De gustibus et coloribus non est disputandum

Ο Κώστας ο Γιαντάμης είναι τελικά φυστικοθεραπευτής. Μάλιστα! Φυστικοθεραπευτής! Μέσα σε όλο αυτό το χάος, υπάρχει κι ένας άνθρωπος που ασχολείται με κάτι σταθερό και άκρως προσοδοφόρο, όσο δηλαδή θα υπάρχουν φυστίκια. Βλέπεις την άρνηση να αφαιρέσω το ύψιλον από το φυστίκι ε; Βλέπεις μήπως και τη μαγεία απλωμένη σχετικά με το καινούργιο επάγγελμα που έμαθα ότι υπάρχει;Ναι, μάλιστα, αλήθεια, υπάρχει!Εννοείται ότι δεν ρώτησα για λεπτομέρειες, αφού αποφάσισα για ό,τι σχετίζεται με τον Κώστα τον Γιαντάμη, να το αφήνω να έρχεται από μόνο του σιγά σιγά σαν την επίδραση που έχει η παρακεταμόλη που μόλις κούμπωσες.
 Εικάζω αυτή τη φορά, ότι το να είναι κάποιος φυστικοθεραπευτής δεν έχει να κάνει με κάτι πεζό τύπου «έχουν ευρύτομο, ψύλλα, σκολύτη ή σεπτορίωση οι φυστικιές, πάμε να ψεκάσουμε» αλλά με κάτι έλεγκαν-τ- τύπου ανάκλινδρο τσέστερφίλντ, (όχι τύπου τσέστερφιλν) και απεγνωσμένα σικάτα φυστίκια καθισμένα πάνω στο ανάκλινδρο πηγαίνουν στον Κώστα για να αφήσουν τα κομμάτια τους. Ο Κώστας ξέρει πως να διεισδύει στα άδυτα της ψυχής ενός φυστικιού και το κυριότερο, ξέρει πώς να τα θεραπεύει. Δε θέλω να σκεφτώ προς το παρόν κάτι παραπάνω ως προς τη μέθοδο που ακολουθεί. Δε θέλω να σκεφτώ τίποτα άλλο. Θα έρθει από μόνο του.

 Σε αυτό που θέλω να σταθώ προτού κλείσω αυτή την καταχώριση, είναι το «περί ορέξεως... κολοκυθόπιτα» ή πιο σωστά, ότι «περί γεύσεων και χρωμάτων ουδείς λόγος». Θα τα βάψω όλα! Όλα, με ακούς;