Φωτιά

 Εντάξει, το αφήνω αυτό εδώ για να θυμάμαι πως ήταν κάποτε τα πράγματα. Η πανδημία δεν έχει τελειώσει. Οι μέρες είναι πάρα πολύ ζεστές και πλέον δεν τις αισθάνομαι μόνο εγώ ζεστές. Φωτιές καίνε τεράστιες εκτάσεις κι είναι απλωμένες σε όλη την χώρα κι όχι μόνο στη χώρα που κατοικώ. Οι άνθρωποι τρώγονται μεταξύ τους. Οι περισσότεροι κάθονται σε μία γωνία και δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να πάνε να κάτσουν πουθενά αλλού. Είναι όμως πάντα έτοιμοι να σου φωνάξουν, στην αρχή ήρεμα σου λένε να πας να κάτσεις στη γωνία τους εκθειάζοντάς την, έπειτα ξεκινάει η φουρτούνα γιατί μηδενίζουν όλες τις διαφορετικές θέσεις από αυτές που κάθονται. Τέλος θυμώνουν. Αρκετός θυμός. Και ψέμα. Και κρυψκρυψ. Και αλλοίωση των γεγονότων. Και η στοργή έχει χαθεί. Το «ενδιαφέρον» μου μοιάζει προσποιητό. Μου μοιάζει προπαγάνδα της εκάστοτε ομάδας κι όχι αλτρουισμός. 

 Μυρίζει απόψε καμένο και θλιμμένο. Μυρίζει μαζί, η σχεδόν απόλυτη αβεβαιότητα για το τι μέλλει γενέσθαι και η απόλυτη σιγουριά των απόλυτων. Ας πούμε σχετικά με κάποια φωτιά σχεδόν μέσα στην πόλη, είναι οι απόλυτα σίγουροι πως την άναψαν οι από 'δω για να βλάψουν τους από ΄κει. Άλλοι είναι απόλυτα σίγουροι ότι την άναψαν οι από 'κει για να χτίσουν πιο ΄κει. Σκέφτομαι έπειτα πως δε γίνεται να υπάρχει μόνο η κορόνα και τα γράμματα. Υπάρχουν και κάποιοι τρελοί που γουστάρουν να βάζουν φωτιές χωρίς κανέναν λόγο. Μόνο για να προξενήσουν το χάος. Υπάρχεις εσύ που πέταξες ή έχασες κάποια στιγμή το καθρεφτάκι σου και που μία μέρα βρέθηκε σε τέτοιο σημείο ώστε να συναντήσει κάποιο ξερόκλαδο ή κάποιο χαρτάκι από το στριφτό σου ή κάποιο διαφημιστικό φυλλάδιο που βρέθηκε στο αμάξι σου και το ξεφορτώθηκες. Έτσι όπως το κοίταζε ο ήλιος πολλή ώρα, αυτό έστελνε την ακτίνα σε έναν φακό απέναντι και ξεκίνησε το χάος. Βασικά υπάρχουν άπειρες πιθανότητες κι άπειρα σενάρια. Ίσως και το πιθανότερο, συνδυασμός σεναρίων και «υπευθύνων»...

 Κάνει όμως φοβερή ζέστη. Θα κάνει πιστεύω ολοένα και περισσότερη καθώς θα περνούν τα χρόνια. Η ευαισθητοποίηση και οι κινήσεις που γίνονται, πλέον δε φτάνουν να φρενάρουν την όποια κακή κλιματική αλλαγή συμβαίνει. Ιδίως μάλιστα όταν υπάρχει ταυτόχρονα ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας και της «σταρχιδοσύνης». Για να ξυπνήσει και να κινηθεί ο κόσμος που ξέρουμε σήμερα, χρειάζονται απίστευτα μεγάλες δαπάνες. Δαπάνες ενέργειας, δαπάνες υλικών, δαπάνες ψυχικών αντοχών. Κάποια από αυτά ανακυκλώνονται, τα περισσότερα όμως απλώς ξεχύνονται και μολύνουν. Γίνονται από αρωγοί, τέρατα και μας κατασπαράζουν. 

 Δεν ξέρω λοιπόν σήμερα τι με σοκάρει πιο πολύ. Η πανδημία που μοιάζει βγαλμένη από σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ο μηδενισμός; Η απολυτότητα; Η ζέστη; Το κρύο μέσα κι ανάμεσα στους ανθρώπους; Το ότι φταις κι εσύ, φταίω κι εγώ; Το ότι δεν κάνουμε κάτι να αλλάξει αυτό που δε μας αρέσει; Και πως θα βρεθεί άκρη αφού αλλά είναι για ΄σενα τα «σωστά» κι άλλα για εμένα τα «λάθη»;...

 Και κάθε χρόνο τα ίδια, κάθε φορά χειρότερα.