7

 Βρέχει πάλι! Την έκανα την εξέταση. Είχα πολύ χαρεί στην ιδέα της μέθης. Όταν είχα κάνει κάποια άλλη εξέταση με μέθη, μόλις ξύπνησα είχα ενθουσιαστεί τόσο από το πως εκεί που τους μιλούσα ξύπνησα σε άλλο χώρο και μου έτρεχαν σαλάκια στο μαξιλάρι! Αυτή τη φορά, ξάπλωσα. μου έβαλαν τα μηχανήματα κι άκουγα την καρδιά μου που πήγαινε πάρα πολύ γρήγορα. Μου είπαν ότι είχα αγχωθεί και τσουπ, το νιώθω όλο. Στεγνά. Χωρίς πρώτα να το συζητήσουμε λίγο. Είχα πιει τέσσερα λίτρα καθαρτικού με γεύση όχι εμετού, αλλά κακού πλαστικού φτηνιάρικου παιγνιδιού από την Κίνα, μέσα σε γλυφό νερό νησιού που δεν πίνεται, με μπόλικη μαγειρική σόδα, αλάτι και ζάχαρη. Το ήπια. Τέσσερα λίτρα, χωρίς να ξεράσω. Και μέθη δεν έγινε ποτέ. Μου είπαν πως μου έδωσαν ενδοφλέβια παυσίπονα και κάτι για να είμαι ήρεμη, αλλά δεν έκανα αυτό τον ωραίο τον βαθύ τον ύπνο της προηγούμενης φοράς, ούτε ήμουν μέσα στην τρελή χαρά μετά. Επίσης θα στο ξαναπώ, αυτό που γινόταν εκεί πίσω, το ΕΝΙΩΘΑ ΟΛΟ. Εκ των υστέρων μαθαίνω ότι μάλλον την πρώτη φορά δεν ήταν αυτό που λένε «μέθη» αλλά κάτι πιο βαρύ. Τέλος πάντων, όλα καλά. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια.
 Η καραντίνα συνεχίζεται και σήμερα έφτιαξα δύο φαγητά. Δύο! Σε μία μέρα. Όχι σε ένα μήνα που είναι μία νορμάλ κατάσταση. Έφτιαξα μπακαλιάρο με σκορδαλιά και κοτόπουλο με πατάτες στον φούρνο. Θα σου εξηγήσω... Σχετικά με τον μπακαλιάρο και την σκορδαλιά ίσως δεν έχω κάποια καλή δικαιολογία. Ίσως γιατί ήταν η μέρα; Ή κλάιν ας φάμε όσο σκόρδο μπορούμε τώρα; Δεν ξέρω, απλά έγινε. Το κοτόπουλο με εκνεύριζε. Αποφάσισα να λιώσω άπειρες τοματούλες για να έχω στην κατάψυξη χυμό και δεν θα χωρούσαν άλλα σακουλάκια αν δεν δημιουργούσα χώρο.
 Βγήκαν όλα πολύ νόστιμα. Ίσως αυτό το κοτόπουλο να ήταν ότι πιο όμορφο έχω φτιάξει ποτέ. Έκρυψα σε όλα τα φαγητά σήμερα μπίρα. Δεν ξέρω να μαγειρεύω, ούτε το ψάχνω, αλλά βάζω αγάπη. Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι πως θα γίνει κάτι νόστιμο. Το φαντάζομαι νόστιμο. Νιώθω τι γεύση θέλω να έχει κι ύστερα, μαγικά, τη δημιουργώ. Ξέρω ωστόσο πολύ καλά να παραγγέλνω!
 Αφού λοιπόν υπήρχε στο σπίτι άπειρο φαγητό (και δύο πίτσες από χθες) σκέφτηκα ότι ήρθε η στιγμή να ξεκινήσω σωματική άσκηση. Ναι τώρα! Τώρα που υπάρχει φαϊ και μου λένε να μείνω σπίτι. Έβαλα λοιπόν κολάν, αντιανεμικά, παπουτσάρες, έστειλα 6 στο 13033, πήρα την ταυτότητα και βγήκα. Πήγα μηχανικά να επιλέξω τον δρόμο που συνήθως δεν συναντώ πολύ κόσμο και ενώ άρχισα να ανηφορίζω, διαπιστώνω ότι αν και 19:00 το απόγευμα οι δρόμοι, η ησυχία, ο ρυθμός ήταν σα να είναι 00:00. Αλλάζω έτσι δρόμο και επιλέγω έναν κεντρικό. Όλα άδεια. Στα επόμενα βήματα βρίσκω μπροστά μου 1 cent. Ομολογώ ότι χάρηκα πολύ. Σκέφτηκα πόσο παραμυθένια είναι η ζωή μου για ακόμα μία φορά. Υπό αυτές τις συνθήκες, αυτή τη μέρα, να επιλέγω να βγω, να αλλάζω δρόμο τελευταία στιγμή για να βρεθώ πάνω στο κέρμα. Σκέφτηκα ότι ακόμα κι έτσι, η μαγεία δεν σταματά, την έλκω, όχι απλά την δημιουργώ.
 Τρέχω, περπατάω, τρέχω, χωρίς να σκέφτομαι ρυθμό, χρόνο, δρομολόγια. Κάνω ό,τι μου έρθει. Στο δρόμο όσους πεζούς συνάντησα είχαν μαζί τους ένα σκύλο. Ακόμα και τα αμάξια, ήταν ελάχιστα. Ερημιά. Σε κάποια στιγμή βρήκα έναν σκύλο, είχε περιλαίμιο, αλλά δεν είχε ταυτότητα. Σκέφτηκα ότι ήταν αδέσποτος και άρχισα να του μιλάω. Τον ρώτησα αν ήθελε να συνεχίσουμε την βόλτα παρέα, του είπα «ψήσου να έχω μία καλύτερη δικαιολογία» μου γάβγισε, του σφύριξα, με ακολούθησε λίγο, του ξαναείπα «άντε έλα», μετά πετάχτηκε από κάπου ο ιδιοκτήτης, μόνο ρεζίλι... Εκεί έτρεξα για λίγο και δεν κοίταξα πίσω. Σταμάτησα για να χαζέψω ένα φανάρι. Έρημος δρόμος. Το φανάρι έκανε κανονικά τον κύκλο του μα δεν υπήρχε ούτε πεζός, ούτε αμάξι. Έπειτα παρατήρησα τα νεράντζια. Πεσμένα κάτω. Κανένας δεν τα είχε κλωτσήσει. Πήρα ένα και το άφησα να κυλήσει λίγο στον άδειο δρόμο. Το χάζεψα και συνέχισα. Βρέθηκα πάλι σε δίλημμα και αποφάσισα τελικά να μπω μέσα από την Πλάκα.
 Μπροστά αρκετά μέτρα ήταν μία κοπέλα. Είχα σταματήσει να τρέχω και περπατούσα. Παρατήρησα ότι κρατάει μία κούτα από ζαχαροπλαστείο. Θυμήθηκα ότι θέλω γλυκό. Φορούσε τακούνια και ο ρυθμικός τους ήχος έσπαγε την σιωπή. Σκέφτηκα ότι χαλάει την καραντίνα και πηγαίνει επίσκεψη. Αναρχική; Ανεύθυνη; Αδιάφορη; Ξένη; Αλλά ποια είμαι εγώ να τα σκέφτομαι αυτά. Πήγα να κλέψω ξένο σκύλο. Αν και αρκετά μέτρα μπροστά μου, έφτασε στη μύτη μου το άρωμά της. Αναρωτήθηκα αν ο ιός μπορεί να ταξιδέψει όπως η μυρωδιά του αρώματος. Μετά ταξίδεψα σε κάτι άσχετες άλλες σκέψεις και την είδα να σταματάει. Γύρισε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ελαφρώς σαστισμένη. Σκέφτηκα ότι ίσως τρόμαξε, μετά σκέφτηκα να αποφύγω να την κοιτάξω στα μάτια για να αποφύγω κάποια ενδεχόμενη συναναστροφή με άνθρωπο, όχι για τον ιό, αλλά το κλασσικό που προχωράς και κάνεις ότι δεν βλέπεις κάποιον γνωστό σου. Έπειτα όμως την κοιτάω γιατί σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι τουρίστρια και να έχει χαθεί, όποτε να την βοηθήσω με το βλέμμα μου να αισθανθεί άνετα να μου πει αυτό που θέλει. Μου μιλάει και μου λέει ότι είναι πολύ ερημικά και φοβήθηκε και της λέω με μία άνεση λες και το έκανα πρόβες «έλα πάμε παρέα». Περπατήσαμε έτσι μαζί! Μου είπε να την βρω στο ίνσταγκραμ να γίνουμε φίλες. Την βρήκα και είδα ότι είναι ηθοποιός. Την κοίταξα και μου λέει «δεν είμαι γνωστή τώρα ξεκινάω».
_Κοίτα να δεις! Όταν μεγαλώσω θέλω μάλλον να γίνω σκηνοθέτις.
Μετά από την σύντομη κουβέντα μου είπε ότι είναι 33 ετών. Φαίνεται πολύ μικρότερη. Σκέφτηκα ότι μου αρέσει πολύ άνθρωπος που λέει «τώρα ξεκινάω» χωρίς να σκέφτεται ηλικιακά όρια. Σκέφτομαι ότι είναι κοινωνική σαν κι εμένα. Ότι πιθανότατα να είναι στο καστ μου κάποια στιγμή. Θα έχει πλάκα όταν μας ρωτάνε πως γνωριστήκαμε. Σκέφτομαι ότι η ζωή μου συνεχίζει να είναι παραμύθι. Έλα τώρα; Σκέψου το σκηνικό. Σκέψου το 1 cent.
_Μία φίλη στα χρόνια της πανδημίας λοιπόν, της είπα και ύστερα από λίγο φτάσαμε! Την χαιρέτισα με ένα χαμόγελο και μία μικρή υπόκλιση και συνέχισα. Συνέχισα με το χαμόγελο που την άφησα. One shot, χωρίς πρόβα, χωρίς να σταματήσω την κίνηση.

