Λυπημένη μπάλα

Δύο νύχτες πριν...

 Ξέρεις, δυσκολεύομαι να κοιμηθώ, στο είπα και πριν, αλλά απόψε είναι διαφορετικά. Πήγα στο κρεβάτι και ξάπλωσα. Παλιότερα, πολύ παλιά, έκλεινα το κινητό μου, το άφηνα έξω από το δωμάτιο και κοιμόμουν. Βέβαια δέκα χρόνια πριν που το έκανα αυτό, δεν υπήρχε η τόσο γρήγορη κι εύκολη πρόσβαση στο διαδίκτυο. Αυτή η δίψα μου για να λύνω ερωτήματα, συν κάτι πείσματα για τον Μαρούλη, βάλε και κάτι σκέψεις σκοτεινές που δεν ξεφεύγεις οπότε καλύτερα μην τις κάνεις, με έκαναν να αφήσω τα βιβλία στην άκρη και να φέρω μέσα το κινητό. Τις περισσότερες τουλάχιστον νύχτες κοιμάμαι με το κινητό μαξιλάρι. Ο ρυθμός που τρέχω να βρω απαντήσεις σε οτιδήποτε γαργαλήσει το μυαλό μου είναι σοκαριστικός. Ο αριθμός των εισερχόμενων πληροφοριών απίστευτος και πολύχρωμος καμία σχέση με την μπεζ σελίδα του βιβλίου. Και τα νέα ερεθίσματα που μου γεννούν νέες απορίες και ούτω καθεξής, απύθμενα. Μία τέτοια νύχτα κι αποψινή.
 Προσπαθώντας λοιπόν να νυστάξω διαβάζω τι συμβαίνει. Βλέπω ένα άρθρο με ένα μεγάλο βίντεο. Το βίντεο δείχνει μία βάρκα γεμάτη με πολλούς πολλούς ανθρώπους. Δυσανάλογα πολλούς γι'αυτή την ψευτοβάρκα. Έφυγαν από κάπου μακριά για να βρουν μία καλύτερη ζωή. Φεύγει άραγε κανείς από κάπου αν έχει καλή ζωή; Έφτασαν με την βάρκα σε ένα νησί. Κάποιοι άλλοι άνθρωποι, που πιθανότατα μένουν σε αυτό το νησί, δεν αφήνουν την βάρκα να ακουμπήσει ώστε να βγουν οι άνθρωποι της βάρκας στη στεριά. Τους κοροιδεύουν κιόλας, τους φωνάζουν άσχημα πράγματα. Οι άνθρωποι στην βάρκα πιθανότατα δεν καταλαβαίνουν τί τους λένε, είναι διαφορετική η γλώσσα τους από τη δική τους, όμως φαντάζομαι πως μπορούν να αντιληφθούν την ένταση που έχει η φωνή τους, ή τα πρόσωπά τους, που διόλου φιλικές όψεις έχουν. Έβαλα τα κλάματα. Μετά από το πολύ ζόρι μπας και σταματήσω τα δάκρυα, ξεκίνησε να με πονάει και το κεφάλι μου.
 Έπειτα μπήκα να δω τι λένε κάποιοι γνωστοί ή περίπου γνωστοί στο φέισμπουκ. Σπουδαίο εργαλείο. Ποιο είναι το κύμα; Υπήρχαν αναφορές στον ιο, κάτι λιγότερο για τα ματ και τα νησιά κι ο Έβρος. Τους έχω όλους εκεί μαζεμένους. Κάποιους η αλήθεια είναι πως δε θα ήθελα να τους έχω καθόλου. Καμία επαφή. Είναι οι δογματικοί. Όχι, πρόσεξε, δεν είναι οι παθιασμένοι. Το πάθος έχει μέσα του κάτι καλό. Είναι αυτοί που ψάχνουν για εχθρούς. Θέλουν το κακό κι ας το κάνουν να φαίνεται αλλιώς. Θέλουν πόλεμο. Αλλά είναι άλλη μεγάλη κουβέντα αυτή. Τους έχω εκεί όμως και τους παρακολουθώ. Ακόμα κι όταν ταράζομαι φορές πολύ με αυτά που βλέπω, συγκρατώ τον εαυτό μου και δεν τους απομακρύνω. Σκέφτομαι πως είναι λιγότερο επικίνδυνοι αν ξέρω ποιοι είναι. Σκέφτομαι ότι αν έχω ένα παραθυράκι έστω να ξέρω τι συμβαίνει στον κόσμο τους, ίσως μία μέρα μπορώ να βοηθήσω να χαθεί το κακό.
 Σήμερα ωστόσο χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Πρέπει να είναι μεγάλη η ταραχή για να υπάρχουν μόνο δύο ομάδες. Όσο πιο μεγάλη η ένταση, τόσο λιγότερες απόψεις. Αναρωτιέμαι αν ποτέ θα υπάρχει μία μόνο ομάδα που δε θα ψάχνει αντίπαλο. Θα ψάχνει να βρει τρόπο να σωθεί η Γη από κάποιον μετεωρίτη. Ήταν λοιπόν η μία ομάδα που ήθελε η βαρκούλα να πιάσει στεριά και η άλλη ομάδα που δεν ήθελε την βαρκούλα να πιάσει στεριά.
 Συζητούσα πριν με την Ιωάννα τρώγοντας τις υπέροχες πατάτες με την πάπρικα κάτι που και παλιότερα με είχε προβληματίσει μα είχα μεταφέρει για αργότερα την βουτιά στα βαθιά του. Αν ο κόσμος αυτός δεν μου αρέσει, ποια είναι τότε η ουτοπία μου; Και αφού σχηματίσω την εικόνα της, πως θα πετάξω το «ου» θα γίνει «τόπος»; Σίγουρα δεν υπάρχουν σύνορα. Είμαστε όλοι μέσα στην γαλάζια μπάλα κι αυτό είναι από μόνο του αρκετό. Ένα σύνορο. Ας το κρατήσουμε μέχρι να βρούμε κι άλλους από άλλες μπάλες. Έπειτα θα επαναπροσδιορίσουμε την ουσία του συνόρου. Θα υπάρχουν κοινότητες ναι. Αλλά στόχο θα έχουν την άριστη ποιότητα ζωής. Καλή ποιότητα είναι να μην ψάχνεις να κάνεις φασαρία. Δεν ψάχνεις για φασαρία, όταν είσαι κοντά με άλλους, που βλέπετε τον κόσμο ίδια. Δεν τρώτε κρέας; Σας αρέσει το γκοφλ; Το κολύμπι μαζί με φάλαινες; Η Ιωάννα σε αυτό το σημείο, επισήμανε κάτι που με είχε παιδέψει παλιότερα τόσο, ώστε σταμάτησα να προβληματιζόμαι για να βρω λύση. Μπορεί σε κάποιον επί παραδείγματι, να αρέσει κάπως το γκολφ, αλλά να μην τρώει και κρέας, ή βασικά να τρώει μόνο σκυλάκια. Που μένει αυτός; Κοντά σε ποιους, που πουθενά δεν χωράει! Έφτασα έτσι στο σημείο να παραδεχτώ ότι είμαστε όλοι μία πόλη μόνοι μας. Όμως έστω, ας πάει ο καθένας όπου κοντά θέλει. Χωρίς να φοβάται ότι δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, ή να αλλάξει γνώμη. Σκέφτηκα έπειτα να υπάρχει μονάχα μία γλώσσα. Κι αν αυτό δεν γίνεται, να υπάρχει μία κοινή τουλάχιστον που όλοι, όλοι θα πρέπει να την ξέρουν. Η Ιώ έπειτα με ρώτησε για τα χρήματα. Τι δίνεις για να πάρεις τι; Υπάρχουν τα κερματόδεντρα! Τα καλλιεργείς. Μετά με ρώτησε ποιος σου δίνει τους σπόρους όταν γεννιέσαι για να σπείρεις κερματόδεντρο κι εκεί κάηκα ξανά. Φαύλος κύκλος. Δεν το παρατάω εντελώς το μανιφέστο, μονό προσωρινά. Αλλά κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι να είσαι πρωθυπουργός, πρόεδρος, βασιλιάς, αρχηγός. Όχι ότι η ουτοπία μου θέλω να έχει άρχοντες, αλλά πόσο δύσκολο είναι να δώσεις λύση σε παιδεία, υγεία, οικονομία κλπ. Δύσκολο όταν μιλάμε για τη φαντασία ενός, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για οκτώ δισεκατομμύρια πραγματικότητες, που πρέπει να τις οργανώσεις για να μην καταστρέψουν την μπάλα τους.
