Ζουζούνια

 Συμβαίνει όντως. Αυξάνονται οι νεκροί και τα κρούσματα. Σε άλλες χώρες δυστυχώς αυτό που συμβαίνει είναι πολύ χειρότερο. Μοιάζει λένε με πόλεμο. Όχι ότι δεν υπήρχαν άλλες αιτίες για να πεθάνει κάποιος, απλώς προστέθηκε άλλη μία. Από παντού μας στέλνουν το μήνυμα να μείνουμε σπίτι. Πιστεύω θα υπάρξουν εν καιρώ κι αυστηρότεροι περιορισμοί γιατί είναι αρκετοί αυτοί που αγνοούν τα πάντα. Από την επόμενη Κυριακή θα κλείσουν και τα ξενοδοχεία. Ήδη έχουν ορίσει χρηματικό πρόστιμο σε όσους συναθροίζονται και είναι παραπάνω από δέκα άτομα. Παρακαλούν συνέχεια οι όσοι μετακινούνται να το κάνουν μόνο για τους απολύτως απαραίτητους λόγους: αγορά τροφής, αν έχεις κάποιο προγραμματισμένο ιατρικό ραντεβού, αν έχεις σκύλο να τον βγάλεις, αν εργάζεσαι ή αν θες να τρέξεις, άντε το πολύ παρέα με άλλον έναν. Αναμένεται να κλείσουν σύνορα. Επίσης ίσως αν μεγαλώσουν οι αριθμοί υπάρξει απαγόρευση κυκλοφορίας όπως στην Ιταλία. Αν συμβεί αυτό, πιστεύω θα συμβεί προς το τέλος της επόμενης εβδομάδας. Πόσο πολύ μοιάζει με πόλεμο; Με χούντα;
 Μία μεγάλη παύση σε όλα σχεδόν λοιπόν. Θα μπορούσες από την άλλη να πεις, αν σκεφτείς το «ουδέν κακό αμιγές καλού» ότι είναι μία ευκαιρία για πολλά πράγματα. Μία ευκαιρία να αλλάξεις ρυθμούς. Να ξεκουραστείς. Να μάθεις αν οι γρήγοροι, εξαντλητικοί ρυθμοί που έχεις επιλέξει να ζεις, είναι πραγματικά αυτό που σε κάνει χαρούμενο ή είναι αυτό που υπηρετεί την καλή ζωή άλλων και απλώς σου επιστρέφει πίσω κάποια χαρτονομίσματα, που βλέπεις πόσο εύκολο είναι τελικά να μην προλάβεις καν να τα ξοδέψεις. Να θυμηθείς πώς είναι να είσαι παιδί και να έχεις διακοπές από το σχολείο. Να σκεφτείς τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις. Αν ο χώρος σου είναι φυλακή ή σπίτι; Αν οι συγκάτοικοι σου είναι σωστές επιλογές; Πόσο χρόνο μπορείς να περάσεις κοντά τους; Μόνο κοντά τους. Όμορφα, χωρίς εντάσεις που δεν οδηγούν πουθενά... Να δεις γιατί χρειάζεσαι γύρω σου τόσο κόσμο ή τόσους καφέδες και ποτά, τόσο θόρυβο για να μην ακούς τις σκέψεις σου. Πόσο χρόνο αντέχεις να περάσεις μόνος σου. Τί θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Θυμάσαι; Θυμάσαι που ζωγράφιζες; Ή σκάρωνες στίχους; Θυμάσαι το παραμύθι που ξεκίνησες να  γράφεις ή εκείνη τη μουσικούλα; Το βιβλίο που άφησες στη μέση γιατί δεν προλάβαινες ή την τριλογία που πάντα ήθελες να δεις; Θες να σκεφτούμε το επόμενο σενάριο ή να γράψουμε ένα καινούργιο τραγούδι;
 Έπειτα πήρε μία κάποια ανάσα ο πλανήτης. Μειώθηκαν λένε οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, κολύμπησαν δελφίνια (;) στα κανάλια της Βενετίας. Το θέμα είναι τι θα συμβεί μετά; Θα χτυπήσει όλο αυτό καμπανάκι σε κάποιους; Ότι μπορούν να συμβούν χειρότερα πράγματα. Ανά πάσα στιγμή. Πράγματα που μουδιάζουν τα πάντα. Που δεν τα έχουμε συναντήσει ξανά και μπορούν να διαταράξουν τις μέρες μας, την κανονικότητα, την υγεία, την ψυχική υγεία, την οικονομία. Έγραφα τις προάλλες τους προβληματισμούς μου σχετικά με την ύπαρξη συνόρων και πολέμων. Τώρα άραγε αυτό που συμβαίνει θα ταρακουνήσει κάποιους να καταλάβουν πώς είμαστε όλοι ίσοι. Ότι η επιβίωση υπερισχύει όλων των υπολοίπων και δεν έχει χρώμα, γλώσσα, φύλο, χρήματα ή χώρα; Λες να το θυμούνται οι άνθρωποι και να είναι μία ευκαιρία για έναν άλλο κόσμο καλύτερο πριν πιάσει κι άλλο πάτο; Λες να ξεχάσουμε γρήγορα; Ή μήπως λες κάποιος να το εκμεταλλευτεί; Φαντάζεσαι να υπάρχουν εξωγήινοι; Θα ήταν ίσως μία σούπερ ευκαιρία για επίθεση!