 Κάπου εκεί νοερά, άρχισα να βλέπω το μπαλόνι να βολτάρει αμέριμνο στους άδειους δρόμους. Ένα μεγάλο κίτρινο μπαλόνι. Γύρω στα είκοσι μου, συνήθιζα να κάνω βόλτες με κάποιο μπαλόνι. Περπατούσα πολύ τα βράδια. Ξημερώματα και είχα παρέα ένα μπαλόνι. Άλλοτε οι δύο μας, άλλοτε με φίλους κι άλλες φορές με τυχαίους αδέσποτους σκύλους που ακολουθούσαν. Είδα το μπαλόνι να ανεβαίνει τις κυλιόμενες σκάλες στο μετρό. Όση ώρα στάθηκα να τις παρατηρήσω δεν τις χρησιμοποίησε κανείς.
 Κατηφορίζοντας προς το σπίτι άρχισα να κλοτσάω τα νεράντζια. Κυλούσαν υπέροχα στις άδειες κατηφόρες. Έσκυβα έπιανα μερικά, τα μύριζα, τα πέταγα μπροστά σα να έπαιζα μπόουλινγκ. Έτσι όπως έσκυψα να μαζέψω ένα, βρήκα ακόμα ένα κέρμα των 2 cents. Εκεί βεβαιώθηκα. Η ζωή μου είναι παραμύθι σπουδαίο. Όλο αυτό έπρεπε να το καταγράψω. Οι άδειοι δρόμοι κι ο λόγος που τους έχει ερημώσει, είναι μία στιγμή που πρέπει να απαθανατιστεί. Οι δρόμοι πρέπει να γεμίσουν μπαλόνια και νεράντζια. Η κίνηση που δεν είναι φυσιολογικό να ντύνεται από τόση μοναξιά πρέπει να μείνει. Πρέπει να σπάσει το παράξενο, από το απροσδόκητο. Όπως σου είπα η εικόνα της πόλης, είναι εικόνα μίας πόλης τα ξημερώματα. Όμως τα ξημερώματα τα φανάρια σταματάνε και οι σκάλες στο μετρό δεν λειτουργούν. Αυτό που συμβαίνει είναι ανατριχιαστικό. Τί πρέπει όμως να στείλω στο 13033 που δεν έχει την επιλογή;


7: σκορπίζω μπαλόνια και νεράντζια στην άδεια πόλη και αιχμαλωτίζω τη στιγμή στην κάμερα μου.

ΚΟΛΟΤΕΡΟΡΙΤΑ ΞΑΝΑ ΤΩΡΑ

 Προσπαθώ όλα αυτά τα χρόνια, όσο μπορώ να κρατήσω το μπλογκ έξω από την ροή της πραγματικότητας. Έξω από το «επίκαιρο». Προσπαθώ να αγναντεύω τον κόσμο που καίγεται με ενδιαφέρον, αλλά προτιμώ εδώ να χτενίζομαι. Δεν το συζητάω για τις υπόλοιπες πλατφόρμες τις οποίες χρησιμοποιώ για να μοιραστώ κανένα τραγουδάκι ή για την παρατήρηση και την απογύμνωση χαρακτήρων, αλλά για εδώ που νιώθω ότι είναι ένα παραθυράκι να μοιράζομαι τις αδιάφορες σκέψεις μου με όσους ίσως κάπως, κάποτε συναντήθηκαν οι ιστορίες μας.

