ΚΟΛΟΤΕΡΟΡΙΤΑ ΞΑΝΑ ΤΩΡΑ

 Προσπαθώ όλα αυτά τα χρόνια, όσο μπορώ να κρατήσω το μπλογκ έξω από την ροή της πραγματικότητας. Έξω από το «επίκαιρο». Προσπαθώ να αγναντεύω τον κόσμο που καίγεται με ενδιαφέρον, αλλά προτιμώ εδώ να χτενίζομαι. Δεν το συζητάω για τις υπόλοιπες πλατφόρμες τις οποίες χρησιμοποιώ για να μοιραστώ κανένα τραγουδάκι ή για την παρατήρηση και την απογύμνωση χαρακτήρων, αλλά για εδώ που νιώθω ότι είναι ένα παραθυράκι να μοιράζομαι τις αδιάφορες σκέψεις μου με όσους ίσως κάπως, κάποτε συναντήθηκαν οι ιστορίες μας.

 Δεν είναι ότι δεν έχει χρώμα, ή ταυτότητα, απλώς έχει όλα τα χρώματα και όλες τις ταυτότητες μέσα. Δεν μπορείς να βρεις κάποια άκρη, γιατί η ζωή είναι κουβάρι. Είναι στρογγυλή και κυλάει. Δεν μπορεί να έχει γωνίες αιχμηρές και να χτυπάς ή να χτυπιέσαι. Όχι ότι δεν είναι στερεό, αλλά αναλόγως με την θερμοκρασία και την πίεση, ενδέχεται να μετατραπεί σε υγρό ή ακόμα και αέριο. Βέβαια μολονότι αλλάζει η κατάσταση της ύλης, δεν αλλάζει το σώμα. Αυτό ως υπεράσπισή μου αν ποτέ κάποιον στενοχώρησα ή αν έδρασα απρόσμενα ακόμα και για τον ίδιο μου τον εαυτό. Ζητώ συγγνώμη για το σοκ, μα να θυμάσαι αυτό για την ύλη. Άλλωστε όλα καταλήγουν σε μία κοινή αλήθεια και απορώ πως μπορεί κάποιος να ξεχνιέται...

 Σίγουρα το περισσότερο μέσα μου αναγνωρίζει τη ματαιότητα ως τη μοναδική αλήθεια, αλλά υπάρχει και το αλάτι. Ένα αλάτι από παραμύθια που σε πείσμα της αλήθειας, μου, ντύνει κάθε μέρα πανέμορφα το χάος. Χωρίς ιδιαίτερο νόημα κι άλλοτε με πολύ συγκεκριμένο. Μάλλον από πάθος, αυτό που συνέχεια σου λέω ότι ψάχνω, μα να δεις ότι δεν το βρίσκω γιατί το έχω καταπιεί. Παρ' όλα αυτά καθόμαστε σε ένα στρογγυλό τραπέζι εγώ, εσύ, ο Νίτσε κι ο Άρθουρ και σηκώνει το φρύδι ο ένας στον άλλον κάπως επιθετικά. Πίσω ο Βάγκνερ παίζει στο πιάνο το «μου 'φαγες όλα τα δαχτυλίδια» και απ'ότι φαίνεται θα λύσουμε το πρόβλημα φτύνοντας ρίμες. 

 Γι' αυτό λοιπόν χτενίζομαι. Όχι γιατί δεν ξέρω σε ποια μέρη νιώθω όμορφα, αλλά γιατί μου αρέσει να παρατηρώ. Εσύ; Συμφωνούμε θυμάμαι στα περί αισθητικής. Πιστεύω εξ'άλλου ότι, ηχηρότερο όλων είναι η σιωπή. Οι όσοι τρυπούν το σύστημα, διεισδύουν για να το αλλάξουν. Οι όσοι είναι μυστικοί σούπερ ήρωες. 

 Δημιουργούν ένα τεράστιο κύμα οι φωνές ναι, μα η βρώμικη η σκληρή δουλειά γίνεται από πίσω, από κάτω, από μέσα, από τα πλάγια κι αυτό δε θα αλλάξει όση «ελευθερία» κι αν δοθεί με τη σέσουλα στους φωνακλάδες. Θα μου πεις πως πολύ σημαντικά πράγματα δε θα είχαν αλλάξει προς το καλύτερο αν κάποιος δε φώναζε να ξεκινήσει το κύμα, αλλά επίτρεψέ μου να εστιάσω στους αφανείς. Πάντα, για όλα πλέον θα πιστεύω, ότι το μπράβο ανήκει σε ό,τι βρίσκεται πίσω από αυτό που φαίνεται. Πίσω από αυτό που έγραψε η ιστορία. Ή καλύτερα πίσω από αυτό που έγραψαν οι αναγνωρισμένοι ως ιστορικοί. 