 Σου έχω πει για την διάσπαση προσοχής; Κάποια πράγματα από αυτά που μου συμβαίνουν εξηγούνται πολύ καλά με αυτές τις δύο λέξεις.
 Οπότε προχθές σκεφτόμουν τί συμβαίνει με τον ιο. Έφτασε! Θυμάσαι που σου είπα ότι είναι πιθανότερο να φτάσει εδώ προτού πάω να τον φέρω. Ήρθε. Διαβάζοντας έτσι κάπου για μία γυναίκα που ανάρρωσε και κόλλησε ξανά κι έπειτα με την τόση πίεση που φέρνει στη ζωή μας η τόση πληροφορία και με τα αγαπημένα μου ντετόλ να έχουν εξαφανιστεί από παντού, βάλε και τις ειδήσεις για μακαρούνια που εξαφανίζονται από τα ράφια συν τις ακυρώσεις στο μαγαζί από πελάτες που τους δόθηκε οδηγία να μην μπουν στην χώρα (πήγα να γράψω «μας», αλλά τι «μας», όλα τυχαία δεν είναι;)Ελλάδα, σκέφτηκα ΩΠΑ! Ήρθε η ώρα να παίξω ζόμπι και θα το χάσω; Οπότε πολύ πρόχειρα έστησα το σενάριο ότι η υψηλή θερμοκρασία σκοτώνει τον ιο ή έστω τον καταστέλλει. Αυτό άλλωστε δεν κάνει ο οργανισμός μας στην προσπάθειά του να νικήσει; Οπότε γιατί να του δώσουμε την ευκαιρία να μεγαλώσει και να μην σηκώσουμε θερμοκρασία για καλό και για κακό με το που μπει. Μπει δεν μπει! Σκέφτηκα μάλιστα να ειδοποιήσω και όσους αγαπώ να ντυθούν πολύ ζεστά, αφού κάνουν καυτό μπάνιο, αφού πάνε να τρέξουν ένα μισάωρο τουλάχιστο. Μετά βαρέθηκα και λέω κλάιν, θα το γράψω στο μπλογκ κι όποιος με αγαπάει πολύ για να κάτσει να διαβάζει μέχρι εδώ κάτω τις ασυναρτησίες να σωθεί, του αξίζει. Βέβαια, ήθελα να το γράψω νωρίτερα, αλλά κάτι άλλο θα μου τράβηξε την προσοχή κι ελπίζω να μην είναι πολύ αργά. Αλλά να, ορίστε! Ορίστε Νικόλ! Τα κατάφερα.
 Τέλος πώς θα εξηγήσω στην Φακή τι συμβαίνει; Γιατί δεν γίνεται καλύτερη μοιρασιά να βοηθήσουν όλοι από λίγο; Όλες οι χώρες από λίγο! Μήπως να σταματούσε ο πόλεμος να μην ξεριζωνόταν κανένας;
 Από την άλλη πλευρά στα ίδια βίντεο, τούρκοι γράφουν τα ίδια με εμάς, αλλά σε άλλη γλώσσα. Άλλοι διψάνε για πόλεμο, άλλοι βρίζουν τους πρόσφυγες, ότι δεν υπερασπίστηκαν την πατρίδα τους, άλλοι γράφουν να ανοίξουν τα σύνορα, αρκετά βάσανα πέρασαν οι άνθρωποι.
 Βέβαια θα μου πεις ότι αν ήταν όλα όπως το χάος στο μυαλό μου, τότε ίσως να μην υπήρχε μπάλα. Αν δεν υπήρχε η οργάνωση και το όριο. Προβληματίζομαι με όλα τόσο πολύ. Προσπαθώ να μπω στα παπούτσια όλων και με θλίψη διαπιστώνω ότι ποτέ κανείς δε θα μπορεί να είναι απόλυτα ευτυχισμένος αν κάποιος άλλος δε δυστυχεί. Τρομακτικό; Τί κάνουμε τώρα;
 Λες αν όλοι από λίγο προσπαθούσαμε να δούμε έστω μέσα από τα μάτια του άλλου, προσπαθούσαμε να νιώσουμε πώς ένιωσε, πώς έζησε, τι του συνέβη, να πιάναμε πολύ γερά τα χέρια κι αντί να μεγάλωνε το μίσος, να μεγάλωνε ο κύκλος;
 Ελπίζω η Φακή να καταφέρει να μου εξηγήσει τι συμβαίνει.