 Δεν είναι ότι δεν έχει χρώμα, ή ταυτότητα, απλώς έχει όλα τα χρώματα και όλες τις ταυτότητες μέσα. Δεν μπορείς να βρεις κάποια άκρη, γιατί η ζωή είναι κουβάρι. Είναι στρογγυλή και κυλάει. Δεν μπορεί να έχει γωνίες αιχμηρές και να χτυπάς ή να χτυπιέσαι. Όχι ότι δεν είναι στερεό, αλλά αναλόγως με την θερμοκρασία και την πίεση, ενδέχεται να μετατραπεί σε υγρό ή ακόμα και αέριο. Βέβαια μολονότι αλλάζει η κατάσταση της ύλης, δεν αλλάζει το σώμα. Αυτό ως υπεράσπισή μου αν ποτέ κάποιον στενοχώρησα ή αν έδρασα απρόσμενα ακόμα και για τον ίδιο μου τον εαυτό. Ζητώ συγγνώμη για το σοκ, μα να θυμάσαι αυτό για την ύλη. Άλλωστε όλα καταλήγουν σε μία κοινή αλήθεια και απορώ πως μπορεί κάποιος να ξεχνιέται...

 Σίγουρα το περισσότερο μέσα μου αναγνωρίζει τη ματαιότητα ως τη μοναδική αλήθεια, αλλά υπάρχει και το αλάτι. Ένα αλάτι από παραμύθια που σε πείσμα της αλήθειας, μου, ντύνει κάθε μέρα πανέμορφα το χάος. Χωρίς ιδιαίτερο νόημα κι άλλοτε με πολύ συγκεκριμένο. Μάλλον από πάθος, αυτό που συνέχεια σου λέω ότι ψάχνω, μα να δεις ότι δεν το βρίσκω γιατί το έχω καταπιεί. Παρ' όλα αυτά καθόμαστε σε ένα στρογγυλό τραπέζι εγώ, εσύ, ο Νίτσε κι ο Άρθουρ και σηκώνει το φρύδι ο ένας στον άλλον κάπως επιθετικά. Πίσω ο Βάγκνερ παίζει στο πιάνο το «μου 'φαγες όλα τα δαχτυλίδια» και απ'ότι φαίνεται θα λύσουμε το πρόβλημα φτύνοντας ρίμες. 

 Γι' αυτό λοιπόν χτενίζομαι. Όχι γιατί δεν ξέρω σε ποια μέρη νιώθω όμορφα, αλλά γιατί μου αρέσει να παρατηρώ. Εσύ; Συμφωνούμε θυμάμαι στα περί αισθητικής. Πιστεύω εξ'άλλου ότι, ηχηρότερο όλων είναι η σιωπή. Οι όσοι τρυπούν το σύστημα, διεισδύουν για να το αλλάξουν. Οι όσοι είναι μυστικοί σούπερ ήρωες. 

 Δημιουργούν ένα τεράστιο κύμα οι φωνές ναι, μα η βρώμικη η σκληρή δουλειά γίνεται από πίσω, από κάτω, από μέσα, από τα πλάγια κι αυτό δε θα αλλάξει όση «ελευθερία» κι αν δοθεί με τη σέσουλα στους φωνακλάδες. Θα μου πεις πως πολύ σημαντικά πράγματα δε θα είχαν αλλάξει προς το καλύτερο αν κάποιος δε φώναζε να ξεκινήσει το κύμα, αλλά επίτρεψέ μου να εστιάσω στους αφανείς. Πάντα, για όλα πλέον θα πιστεύω, ότι το μπράβο ανήκει σε ό,τι βρίσκεται πίσω από αυτό που φαίνεται. Πίσω από αυτό που έγραψε η ιστορία. Ή καλύτερα πίσω από αυτό που έγραψαν οι αναγνωρισμένοι ως ιστορικοί. 

 Επίσης σκέψου ότι είμαστε σε μία εποχή που υπάρχει τόση φασαρία που δεν ακούς τίποτα καθαρά. Ακόμα και στις περιπτώσεις που κάποια φωνή δυναμώνει γιατί άγγιξε πολλούς, συντονίστηκαν μαζί της πολλοί, καταστρέφεται γρήγορα από τους λίγους που γυρεύουν καυγάδες και λάθη. Μπολιάζεται το οτιδήποτε μαζί με όλα τα αντίθετά του κι έτσι το κύμα ξεφεύγει και προσπαθεί να σχολιάσει, να μαλώσει και να αναλωθεί, αντί να περάσει σαρωτικό και να βελτιώσει κακώς κείμενα. Σκέπασε η μισαλλοδοξία την ματαιότητα και κινδυνεύουν τα παραμύθια αδερφέ. 

 Που θέλω να καταλήξω; Μα φυσικά πουθενά! Ποτέ πουθενά. Αλλά να, έχω να κάνω μία κολονοσκόπηση την Τρίτη και στοχάζομαι διάφορα. Αύριο θα πρέπει να μην φάω τίποτα και να πίνω όλη μέρα ένα καθαρτικό με γεύση εμετού όπως μου περιέγραψε ο γιατρός. Παρ'όλα αυτά εγώ σκέφτομαι τον Τσιόρδα εντονότερα της φάσης «κολονοσκόπηση». Σκέφτομουν τον Τσιόρδα να κάνει κακάκια ουράνιο τόξο. Τον Τσιόρδα θαλασσοψυχούλα. Τον Τσιόρδα θλιμμένο κουτάβι να θέλει αγκαλίτσες. Γιατί; Να, παρατηρώ το πόσο πολύ δηλώνουν όλοι ότι τον αγαπούν. Καταλαβαίνω ότι τον έχουμε συνδυάσει με ένα σταθερό ραντεβού σε μία εντελώς ασταθή περίοδο. Έχει και μία περίεργη κάπως γλυκοφατσούλα, που είχε κάποτε ένας καλός δασκαλάκος στα παιδικάτα μας. Αλλά τόσο πολλή αγάπη, τόσο γρήγορα; Ύποπτο. Με κάνει να αισθάνομαι άβολα. Και καλά τα ΜΜΕ, η κυβέρνηση κ.λ.π. Σκεφτόμουν ότι ίσως τον πάνε για προεδράρα και ρίχνουν τα πρώτα τσιμέντα σιγά σιγά. Αλλά να τον βάλει και εικόνα εξωφύλλου ένας παλιός μου δάσκαλος; Άκρως φυσιολογικός και οξυδερκής κατά τ'άλλα για τα γούστα μου. Μα ωσάν Ρουβίτσα; Τσιορδίτσα;...

 Μετά με φοβήθηκα που σκέφτηκα τοιουτοτρόπως. Συνωμοσιολογικά. Διαβάζω αυτές τις μέρες τις τόσο παθιασμένες θεωρίες συνωμοσίας-αφύπνισης που δυστυχώς δεν μπορώ να μοιραστώ εδώ μαζί σας, αλλά σίγουρα θα έχετε κι εσείς μπόλικους από δαύτους. Όσο με διασκεδάζουν, άλλο τόσο με τρομάζουν. Ένας έλεγε ότι τον έστειλε ο Θεός να μας αφυπνίσει ώστε να βγούμε στα μπαλκόνια και να φωνάζουμε «αέρααααααα» τώρα που μας στέρησαν την ελευθερία, που με τόσο κόπο κέρδισε ο λαός μας από τους Τούρκους και τώρα σαν τα πρόβατα ξεπουλάμε, επειδή μας ψέκασαν επίτηδες με κορονοϊό, για να γίνει εύκολα η δουλίτσα. Άλλη, να λουστούμε και να πιούμε ξύδι κι έτσι ο ιός ούτε που θα τολμήσει να μας πλησιάσει. Και μία άλλη εννοείται ότι κατάφερε να συσχετίσει το Τσιόρδα με τα οφέλη του βιγκανισμού και του θηλασμού. Κι εντάξει λίγο πολύ ξέρεις με τόση παρατήρηση πως βλέπει ο καθένας τον κόσμο, που στέκεται και μέχρι που είναι πρόθυμος να ταξιδέψει, αλλά αυτή η πανδημία είναι φωτιά. Είναι αποκάλυψη. Πώς ξεγυμνώθηκαν έτσι ρε; Να φταίει τάχα ότι έχουν περισσότερο χρόνο; Να φταίει η ανάγκη για αλληλεπίδραση κι επαφή που με τόσο #μένουμεσπίτι δεν μπορεί εύκολα να κοιμηθεί με ό,τι είχε συνηθίσει ο καθένας να τη νανουρίζει; Μήπως φταίω εγώ; 

 Σε καμία περίπτωση δεν είμαι ενοχική. Ήθελα απλώς να κλείσω την παράγραφο, άλλωστε τα συζητήσαμε αυτά περί ύλης πριν. Κλείνω. Ηρέμησα. Καλός ο Τσιόρδας, αλλά σκέφτομαι τι είναι πίσω, πλάι του, μέσα του που τον κάνει Τσιόρδα, αλλά δε φαίνεται. Γιατί είπαμε έχουν τόση ανάγκη οι άνθρωποι για Μεσσίες, προσωποποιήσεις, ορισμούς, λέξεις, ομάδες και ταυτότητες; 

 Ξέρεις, τα μαλλιά μου είναι μπούκλες και δεν τα χτενίζω ποτέ. Δηλαδή τα χτενίζω όταν είναι βρεγμένα. Αν ποτέ κάνω το λάθος και πλησιάσω βούρτσα με στεγνό μαλλί, τότε είναι σα να αγγίζω μία γεννήτρια Βαν ντε Γρκάαφ. Μου έχει μείνει αυτή η γεννήτρια από μία εγκυκλοπαίδεια που είχα. Ήταν το λήμμα της τελευταίας σελίδας ενός τόμου. Ω ναι! Κάποτε είχαμε εγκυκλοπαίδειες όχι γκούγκλ. Η μεγαλύτερη καύλα όλων ήταν όταν απέκτησα το παπυράκι, ένα εγκυκλοπαιδικό λεξικό που είχε και εικονίτσες! Ήμουν έτη φωτός μπροστά. Το είχα κερδίσει γιατί είχα πάρει βραβείο και αριστείο στο γυμνάσιο λόγω των επιδόσεών μου. Βαθμούς που ποτέ δεν κατάλαβα πως έβγαζα, αφού με καμάρι μπορώ να πω πως ποτέ μου δε διάβασα. Ποτέ δε διάβασα αυτά που είχα για να διαβάσω. Που έπρεπε. Διάβασα στην τρίτη δημοτικού την μυθολογία και στην α' και β' τα ανθολόγια. Την εγκυκλοπαίδεια μου την είχε δωρίσει ένας ιερέας. Αχ και να ήξερε ότι έριχνε κι αυτός με το δώρο του τα τσιμέντα για να με απομακρύνει από κοντά του. Θα μου την χάριζε άραγε; 

 Η ώρα είναι σχεδόν 06:00. Ξεκίνησε βροχή και για τον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού από τις 06:00 κι έπειτα τίθεται σε ισχύ το μέτρο της απαγόρευσης της κυκλοφορίας. Δεν είναι ακριβώς απαγόρευση αλλά περιορισμός άσκοπης κυκλοφορίας. Δηλαδή όσοι μένανε σπίτι τις προηγούμενες μέρες δε θα δυσκολευτούν ιδιαιτέρως αφού δεν αλλάζει κάτι πέρα από το διαδικαστικό κομμάτι που πρέπει να έχεις μαζί σου ένα σμσ ή μία βεβαίωση για το που πας και τίνος είσαι. Αν δεν έχεις υποτίθεται ότι θα πληρώνεις 150€. Τραγελαφικά πράγματα. Με προβληματίζει βέβαια το γεγονός ότι για σχετικά αντικοινωνική και αρκετά άναρχη, παίζω προς το παρόν τίμια με τους κανόνες του νέου παιγνιδιού. Υποθέτω πως είναι θέμα κοινής λογικής και ευθύνης και δεν με έχουν ψεκάσει με ιό, πανούργα νεφελίμ, μασόνοι και σειρήνες προκειμένου να με κάνουν ρομπότ. 

Υ.Γ. Ελπίζω να γνωρίζετε ότι, μετεωρίτες και εξωγήινες εισβολές σε προηγούμενες δημοσιεύσεις, ήταν χαριτωμενιές κι όχι κάποια αφύπνιση. Αν όχι, το ξεκαθαρίζω. 

Υ.Υ.Γ. Τα μαλλιά μου κάνω μπούκλες, απολύομαι ψαρούκλες. Θα το κάνω κομματάρα. Κάτι δημιουργικό πρέπει να μείνει από την όλη φάση. 

Υ.Υ.Υ.Γ. Υπενθύμιση: Πρέπει να δημιουργήσω μία ηλεκτρονική βάση καταχώρισης νόστιμων δεδομένων, στην οποία να έχουν εύκολη πρόσβαση αγαπημένοι. 

Υ.Υ.Υ.Υ.Γ. Δεν είναι τρομακτικό πως η πανδημία μου δημιουργεί σχεδόν την ίδια ανάγκη να γράψω όσο ο έρωτας;

Υ.Υ.Υ.Υ.Υ.Γ. Αν ένιωσες αυτά που προσπαθώ να πω παραπάνω, όλες τις γάτες, την αναφορά στην όπερα, την αίσθηση της βροχής στο πρόσωπό σου, παρακαλώ άφησε ένα θαυμαστικό στα σχόλια για συμπαράσταση. 

