Τραπέζι για τέσσερις

  Μασουλάω και κρυώνω. Σκέφτομαι διάφορα κρύα πράγματα. Κι ωραία, τι καλά που τα φτιάξαμε όλα... Ναι. Στολίσαμε και δέντρο. Το μισό δέντρο έχει ήδη διαλυθεί. Το κάτω μισό. Λογικό. Τι ωραία που πάω και στο σχολειό ξανά! Και τι να γράψω κι εδώ... Τι να ξεκινήσω να τραβάω ή να γράφω. Δεν ξέρω τι συμβαίνει, όπως πάντα. Οι βαθμοί στην πόλη Αθήνα αυτή τη στιγμή είναι 7. Σε ένα μήνα από τώρα θα βρίσκομαι στην πόλη Ρώμη. ΞΑΝΑ. Ναι! Ζήτω η Ρώμη, ζήτω και οι επαναλήψεις της. Αυτή τη φορά όμως δεν είμαι νέα. Είμαι λοκάλι. Είμαι ολοένα και πιο κοντά στο «θα πάρω κάποτε μωρέ ένα σπιτάκι στη Ρώμη». Είναι η εποχή των πανετόνε. Τα πανετόνε με τα φρούτα τα σιχαίνομαι σχεδόν. Όπως και να έχει κλασσικός στόχος -δημόσια παραδοχή- είναι να μαζέψω πάλι κάποια νομίσματα από το γνωστό σιντριβάνι. Ναι, αυτό κάνω εγώ στη Ρώμη. Βόλτες στο γνωστό παιγνιδάδικο και ληστείες στο ακόμα πιο γνωστό σιντριβάνι. Δε θέλω να παραπονεθώ για τίποτα. Δεν έχω για κάτι να παραπονεθώ, όλα ωραία τα φτιάχνω. Πω. Δεν είμαι συγκεντρωμένη. Είμαι θαυμάζω. Ναι, θαυμάζω. Θαυμάζω τη ζωή. Αυτή η τρομερή κομπίνα, το σύντομό μας πέρασμα από το τίποτα, στο πουθενά. Μερικές φορές σκέπτομαι, ναι σκέπτομαι πολύ, πως... το ξέχασα... Αλήθεια το ξέχασα. Ίσως όταν είμαι ενθουσιασμένη έχω μία τρομερή ενέργεια για χορογραφίες πάνω στα πλήκτρα. Έτσι ακατάληπτα γραπτά, σαν τις σκέψεις μου. Σα μία τρομερή ανάσα κι αέρα που παίρνεις όταν μιλάς για λίγο με κάποια άτομα. Σας έχει τύχει εσάς; Να υπάρχουν χαρακτήρες στη ζωή σας που να γουστάρετε φουλ την αλληλεπίδραση. Να σας γεμίζει η ιδέα ότι θα τους δείτε. Ότι θα κάνετε παρέα μαζί τους. Να προλάβετε να ανταλλάξετε λίγες κουβέντες παραπάνω προτού φύγουν. Να σας ενδιαφέρει ο τρόπος που βλέπουν τα πράγματα. Η μουσική που ακούνε. Άνθρωποι που σας φυσάνε αέρα και τα πανιά σας πλέουν ξανά στη θάλασσα της δημιουργίας, της προσμονής. Ωραίοι άνθρωποι αυτοί ε; Ωραίο συναίσθημα. Μην τους χάνεις. Μην τους αφήσεις να χάνονται. Αυτή η περίεργη εποχή που ζούμε, δε με βοηθάει πολύ με την όραση. Νυστάζω. Άσχετο αυτό και πάντα σχετικό. Δε με βοηθάει πολύ με την όραση γιατί φοράω γυαλιά. Ποτέ δε φοράω κι όμως φοράω, μεγάλα, να ξεκουράζεται καλά το μάτι. Αλλά με τις μάσκες τα γυαλιά θολώνουν και πρέπει να κάνω συνέχεια αλλαγές, ιδίως όταν έρχεται κάποιος πελάτης. Από μάσκα σε γυαλί κι από γυαλί σε μάσκα. Θα σου πάρω μία πάστα. Άσε τα μαλλιά σου ράστα. Κυρίαρχο μου πρόβλημα αυτή την περίοδο είναι ότι δεν υπάρχει κάποια ισχυρή πηγή έμπνευσης. Κι ενώ τρώω τις αναλαμπές μου και πορώνομαι και ξεδιπλώνομαι, τσουπ, πρέπει να βάλω τη μάσκα. Σα καρβουνάκι που δεν γίνεται πυρκαγιά. Κι ενώ ξεμπλέκω τα τεχνικά στην κεφαλή μου, το πως, τώρα νιώθω πως μου λείπουν τα χέρια, μου λείπουν οι καρδιές, μου λείπει η ιδέα, η ομάδα μου. Μέχρι και που σκέφτηκα να φτιάξω εγώ τα όνειρα κάποιου άλλου, να τα κάνω εικόνα, πραγματικότητα. Και ποια είμαι εγώ που θα σου πω που να βάλεις τι όμως; Και τι έπαθα, να μην έχω δικά μου; Ύπνος. Αυτό μου χρειάζεται. Ένας καλός ύπνος. Και μετά με λίγη τύχη να βρω την έμπνευση. Όχι, θα την γεννήσω. Κύκλος. Όλο τα ίδια και τα ίδια. Ύπνος, κάπου ζεστά! Ο Μπράντ ο Πίτ ας πούμε, ποτέ δε με ενθουσίασε. Δεν θα έμπαινα κάπου π.χ. θα έβλεπα τον Πιτ και θα έλεγα «μαλάκα τι γκομενάκι». Ενδεχομένως να το σκεφτόμουν αν έμπαινε ο Κιάνου. Κιανείς δεν είναι κιανενός. Όταν είναι όμως τρεις κι ο κούκος, μιλάμε για τέσσερις. Τέλος, άμα κάνεις κοντινό στο κουνουπίδι, δε θα φαίνεται σα να γίνεται έκρηξη. Κουνουπίδι, ετοιμάσου. 

                                                                                          

Υ.Γ. Τι κιάνεις; Κιαλά είσαι; 

Υ.Υ.Γ. Ε ναι. Αν έχεις μία πληγή δε θα τρέξω να στην κάνω μάκια. Πρώτα θα βάλω το δάχτυλό μου μέσα να δω τι γεύση έχει το αίμα σου κι έπειτα θα φροντίσω να κλείσει σωστά.