 Επίσης σκέψου ότι είμαστε σε μία εποχή που υπάρχει τόση φασαρία που δεν ακούς τίποτα καθαρά. Ακόμα και στις περιπτώσεις που κάποια φωνή δυναμώνει γιατί άγγιξε πολλούς, συντονίστηκαν μαζί της πολλοί, καταστρέφεται γρήγορα από τους λίγους που γυρεύουν καυγάδες και λάθη. Μπολιάζεται το οτιδήποτε μαζί με όλα τα αντίθετά του κι έτσι το κύμα ξεφεύγει και προσπαθεί να σχολιάσει, να μαλώσει και να αναλωθεί, αντί να περάσει σαρωτικό και να βελτιώσει κακώς κείμενα. Σκέπασε η μισαλλοδοξία την ματαιότητα και κινδυνεύουν τα παραμύθια αδερφέ. 

 Που θέλω να καταλήξω; Μα φυσικά πουθενά! Ποτέ πουθενά. Αλλά να, έχω να κάνω μία κολονοσκόπηση την Τρίτη και στοχάζομαι διάφορα. Αύριο θα πρέπει να μην φάω τίποτα και να πίνω όλη μέρα ένα καθαρτικό με γεύση εμετού όπως μου περιέγραψε ο γιατρός. Παρ'όλα αυτά εγώ σκέφτομαι τον Τσιόρδα εντονότερα της φάσης «κολονοσκόπηση». Σκέφτομουν τον Τσιόρδα να κάνει κακάκια ουράνιο τόξο. Τον Τσιόρδα θαλασσοψυχούλα. Τον Τσιόρδα θλιμμένο κουτάβι να θέλει αγκαλίτσες. Γιατί; Να, παρατηρώ το πόσο πολύ δηλώνουν όλοι ότι τον αγαπούν. Καταλαβαίνω ότι τον έχουμε συνδυάσει με ένα σταθερό ραντεβού σε μία εντελώς ασταθή περίοδο. Έχει και μία περίεργη κάπως γλυκοφατσούλα, που είχε κάποτε ένας καλός δασκαλάκος στα παιδικάτα μας. Αλλά τόσο πολλή αγάπη, τόσο γρήγορα; Ύποπτο. Με κάνει να αισθάνομαι άβολα. Και καλά τα ΜΜΕ, η κυβέρνηση κ.λ.π. Σκεφτόμουν ότι ίσως τον πάνε για προεδράρα και ρίχνουν τα πρώτα τσιμέντα σιγά σιγά. Αλλά να τον βάλει και εικόνα εξωφύλλου ένας παλιός μου δάσκαλος; Άκρως φυσιολογικός και οξυδερκής κατά τ'άλλα για τα γούστα μου. Μα ωσάν Ρουβίτσα; Τσιορδίτσα;...

 Μετά με φοβήθηκα που σκέφτηκα τοιουτοτρόπως. Συνωμοσιολογικά. Διαβάζω αυτές τις μέρες τις τόσο παθιασμένες θεωρίες συνωμοσίας-αφύπνισης που δυστυχώς δεν μπορώ να μοιραστώ εδώ μαζί σας, αλλά σίγουρα θα έχετε κι εσείς μπόλικους από δαύτους. Όσο με διασκεδάζουν, άλλο τόσο με τρομάζουν. Ένας έλεγε ότι τον έστειλε ο Θεός να μας αφυπνίσει ώστε να βγούμε στα μπαλκόνια και να φωνάζουμε «αέρααααααα» τώρα που μας στέρησαν την ελευθερία, που με τόσο κόπο κέρδισε ο λαός μας από τους Τούρκους και τώρα σαν τα πρόβατα ξεπουλάμε, επειδή μας ψέκασαν επίτηδες με κορονοϊό, για να γίνει εύκολα η δουλίτσα. Άλλη, να λουστούμε και να πιούμε ξύδι κι έτσι ο ιός ούτε που θα τολμήσει να μας πλησιάσει. Και μία άλλη εννοείται ότι κατάφερε να συσχετίσει το Τσιόρδα με τα οφέλη του βιγκανισμού και του θηλασμού. Κι εντάξει λίγο πολύ ξέρεις με τόση παρατήρηση πως βλέπει ο καθένας τον κόσμο, που στέκεται και μέχρι που είναι πρόθυμος να ταξιδέψει, αλλά αυτή η πανδημία είναι φωτιά. Είναι αποκάλυψη. Πώς ξεγυμνώθηκαν έτσι ρε; Να φταίει τάχα ότι έχουν περισσότερο χρόνο; Να φταίει η ανάγκη για αλληλεπίδραση κι επαφή που με τόσο #μένουμεσπίτι δεν μπορεί εύκολα να κοιμηθεί με ό,τι είχε συνηθίσει ο καθένας να τη νανουρίζει; Μήπως φταίω εγώ; 

 Σε καμία περίπτωση δεν είμαι ενοχική. Ήθελα απλώς να κλείσω την παράγραφο, άλλωστε τα συζητήσαμε αυτά περί ύλης πριν. Κλείνω. Ηρέμησα. Καλός ο Τσιόρδας, αλλά σκέφτομαι τι είναι πίσω, πλάι του, μέσα του που τον κάνει Τσιόρδα, αλλά δε φαίνεται. Γιατί είπαμε έχουν τόση ανάγκη οι άνθρωποι για Μεσσίες, προσωποποιήσεις, ορισμούς, λέξεις, ομάδες και ταυτότητες; 

 Ξέρεις, τα μαλλιά μου είναι μπούκλες και δεν τα χτενίζω ποτέ. Δηλαδή τα χτενίζω όταν είναι βρεγμένα. Αν ποτέ κάνω το λάθος και πλησιάσω βούρτσα με στεγνό μαλλί, τότε είναι σα να αγγίζω μία γεννήτρια Βαν ντε Γρκάαφ. Μου έχει μείνει αυτή η γεννήτρια από μία εγκυκλοπαίδεια που είχα. Ήταν το λήμμα της τελευταίας σελίδας ενός τόμου. Ω ναι! Κάποτε είχαμε εγκυκλοπαίδειες όχι γκούγκλ. Η μεγαλύτερη καύλα όλων ήταν όταν απέκτησα το παπυράκι, ένα εγκυκλοπαιδικό λεξικό που είχε και εικονίτσες! Ήμουν έτη φωτός μπροστά. Το είχα κερδίσει γιατί είχα πάρει βραβείο και αριστείο στο γυμνάσιο λόγω των επιδόσεών μου. Βαθμούς που ποτέ δεν κατάλαβα πως έβγαζα, αφού με καμάρι μπορώ να πω πως ποτέ μου δε διάβασα. Ποτέ δε διάβασα αυτά που είχα για να διαβάσω. Που έπρεπε. Διάβασα στην τρίτη δημοτικού την μυθολογία και στην α' και β' τα ανθολόγια. Την εγκυκλοπαίδεια μου την είχε δωρίσει ένας ιερέας. Αχ και να ήξερε ότι έριχνε κι αυτός με το δώρο του τα τσιμέντα για να με απομακρύνει από κοντά του. Θα μου την χάριζε άραγε; 

 Η ώρα είναι σχεδόν 06:00. Ξεκίνησε βροχή και για τον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού από τις 06:00 κι έπειτα τίθεται σε ισχύ το μέτρο της απαγόρευσης της κυκλοφορίας. Δεν είναι ακριβώς απαγόρευση αλλά περιορισμός άσκοπης κυκλοφορίας. Δηλαδή όσοι μένανε σπίτι τις προηγούμενες μέρες δε θα δυσκολευτούν ιδιαιτέρως αφού δεν αλλάζει κάτι πέρα από το διαδικαστικό κομμάτι που πρέπει να έχεις μαζί σου ένα σμσ ή μία βεβαίωση για το που πας και τίνος είσαι. Αν δεν έχεις υποτίθεται ότι θα πληρώνεις 150€. Τραγελαφικά πράγματα. Με προβληματίζει βέβαια το γεγονός ότι για σχετικά αντικοινωνική και αρκετά άναρχη, παίζω προς το παρόν τίμια με τους κανόνες του νέου παιγνιδιού. Υποθέτω πως είναι θέμα κοινής λογικής και ευθύνης και δεν με έχουν ψεκάσει με ιό, πανούργα νεφελίμ, μασόνοι και σειρήνες προκειμένου να με κάνουν ρομπότ. 

Υ.Γ. Ελπίζω να γνωρίζετε ότι, μετεωρίτες και εξωγήινες εισβολές σε προηγούμενες δημοσιεύσεις, ήταν χαριτωμενιές κι όχι κάποια αφύπνιση. Αν όχι, το ξεκαθαρίζω. 

Υ.Υ.Γ. Τα μαλλιά μου κάνω μπούκλες, απολύομαι ψαρούκλες. Θα το κάνω κομματάρα. Κάτι δημιουργικό πρέπει να μείνει από την όλη φάση. 

Υ.Υ.Υ.Γ. Υπενθύμιση: Πρέπει να δημιουργήσω μία ηλεκτρονική βάση καταχώρισης νόστιμων δεδομένων, στην οποία να έχουν εύκολη πρόσβαση αγαπημένοι. 

Υ.Υ.Υ.Υ.Γ. Δεν είναι τρομακτικό πως η πανδημία μου δημιουργεί σχεδόν την ίδια ανάγκη να γράψω όσο ο έρωτας;

Υ.Υ.Υ.Υ.Υ.Γ. Αν ένιωσες αυτά που προσπαθώ να πω παραπάνω, όλες τις γάτες, την αναφορά στην όπερα, την αίσθηση της βροχής στο πρόσωπό σου, παρακαλώ άφησε ένα θαυμαστικό στα σχόλια για συμπαράσταση.