Ζουζούνια

 Συμβαίνει όντως. Αυξάνονται οι νεκροί και τα κρούσματα. Σε άλλες χώρες δυστυχώς αυτό που συμβαίνει είναι πολύ χειρότερο. Μοιάζει λένε με πόλεμο. Όχι ότι δεν υπήρχαν άλλες αιτίες για να πεθάνει κάποιος, απλώς προστέθηκε άλλη μία. Από παντού μας στέλνουν το μήνυμα να μείνουμε σπίτι. Πιστεύω θα υπάρξουν εν καιρώ κι αυστηρότεροι περιορισμοί γιατί είναι αρκετοί αυτοί που αγνοούν τα πάντα. Από την επόμενη Κυριακή θα κλείσουν και τα ξενοδοχεία. Ήδη έχουν ορίσει χρηματικό πρόστιμο σε όσους συναθροίζονται και είναι παραπάνω από δέκα άτομα. Παρακαλούν συνέχεια οι όσοι μετακινούνται να το κάνουν μόνο για τους απολύτως απαραίτητους λόγους: αγορά τροφής, αν έχεις κάποιο προγραμματισμένο ιατρικό ραντεβού, αν έχεις σκύλο να τον βγάλεις, αν εργάζεσαι ή αν θες να τρέξεις, άντε το πολύ παρέα με άλλον έναν. Αναμένεται να κλείσουν σύνορα. Επίσης ίσως αν μεγαλώσουν οι αριθμοί υπάρξει απαγόρευση κυκλοφορίας όπως στην Ιταλία. Αν συμβεί αυτό, πιστεύω θα συμβεί προς το τέλος της επόμενης εβδομάδας. Πόσο πολύ μοιάζει με πόλεμο; Με χούντα;
 Μία μεγάλη παύση σε όλα σχεδόν λοιπόν. Θα μπορούσες από την άλλη να πεις, αν σκεφτείς το «ουδέν κακό αμιγές καλού» ότι είναι μία ευκαιρία για πολλά πράγματα. Μία ευκαιρία να αλλάξεις ρυθμούς. Να ξεκουραστείς. Να μάθεις αν οι γρήγοροι, εξαντλητικοί ρυθμοί που έχεις επιλέξει να ζεις, είναι πραγματικά αυτό που σε κάνει χαρούμενο ή είναι αυτό που υπηρετεί την καλή ζωή άλλων και απλώς σου επιστρέφει πίσω κάποια χαρτονομίσματα, που βλέπεις πόσο εύκολο είναι τελικά να μην προλάβεις καν να τα ξοδέψεις. Να θυμηθείς πώς είναι να είσαι παιδί και να έχεις διακοπές από το σχολείο. Να σκεφτείς τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις. Αν ο χώρος σου είναι φυλακή ή σπίτι; Αν οι συγκάτοικοι σου είναι σωστές επιλογές; Πόσο χρόνο μπορείς να περάσεις κοντά τους; Μόνο κοντά τους. Όμορφα, χωρίς εντάσεις που δεν οδηγούν πουθενά... Να δεις γιατί χρειάζεσαι γύρω σου τόσο κόσμο ή τόσους καφέδες και ποτά, τόσο θόρυβο για να μην ακούς τις σκέψεις σου. Πόσο χρόνο αντέχεις να περάσεις μόνος σου. Τί θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Θυμάσαι; Θυμάσαι που ζωγράφιζες; Ή σκάρωνες στίχους; Θυμάσαι το παραμύθι που ξεκίνησες να  γράφεις ή εκείνη τη μουσικούλα; Το βιβλίο που άφησες στη μέση γιατί δεν προλάβαινες ή την τριλογία που πάντα ήθελες να δεις; Θες να σκεφτούμε το επόμενο σενάριο ή να γράψουμε ένα καινούργιο τραγούδι;
 Έπειτα πήρε μία κάποια ανάσα ο πλανήτης. Μειώθηκαν λένε οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, κολύμπησαν δελφίνια (;) στα κανάλια της Βενετίας. Το θέμα είναι τι θα συμβεί μετά; Θα χτυπήσει όλο αυτό καμπανάκι σε κάποιους; Ότι μπορούν να συμβούν χειρότερα πράγματα. Ανά πάσα στιγμή. Πράγματα που μουδιάζουν τα πάντα. Που δεν τα έχουμε συναντήσει ξανά και μπορούν να διαταράξουν τις μέρες μας, την κανονικότητα, την υγεία, την ψυχική υγεία, την οικονομία. Έγραφα τις προάλλες τους προβληματισμούς μου σχετικά με την ύπαρξη συνόρων και πολέμων. Τώρα άραγε αυτό που συμβαίνει θα ταρακουνήσει κάποιους να καταλάβουν πώς είμαστε όλοι ίσοι. Ότι η επιβίωση υπερισχύει όλων των υπολοίπων και δεν έχει χρώμα, γλώσσα, φύλο, χρήματα ή χώρα; Λες να το θυμούνται οι άνθρωποι και να είναι μία ευκαιρία για έναν άλλο κόσμο καλύτερο πριν πιάσει κι άλλο πάτο; Λες να ξεχάσουμε γρήγορα; Ή μήπως λες κάποιος να το εκμεταλλευτεί; Φαντάζεσαι να υπάρχουν εξωγήινοι; Θα ήταν ίσως μία σούπερ ευκαιρία για επίθεση!

Πανδημία-ημικαραντίνα

 Έκλεισαν τα σχολεία. Έπειτα πήγαν στα καφέ. Έδωσαν άδεια στους γονείς για να προσέξουν τα παιδιά και πήγαν όλοι μαζί για ψώνια. Έκλεισαν τα μαγαζιά και τα φαγάδικα και πήγαν θαλασσίτσα. Έκλεισαν τις θάλασσες και πήγαν στα σούπερ μάρκετ. Τώρα είμαστε σε σημείο που θα βάλουν πόρτα στο σούπερ μάρκετ για να μην μαζεύονται ωσάν τρελοί εν όψει ζόμπι αποκάλυψ. Θα βρούνε να πάνε στα βουνά... Γιατί δεν καταλαβαίνουν; Είναι πολύ απλή η πράξη... Αν τα επίσημα κρούσματα είναι 228 πριν κάτι ώρες και 4 οι νεκροί και τα ποσοστά θνητότητας στην Ιταλία που είναι δίπλα μας 6,7%, μπορείς να κάνεις τους υπολογισμούς, στο πόσα θα είναι τα κρούσματα τις επόμενες 5 μέρες αν υπολογίσεις ότι τα μισά έστω κρούσματα, τα 100, κόλλησαν μόνο άλλους 2. Βαλ'το γιατί είσαι και μάγκα με ένα εκπτωτικό ποσοστό θνητότητας 3% γιατί από εμάς ξεκίνησε ο μπολιτισμός και έχουμε την παναγιά μαζί μας. Εντυπωσιακό; Τώρα σκέψου ότι τα 228 κρούσματα είναι τα επίσημα. Τα όσα είχαν τα λεφτά να πληρώσουν τεστ ιδιωτικά ή πρόλαβαν να είναι οι πρώτοι ή όσα χρειάστηκε να επιβεβαιωθεί από δημόσιο φορέα. Σκέψου ότι εδώ και μέρες ήδη παρακαλούν οι όσοι έχουν ελαφριά συμπτώματα να μην πηγαίνουν στα νοσοκομεία. Σκέψου πόσοι λένε πώς έχουν βηχαλάκι μωρέ, φτερνισματάκι, καταρροούλα και σου λένε «α εμένα δεν είναι ο ιός, είναι απλή γριπούλα, αλλεργιούλα, κρυωματάκι» που θα μπορούσε, οκ, αλλά στο λένε τώρα και στο λένε με αυτοπεποίθηση και σιγουριά γιατί ξέρουν αυτοί! Πάντα ξέρουν αυτοί! Όλα τα ξέρουν αυτοί...
 Θυμώνω με αυτούς. Θυμώνω γιατί κανείς δεν ξέρει τίποτα. Δεν ξέρει με ποιον έχει να τα βάλει και δεν δίνει και χρόνο να παρατηρήσει το πώς ζει και εργάζεται ο εχθρός για να μάθει. Πρέπει να μάθει με πόνο. Δεν κάθεται να κάνει την παραπάνω πράξη κι έστω ότι δεν έμαθε πως να την κάνει, έστω ότι αρνείται να μάθει να την κάνει τώρα, δεν μπορεί απλά να καταλάβει ότι οι φορείς του ιού αυτή τη στιγμή δεν είναι σε καμία περίπτωση 228 αλλά τουλάχιστον το δεκαπλάσιο.
 Έπειτα προσπαθώ να καταλάβω τί κόστος θα έχει η θυσία που ετοιμάζεται να κάνει η Βρετανία. Όχι οικονομικό, αλλά ανθρώπινο. Έχουν αποφασίσει να τους αρρωστήσουν όλους και να πεθάνουν όσοι είναι να πεθάνουν. Ανοσία της αγέλης λέει. Θα πονέσει πολύ αυτό υπολογίζω.
 Κι ύστερα από λίγο έμαθα ότι τα κρούσματα μέσα σε 20 ώρες έφτασαν εδώ τα 331... Τώρα το πιστεύεις για τις πράξεις;
 Σήμερα σε λίγη ώρα λένε ότι ο κόσμος θα βγει στα μπαλκόνια για να χειροκροτήσει όσους θυσιάζονται για να εξυπηρετήσουν και να σώσουν τους πολλούς. Λένε ότι πεθαίνουν άνθρωποι χωρίς τους δικούς τους. Παρακαλούν για μία κλήση να τους πουν αντίο. Λες αν έλεγαν ότι ο ιός είναι το ίδιο επιθετικός σε όλες τις ηλικίες να υπήρχε η ίδια ανευθυνότητα; Ή αν έλεγαν ότι τους σκοτώνει όλους; Ή ότι αφήνει μόνιμες βλάβες. Λες αυτή να είναι μία ευκαιρία για μία πρόβα; Λες να αρχίσει να συμβαίνει συχνότερα; Όλο και πιο άγρια; Γιατί μας αξίζει;

Υ.Γ. Βγήκα στις 20:58 με τη Φακή στο μπαλκόνι να δω αν θα συμβεί. Συνέβη! Ακουγόντουσαν παλαμάκια και «μπράβο». Ξεκίνησε ένας χτύπος που δεν ήμουν σίγουρη ότι ήταν παλαμάκι, αλλά σε μία στιγμή γέμισε ήχο η γειτονιά. Και συγκινήθηκα. Και μετά ο απέναντι που κάποτε βρήκε την κάμερα της Νικόλ που μας την έχει δανείσει, που την έχασε ο Σπύρος ενώ ήταν υπεύθυνος γι' αυτή κι έπειτα γέμισα με χαρτιά το στενό «μήπως βρήκατε την κάμερα;» προσπαθώντας να την βρω και πιστεύοντας στην καλοσύνη των ανθρώπων, μας φώναξε: ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΣΤΕ, ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ και σκέφτηκα «δεν γαμιέται, εδώ που φτάσαμε, εξ'άλλου θυμάμαι πως όταν έτρεχα σε αγώνες τα παλαμάκια τυχαίων περαστικών στον δρόμο ήταν συγκινητικά και όμορφα» και ακούστηκε ήχος κι από εμάς.
Υ.Γ. Βγήκα χθες με το μηχανάκι να δω αν όντως έκλεισαν φαγάδικα κλπ. Ήταν παράξενο... Στην αρχή είδα πολύ κόσμο και άρχισα να με βρίζω. Σκέφτηκα ότι είχα πολλή πληροφορία και μάλλον την δημιούργησαν τα τέρατα τα μμε. Έπειτα είδα όντως κλειστά τα μαγαζιά εστίασης. Αυτό με έκανε να συγκινηθώ πάλι. Ήταν σαν να είναι 03:00, αλλά με ήλιο. Έπειτα ένιωσα ότι όντως κάτι συμβαίνει. Κάτι πάει «λάθος». Τέλος είδα αρκετούς να κυκλοφορούν κι άρχισα να γράφω αυτό το κείμενο. 

Πανδημία

 Ουάου. Από τη στιγμή που πήρα το λάπτοπ για να γράψω, μέχρι τώρα που όντως άνοιξα τη σελίδα (δυό φλυτζάνια τσάι μετά) έχει γίνει πανικός. Ήθελα να γράψω πως το θέμα ιός παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις. Παγκοσμίως και μέσα στην Ελλάδα. Έκλεισαν τα σχολεία, πλακώθηκαν επιστήμη και εκκλησία κι ευτυχώς αυτή τη φορά δεν νίκησαν οι μάγοι. Βγήκε χάσταγκ #μένουμεσπίτι και τονίζεται παντού ότι δεν πρόκειται για διακοπές, αλλά για καραντίνα.
 Θα έγραφα έτσι, γιατί το σαπούνι είναι αποδοτικότερο όλων για την πρόληψη, για την έλλειψη αρχικά των μασκών (οι οποίες ενημέρωσαν ότι δεν είναι χρήσιμες ως όπλο) κι έπειτα των αντισηπτικών. Εξαφανισμένα από παντού. Κάποια δε καταστήματα που είχαν κάποια τελευταία, είχαν την τριπλάσια απ' ό,τι συνήθως τιμή. Και μπουμ, ανοίγω την σελίδα και ταυτόχρονα σκάει είδηση: κλειστά όλα. Δηλαδή, όλα εκτός από τα σούπερμαρκετ, τα φαρμακεία και τα φαγάδικα take away, που δεν έχουν τραπεζοκαθίσματα.
 Σκέφτομαι ότι ίσως αυτό που μένει σε όποιον μολυνθεί, είναι πιο βαρύ και διαρκεί για πάντα. Ίσως το υποψιάζονται. Έπειτα μου πέρασε από το μυαλό ότι η κοτρόνα που θα πλησιάσει πολύ κοντά από το διάστημα, ίσως να μην πλησιάσει απλώς, αλλά να μας μπει και επειδή είτε δεν ξέρουν που ακριβώς θα πέσει, ή δεν θέλουν όσοι μένουν στο σημείο που θα πέσει να μετακινηθούν με τις όποιες κακές επιπτώσεις θα έχει μία τέτοια ροή, να το αποκρύπτουν εντέχνως τραβώντας την προσοχή κάπου αλλού... Φαντάζεσαι;
 Εντυπωσιακά όλα. Κακά, αλλά άκρως εντυπωσιακά. Αδιαμφισβήτητα ζούμε μεγάλες στιγμές. Ελπίζω να εξελιχθούν όλα καλώς και σύντομα να σταματήσει η πανδημία.
 Παρ' όλα αυτά, είναι σπουδαίο το πόσο καθαρή έγινε η πόλη. Επιτέλους άρχισαν να πλένουν τα χέρια τους συχνότερα. Το ξέρεις ότι κάποιοι δεν τα έπλεναν καθόλου; Ούτε καν όταν έβγαιναν από την τουαλέτα...
 Επίσης είναι τρομακτικό το πόσοι πολλοί δεν πλένουν τον κώλο τους.
Μα είναι δυνατόν να κάνεις κακάκια και να μην πλένεις με νερό και σαπούνι. Οπότε δεν το κάνεις, γιατί αν το έκανες θα χρειαζόσουν λιγότερο χαρτί για ένα στέγνωμα, οπότε δε θα ΤΕΛΕΙΩΝΕΣ ΤΑ ΚΟΛΩΧΑΡΤΑ στα σούπερ μάρκετ. ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ αγοράζετε σαν τρελοί κωλόχαρτα; Εντάξει το χαρτί κουζίνας να το καταλάβω, είμαι εθισμένη στο να το σπαταλώ, αλλά γιατί κωλόχαρτο; Να πεις ότι είναι ξηροί καρποί, να σου πω οκ. Κονσέρβες; ΟΚ θες να το ζήσεις... Αλλά γιατί χαρτί; Τι πρέπει να ξεσπάσει για να μάθετε να πλένετε τον κώλο σας;

