάντα, όταν ψάχνεις για κόκκινο όλα γίνονται μαγικά και βρήκα την πτώση. 

 Η ώρα έχει πάει 21:30. Πρέπει να αποχωρήσω σιγά σιγά για τον επόμενο σταθμό. Θα προσπαθήσω να τραβήξω όσο μπορώ την παραμονή μου σε αυτό τον χώρο, δίχως να αργήσω για τον επόμενο. Θέλω να τελειώσει το κομμάτι. One for Daddy-O. Αυτό ακούγεται. One for me. Αυτό μυρίζει. One for you. Αυτό γράφεται. 

Υ.Γ. Ο καλούλης ο σερβιτόρος δεν μπορεί να πει το «ρ». Πεθαίνω. Η κοπέλα δεξιά σκέφτεται πως «μία μέρα θα πεθάνει». Απίστευτο; Το ζευγάρι απέναντι έφυγε και τη θέση τους πήραν δύο άλλες φίλες. Οι παλιές φίλες μιλάνε πολύ σιγά, δεν μπορώ να πιάσω ήχο. Οι νέες φίλες μιλάνε πολύ δυνατά. Ο Cannonball τους σκεπάζει όλους. 

Υ.Υ.Γ. Ξέρω πως καταλαβαίνεις μάλλον, αλλά ας κάνω πως δεν καταλαβαίνω.