Αεραπαζλ ντονατ

 Παιδιά, δεν ξέρω... Αυτή τη στιγμή είμαι κάπου μέσα στο this fire of autumn, ψηλά σε κάποιο βουνό και καθώς ουρλιάζω στο κενό, τσουκ πετάγεται ο Πανούσης. Χαμογελαστός μου λέει το δικό του τραγούδι του φθινοπώρου κι ενώ με έχει αγκαλίτσα, μπαφ, χάνεται ο Τζιμάκος κι ο τόπος γεμίζει με designer music, ντισκομπάλες και πιρουλέτες στο ύψος μου περίπου, λίγο πιο κοντές που χορεύουν παρέα. Ξάφνου βρίσκομαι σε υπόγειο και από τη σκάλα κατεβαίνει, ρέει, χύνεται vinaigrette φράουλας, πάνω σε πράσινα βρώσιμα φύλλα και μπάλες μοτσαρέλας! «Έλα, έλα μοτσαρέλα» αυτή η κατάσταση, λαμβάνει χώρα χωρίς κανένα μπαφ. Πότε δηλαδή χρειάστηκα κάποιο μπαφ; Είμαι ο μπαφ. 

 Οπότε, όποτε ο Εισβολέας δεν τραγουδάει τα φτερά του που τ' ανοίγει στ' αυτιά μου κι όποτε δεν προσπαθώ να ανοίξω άλλων τα φτερά, παρακολουθώ απ' έξω το παιγνίδι σα να είμαι 12 ξανά. Απογοητεύομαι. Σα να μην έγινε τίποτα απ' όλα όσα έχουν συμβεί, σα να ακυρώνονται όλα. Σα να είμαι σχεδόν έτοιμη να το πιστέψω κι ίδια, επειδή κάποιος άλλος βλέπει έτσι τον κόσμο. Αλλά επειδή όντως έγιναν, δε σκέφτομαι μόνο με την καρδιά, αλλά με τον εγκέφαλο (φοβερό;) και παρατηρώ ότι κάτι πάει τρομερά λάθος. Παρατηρώ μία τρομακτική απόκλιση στα λόγια (κι ας είναι όπως πάντα υπέροχα) σε σχέση με τα έργα κι αυτό είναι τέρας που το έχω νικήσει αρκετές πίστες πριν. Συνεπώς θα νικήσω τον ρομαντισμό μέσα μου και θα γίνω μοτσαρέλα που της έχεις ανοίξει ήδη τη συσκευασία. Είμαι στο ψυγείο, αλλά έχω σύντομη ημερομηνία λήξης και η πόρτα ανοίγει συχνά, σαν τα φτερά μου, σαν τα μυαλά μου.  Αυτά με την κατάσταση που είναι σχεδόν το μόνο μου «πρόβλημα» αυτή την περίοδο.

 Σε άλλα νέα η φανταστική Δευτέρα που ανέμενα τις τελευταίες εβδομάδες φτάνει! Μπαίνω κι επίσημα πλέον στο σύμπαν της σκηνοθεσίας και δε θα είμαι πλέον πολύ πειρατίνα. Θα είμαι λίγο. Λίγο λιγότερο. Γιόχο γιόχο, τα ρέστα μου. Κλείνω. Πάρις λατίνο.