Λυπημένη μπάλα

Δύο νύχτες πριν...

 Ξέρεις, δυσκολεύομαι να κοιμηθώ, στο είπα και πριν, αλλά απόψε είναι διαφορετικά. Πήγα στο κρεβάτι και ξάπλωσα. Παλιότερα, πολύ παλιά, έκλεινα το κινητό μου, το άφηνα έξω από το δωμάτιο και κοιμόμουν. Βέβαια δέκα χρόνια πριν που το έκανα αυτό, δεν υπήρχε η τόσο γρήγορη κι εύκολη πρόσβαση στο διαδίκτυο. Αυτή η δίψα μου για να λύνω ερωτήματα, συν κάτι πείσματα για τον Μαρούλη, βάλε και κάτι σκέψεις σκοτεινές που δεν ξεφεύγεις οπότε καλύτερα μην τις κάνεις, με έκαναν να αφήσω τα βιβλία στην άκρη και να φέρω μέσα το κινητό. Τις περισσότερες τουλάχιστον νύχτες κοιμάμαι με το κινητό μαξιλάρι. Ο ρυθμός που τρέχω να βρω απαντήσεις σε οτιδήποτε γαργαλήσει το μυαλό μου είναι σοκαριστικός. Ο αριθμός των εισερχόμενων πληροφοριών απίστευτος και πολύχρωμος καμία σχέση με την μπεζ σελίδα του βιβλίου. Και τα νέα ερεθίσματα που μου γεννούν νέες απορίες και ούτω καθεξής, απύθμενα. Μία τέτοια νύχτα κι αποψινή.
 Προσπαθώντας λοιπόν να νυστάξω διαβάζω τι συμβαίνει. Βλέπω ένα άρθρο με ένα μεγάλο βίντεο. Το βίντεο δείχνει μία βάρκα γεμάτη με πολλούς πολλούς ανθρώπους. Δυσανάλογα πολλούς γι'αυτή την ψευτοβάρκα. Έφυγαν από κάπου μακριά για να βρουν μία καλύτερη ζωή. Φεύγει άραγε κανείς από κάπου αν έχει καλή ζωή; Έφτασαν με την βάρκα σε ένα νησί. Κάποιοι άλλοι άνθρωποι, που πιθανότατα μένουν σε αυτό το νησί, δεν αφήνουν την βάρκα να ακουμπήσει ώστε να βγουν οι άνθρωποι της βάρκας στη στεριά. Τους κοροιδεύουν κιόλας, τους φωνάζουν άσχημα πράγματα. Οι άνθρωποι στην βάρκα πιθανότατα δεν καταλαβαίνουν τί τους λένε, είναι διαφορετική η γλώσσα τους από τη δική τους, όμως φαντάζομαι πως μπορούν να αντιληφθούν την ένταση που έχει η φωνή τους, ή τα πρόσωπά τους, που διόλου φιλικές όψεις έχουν. Έβαλα τα κλάματα. Μετά από το πολύ ζόρι μπας και σταματήσω τα δάκρυα, ξεκίνησε να με πονάει και το κεφάλι μου.
 Έπειτα μπήκα να δω τι λένε κάποιοι γνωστοί ή περίπου γνωστοί στο φέισμπουκ. Σπουδαίο εργαλείο. Ποιο είναι το κύμα; Υπήρχαν αναφορές στον ιο, κάτι λιγότερο για τα ματ και τα νησιά κι ο Έβρος. Τους έχω όλους εκεί μαζεμένους. Κάποιους η αλήθεια είναι πως δε θα ήθελα να τους έχω καθόλου. Καμία επαφή. Είναι οι δογματικοί. Όχι, πρόσεξε, δεν είναι οι παθιασμένοι. Το πάθος έχει μέσα του κάτι καλό. Είναι αυτοί που ψάχνουν για εχθρούς. Θέλουν το κακό κι ας το κάνουν να φαίνεται αλλιώς. Θέλουν πόλεμο. Αλλά είναι άλλη μεγάλη κουβέντα αυτή. Τους έχω εκεί όμως και τους παρακολουθώ. Ακόμα κι όταν ταράζομαι φορές πολύ με αυτά που βλέπω, συγκρατώ τον εαυτό μου και δεν τους απομακρύνω. Σκέφτομαι πως είναι λιγότερο επικίνδυνοι αν ξέρω ποιοι είναι. Σκέφτομαι ότι αν έχω ένα παραθυράκι έστω να ξέρω τι συμβαίνει στον κόσμο τους, ίσως μία μέρα μπορώ να βοηθήσω να χαθεί το κακό.
 Σήμερα ωστόσο χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Πρέπει να είναι μεγάλη η ταραχή για να υπάρχουν μόνο δύο ομάδες. Όσο πιο μεγάλη η ένταση, τόσο λιγότερες απόψεις. Αναρωτιέμαι αν ποτέ θα υπάρχει μία μόνο ομάδα που δε θα ψάχνει αντίπαλο. Θα ψάχνει να βρει τρόπο να σωθεί η Γη από κάποιον μετεωρίτη. Ήταν λοιπόν η μία ομάδα που ήθελε η βαρκούλα να πιάσει στεριά και η άλλη ομάδα που δεν ήθελε την βαρκούλα να πιάσει στεριά.
 Συζητούσα πριν με την Ιωάννα τρώγοντας τις υπέροχες πατάτες με την πάπρικα κάτι που και παλιότερα με είχε προβληματίσει μα είχα μεταφέρει για αργότερα την βουτιά στα βαθιά του. Αν ο κόσμος αυτός δεν μου αρέσει, ποια είναι τότε η ουτοπία μου; Και αφού σχηματίσω την εικόνα της, πως θα πετάξω το «ου» θα γίνει «τόπος»; Σίγουρα δεν υπάρχουν σύνορα. Είμαστε όλοι μέσα στην γαλάζια μπάλα κι αυτό είναι από μόνο του αρκετό. Ένα σύνορο. Ας το κρατήσουμε μέχρι να βρούμε κι άλλους από άλλες μπάλες. Έπειτα θα επαναπροσδιορίσουμε την ουσία του συνόρου. Θα υπάρχουν κοινότητες ναι. Αλλά στόχο θα έχουν την άριστη ποιότητα ζωής. Καλή ποιότητα είναι να μην ψάχνεις να κάνεις φασαρία. Δεν ψάχνεις για φασαρία, όταν είσαι κοντά με άλλους, που βλέπετε τον κόσμο ίδια. Δεν τρώτε κρέας; Σας αρέσει το γκοφλ; Το κολύμπι μαζί με φάλαινες; Η Ιωάννα σε