20211126

Μάθημα 1ο: Η ουρά του βίσωνα

 Έχω ακόμα δεκαπέντε λεπτά κενό. Αρκούν για να προλάβω Τάκη να σου πω ότι ερωτεύτηκα. Το πρώτο μάθημα ξεκίνησε και μέσα στην αίθουσα ένιωσα το ίδιο συναίσθημα όπως τότε και τότε. Ένιωσα γεμάτη. Ένιωσα όπως τα καλοκαίρια που βουτάω μέσα στη θάλασσα και κοιτάω τον ήλιο καθώς βγαίνω για την ανάσα μου. Ένιωσα την ηρεμία. Ένιωσα πως εκεί απλώνομαι, υπερχειλίζω, γίνομαι ένα με όλα κι είμαι όλη ξέχωρα, σωστά. 

 Η δασκάλα είπε πως είναι όνειρο. Ναι, είναι. Είναι τα όνειρά μου που θέλω, που προσπαθώ να τα εκφράσω και να τα επικοινωνήσω. Είπε πως κάποιοι είναι εμμονικοί. Είμαι. Αισθανόμουν εκεί, όπως αισθάνομαι εδώ, εδώ που σου γράφω. Το μπλογκ, τα κλειδιά και οι παρατηρητές θα μεταμορφωθούν σε εικόνα. Εικόνα που κινείται. Όπως ο βίσωνας που κυνική όπως πάντα, προτού δω με προσοχή, δε δέχτηκα τα περί της κίνησης αμέσως και με θράσος σκέφτηκα πως θα ήταν μάλλον η ουρά του . Αλλά όχι, ήταν η κίνηση. Ήσουν εσύ. Εσύ με σωστή γραμματική. Όχι ότι θα τα εφαρμόσω. Θα μάθω τη σύνταξη, θα μάθω τη γραμματική κι ύστερα θα τα κάψω. Θα σου μιλάω για θαλασσιές, για χαρουμενάδες και θα σου φωνάζω με σιωπές. 

 Ύστερα κατάλαβα πως εντάξει, πέρα από τον Ταραντίνο και τον Μπάρτον, συμπαθώ και τον Μελιέ και τα αδέρφια Λυμιέρ. Δε μου φτάνει το τέταρτο τελικά! Ήπια τον καφέ και πρέπει να ανέβω να πάρω από την μις  Άννα και τον μίστερ Τζινγκλ την δεσποινίς χαρουμενάδα/Χάνσελ/Πινόκιο. Όλα καλά Τάκη. Φιλιά. 




Υ.Γ. Ο βίσωνας είναι χταπόδι. Χταπόδι ουρανοτοξί. Τρέχει στη Συγγρού να συναντήσει τη βροχή που θα τον λυτρώσει. Γλιστράει όμως, σπάει το ένα κόκκινο τακούνι του και να... Ορίστε γιατί είμαστε εδώ που είμαστε σήμερα... 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου