Ν.Κ.Σ.

Ο Σνουπ Ντογκ, μοιάζει λίγο σε έναν γείτονα μου. Ο γείτονας μου ίσως σύντομα πεθάνει. Δε θα το ήθελα καθόλου αυτό. Είναι βέβαια δική του επιλογή. Μάλλον. Βέβαια όλοι θα πεθάνουμε, αργά ή γρήγορα. Κάποτε κάποιος μου έδωσε ένα βιβλίο του Επίκουρου γι'αυτό. Όχι βασικά του ίδιου, αλλά του κήπου του. Δηλαδή το βιβλίο πραγματεύεται λιγουλάκι θάνατο και λέγεται «Στον κήπο του Επίκουρου, αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου». Το βιβλίο το έχει γράψει ο Γιάλομ. Γιόλο. Μου το έδωσε ένας κύριος σε φάση που η φάση «θάνατος» έφερνε αρκετές βόλτες στο παιδεμένο μου κεφάλι. Θα με ανακούφιζε είπε. Έκτοτε άρχισα να ξεφορτώνομαι λίγη σκέψη. Δεν ξέρω αν την ξεφορτώθηκα προκειμένου να μην διαβάσω το ανάγνωσμα η τεμπέλα, ή αν η ιδέα ότι υπάρχει κάποια πανάκεια-σωσίβιο, είναι αυτό που χρειαζόμαστε εν τέλει εμείς οι άνθρωποι. Αχ αυτή η ιδέα. Όλα γυρνάνε γύρω από ιδέες. Έχω κι ένα μπλοκάκι, που γράφεις τις ιδέες που σου έρχονται την αργά τη νύχτα! Έχω κι ένα άλλο μπλοκάκι που αποφάσισα για δεύτερη φορά στη ζωή μου να γράφω τα όνειρα που βλέπω. Σαν ένας άλλος Κέρουακ κι εγώ, σαν ένας Καστανννννιέδα. Η προηγούμενη πρόταση θα μπορούσε να είναι τραγούδι για την μπάντα μου. Η μπάντα η καινούργια που όλο λέω να ξεκινήσουμε να γράφουμε τη μουσικούλα και να πάμε σε κανά στούντιο να το νιώσουμε στο πετσί μας κι όλο κάτι μου τυχαίνει. Να, σαν την ραπτομηχανή που έτυχε προχθές, που έθεσα σε λειτουργία και άρχισα να ράβω νέες ιστορίες, μοναδικές και καθόλου φορεμένες. Θα μου πεις δεν έτυχε, σε περίμενε καιρό. Σαν τα γράμματα που έχω αγοράσει από τότε στο παζάρι κι ακόμα να τα διαβάσω όλα για να μην μου τελειώσουν, σαν ένα βιβλίο του Γιάλομ, σαν ένα μπλοκάκι για όνειρα που πάντα αφήνω για αργότερα να τα γράψω κι όλο τα ξεχνάω, σαν τις ιδέες που είναι πολλές και τέλειες αλλά τί περιμένω για να τις περάσω από τον κόσμο των ιδεών σε αυτόν τον κόσμο; Σαν το ύφασμα που θέλω να πάω να αγοράσω, ένα ύφασμα που θέλω να ερωτευτώ και να με εμπνεύσει. Τελικά μήπως εκτός από ιδέες, χρειαζόμαστε και ομοϊδεάτες να μας φυσάνε αεράκι για το πανάκι μας; Απόψε δε φυσάει καθόλου. Εκτός από τον ανεμυστήριο δηλαδή που με λούζει με αγάπη. Είμαι περισσότερο κορίτσι ανεμιστήρα θα έλεγα, παρά κορίτσι αρκουδίσιον. Ωραίες νύχτες αυτές οι καλοκαιρινές, αρκεί να μην ιδρώνεις. Αλήθεια, έχει ιδρώσει ποτέ το αυτί σου; Θυμάμαι μία φορά εκεί που καθόμουν, ένιωσα μία σταγόνα να γεννιέται μέσα στο αυτί μου! Είμαι πολύ σίγουρη ότι εκεί ήταν η αφετηρία της. Το αυτί. Πόσο χαρούμενη ήμουν εκείνη την μέρα που ίδρωσε επιτέλους το αυτί μου.

Υ.Γ. Σε παρακαλώ (ξανά), αν και το απεύχομαι, σε περίπτωση που κάτι κακό συμβεί, αναζήτησε τα μπλοκάκια μου όλα. Όλα, όλα. Αυτά για τα όνειρα, τις ιδέες, τα ταξίδια, τη ζωή, τους έρωτες, τις αναμνήσεις και φρόντισε να φτάσουν στα χέρια της Φακής. Τα σημειωματάρια, τα κουτιά των θησαυρών, ο παππούς στο κάδρο, το σκούτερ και το μπλογκ. Κατάλαβες; 

Υ.Υ.Γ. Είμαι σούπερ φλώρα, την βρίσκω με περιέ λάιμ και θεωρώ το πιο γαμάτο καλοκαιρινό κοκτέιλ το νερό με έξτρα πάγο. Καλά ίσως και το πολύ πολύ ελαφρύ μοχίτο με έξτρα ζάχαρη. Άσχετο. 

Υ.Υ.Υ.Γ. Πόσο θα ήθελα να μάθω καινούργια τραγούδια. Παλιά δηλαδή ή και νέα, που δεν έχουν φτάσει ακόμα στα αυτιά μου. Διψάω για μουσικά ερεθίσματα και έχει καύσωνα. Σε παρακαλώ...

Υ.Υ.Υ.Υ.Γ. Νυχτερινοί Καλοκαιρινοι Συνειρμοί, Τί νόμιζες; :)