αυτό το σημείο, επισήμανε κάτι που με είχε παιδέψει παλιότερα τόσο, ώστε σταμάτησα να προβληματιζόμαι για να βρω λύση. Μπορεί σε κάποιον επί παραδείγματι, να αρέσει κάπως το γκολφ, αλλά να μην τρώει και κρέας, ή βασικά να τρώει μόνο σκυλάκια. Που μένει αυτός; Κοντά σε ποιους, που πουθενά δεν χωράει! Έφτασα έτσι στο σημείο να παραδεχτώ ότι είμαστε όλοι μία πόλη μόνοι μας. Όμως έστω, ας πάει ο καθένας όπου κοντά θέλει. Χωρίς να φοβάται ότι δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, ή να αλλάξει γνώμη. Σκέφτηκα έπειτα να υπάρχει μονάχα μία γλώσσα. Κι αν αυτό δεν γίνεται, να υπάρχει μία κοινή τουλάχιστον που όλοι, όλοι θα πρέπει να την ξέρουν. Η Ιώ έπειτα με ρώτησε για τα χρήματα. Τι δίνεις για να πάρεις τι; Υπάρχουν τα κερματόδεντρα! Τα καλλιεργείς. Μετά με ρώτησε ποιος σου δίνει τους σπόρους όταν γεννιέσαι για να σπείρεις κερματόδεντρο κι εκεί κάηκα ξανά. Φαύλος κύκλος. Δεν το παρατάω εντελώς το μανιφέστο, μονό προσωρινά. Αλλά κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι να είσαι πρωθυπουργός, πρόεδρος, βασιλιάς, αρχηγός. Όχι ότι η ουτοπία μου θέλω να έχει άρχοντες, αλλά πόσο δύσκολο είναι να δώσεις λύση σε παιδεία, υγεία, οικονομία κλπ. Δύσκολο όταν μιλάμε για τη φαντασία ενός, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για οκτώ δισεκατομμύρια πραγματικότητες, που πρέπει να τις οργανώσεις για να μην καταστρέψουν την μπάλα τους.
 Σου έχω πει για την διάσπαση προσοχής; Κάποια πράγματα από αυτά που μου συμβαίνουν εξηγούνται πολύ καλά με αυτές τις δύο λέξεις.
 Οπότε προχθές σκεφτόμουν τί συμβαίνει με τον ιο. Έφτασε! Θυμάσαι που σου είπα ότι είναι πιθανότερο να φτάσει εδώ προτού πάω να τον φέρω. Ήρθε. Διαβάζοντας έτσι κάπου για μία γυναίκα που ανάρρωσε και κόλλησε ξανά κι έπειτα με την τόση πίεση που φέρνει στη ζωή μας η τόση πληροφορία και με τα αγαπημένα μου ντετόλ να έχουν εξαφανιστεί από παντού, βάλε και τις ειδήσεις για μακαρούνια που εξαφανίζονται από τα ράφια συν τις ακυρώσεις στο μαγαζί από πελάτες που τους δόθηκε οδηγία να μην μπουν στην χώρα (πήγα να γράψω «μας», αλλά τι «μας», όλα τυχαία δεν είναι;)Ελλάδα, σκέφτηκα ΩΠΑ! Ήρθε η ώρα να παίξω ζόμπι και θα το χάσω; Οπότε πολύ πρόχειρα έστησα το σενάριο ότι η υψηλή θερμοκρασία σκοτώνει τον ιο ή έστω τον καταστέλλει. Αυτό άλλωστε δεν κάνει ο οργανισμός μας στην προσπάθειά του να νικήσει; Οπότε γιατί να του δώσουμε την ευκαιρία να μεγαλώσει και να μην σηκώσουμε θερμοκρασία για καλό και για κακό με το που μπει. Μπει δεν μπει! Σκέφτηκα μάλιστα να ειδοποιήσω και όσους αγαπώ να ντυθούν πολύ ζεστά, αφού κάνουν καυτό μπάνιο, αφού πάνε να τρέξουν ένα μισάωρο τουλάχιστο. Μετά βαρέθηκα και λέω κλάιν, θα το γράψω στο μπλογκ κι όποιος με αγαπάει πολύ για να κάτσει να διαβάζει μέχρι εδώ κάτω τις ασυναρτησίες να σωθεί, του αξίζει. Βέβαια, ήθελα να το γράψω νωρίτερα, αλλά κάτι άλλο θα μου τράβηξε την προσοχή κι ελπίζω να μην είναι πολύ αργά. Αλλά να, ορίστε! Ορίστε Νικόλ! Τα κατάφερα.
 Τέλος πώς θα εξηγήσω στην Φακή τι συμβαίνει; Γιατί δεν γίνεται καλύτερη μοιρασιά να βοηθήσουν όλοι από λίγο; Όλες οι χώρες από λίγο! Μήπως να σταματούσε ο πόλεμος να μην ξεριζωνόταν κανένας;
 Από την άλλη πλευρά στα ίδια βίντεο, τούρκοι γράφουν τα ίδια με εμάς, αλλά σε άλλη γλώσσα. Άλλοι διψάνε για πόλεμο, άλλοι βρίζουν τους πρόσφυγες, ότι δεν υπερασπίστηκαν την πατρίδα τους, άλλοι γράφουν να ανοίξουν τα σύνορα, αρκετά βάσανα πέρασαν οι άνθρωποι.
 Βέβαια θα μου πεις ότι αν ήταν όλα όπως το χάος στο μυαλό μου, τότε ίσως να μην υπήρχε μπάλα. Αν δεν υπήρχε η οργάνωση και το όριο. Προβληματίζομαι με όλα τόσο πολύ. Προσπαθώ να μπω στα παπούτσια όλων και με θλίψη διαπιστώνω ότι ποτέ κανείς δε θα μπορεί να είναι απόλυτα ευτυχισμένος αν κάποιος άλλος δε δυστυχεί. Τρομακτικό; Τί κάνουμε τώρα;
 Λες αν όλοι από λίγο προσπαθούσαμε να δούμε έστω μέσα από τα μάτια του άλλου, προσπαθούσαμε να νιώσουμε πώς ένιωσε, πώς έζησε, τι του συνέβη, να πιάναμε πολύ γερά τα χέρια κι αντί να μεγάλωνε το μίσος, να μεγάλωνε ο κύκλος;
 Ελπίζω η Φακή να καταφέρει να μου εξηγήσει τι συμβαίνει.