Ρώτησα τα κορίτσια κάπου τα ξημερώματα, αν έβρισκαν ένα δελφίνι στη μέση του δρόμου τί θα σκεφτόντουσαν, τί θα έκαναν... Βρισκόμασταν στον περιφερειακό του Υμηττού σε ένα ακόμα αποτυχημένο κυνήγι του φεγγαριού. Το φεγγάρι δεν το προλάβαμε, χάθηκε κατακόκκινο προτού το χορτάσουν λίγο καλύτερα τα μάτια μας και το δελφίνι δεν βρέθηκε τελικά στη μέση του δρόμου ποτέ εκείνο το βράδυ.
Σήμερα στον σκεπασμένο με δέντρα και άδειο δρόμο πλησίον του σπιτιού μου, που συνήθως επιλέγω για να πάω στην εργασία μου, είδα στη μέση, μία ροζ μεγάλη μεγάλη μπάλα. Δίχως να κατέβω από το ροζ μηχανάκι, πήγα κοντά και την κλότσησα. Το πρώτο λάκτισμα έγινε καθαρά για την χαρά που μπορεί να σε γεμίσει η ενέργεια του να κλοτσάς μία ροζ μπάλα, πάνω από μία ροζ μηχανή, σε έναν καταπράσινο, άδειο δρόμο. Μία δεν ήταν αρκετή κι έτσι το επόμενο λάκτισμα συνοδεύτηκε τάχα από σκέψη ευθύνης. Πλέον η ενέργεια δεν ήταν καθαρά και μόνο για την τέρψη, ήταν και για να σώσω τον κόσμο από την καταστροφή. Η κίνηση είχε ως στόχο να φύγει η μπάλα από τη μέση του δρόμου. Να μην χτυπήσει κάποιος που δε θα καταφέρει να δει τον ελέφαντα, που στέκεται στη μέση του δωματίου μέσα σε ένα τέλειο ροζ τουτού ισορροπώντας σε ένα από τα τέσσερά του πόδια. Η μπάλα κινήθηκε πράγματι προς το πεζοδρόμιο δεξιά, μα αδύναμη και χαμένη καθώς ήταν, βρέθηκε διάολε στο αντίθετο ρεύμα λίγες στιγμές αργότερα. Ποιος να το περίμενε... Το αίσθημα ευθύνης γιγαντώθηκε ώσπου διαλύθηκε απότομα στη θέα μίας μπλε μηχανής που ερχόταν από τ'ανάποδα! Εκεί ήρθε πάλι η χαρά. Με είχε δει που κλοτσούσα την μπάλα και είτε θα ανταλλάζαμε μία πασούλα (σενάριο υπερτέλειο), είτε θα φούντωνε μέσα του ο «μεγάλος» και η ευθύνη και με μία κλοτσιά του θα απέτρεπε το κάποιο επικείμενο ατύχημα. Κι ήταν τόση η λαχτάρα μου να παίξω που γύρισα κεφάλι να δω τι θα κάνει. Ξέρετε τί έκανε; Με έναν αντιαισθητικό ελιγμό απέφυγε την μπάλα. Απέφυγε τον ελέφαντα, το δελφίνι, το παραμύθι. Απέφυγε την ανεμελιά, αλλά και την ευθύνη. Μα σε τι κόσμο ζούμε; Έκανα αναστροφή, βρήκα ξανά με το πόδι μου την μπάλα κι αφού για λίγο παίξαμε μόνες, με ένα σούπερ γκολ έστειλα την μπάλα στη στάση του τρόλει.
Οπότε φαντάζομαι πως αν έβρισκα ένα δελφίνι στη μέση του δρόμου, θα του φορούσα έναν αναπνευστήρα που στην άκρη του θα είχε μία τεράστια νερόμπομπα και θα παίζαμε λίγο χαριτωμένο ποδοσφαιράκι με μυτάκια.
Υ.Γ. Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω αποτυχημένη συγγραφέας. Σήμερα για να γιορτάσω τα έξι συναπτά έτη αποτυχίας, θα βγω λίγο πιο έξω από το «δωμάτιο μου», με τον τρόπο που επιτάσσει η κουλτούρα της εποχής. Θα ποστάρω χύμα το κείμενο. Χωρίς στοιχείο «ψάξε με». Συγγνώμη ρομαντισμέ, αλλά καταλαβαίνεις πώς ίσως θα πρέπει να προβληματίσει μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού η παρουσία ενός δελφινιού στη μέση ενός δρόμου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου