Να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει! Το ξέρω, δεν μοιράζομαι συχνά, τόσο συχνά το πώς νιώθω πια, αλλά θα περάσει σου έχω πει. Σήμερα νιώθω τρομερή κίνηση. Πρόσφατα, έγινα από δύο, ένα, δηλαδή από τρία ένα, αλλά δε νιώθω. Αλλά νιώθω. Νιώθω πολύ. Σύντομα θα γίνω από δύο πάλι ένα, αλλά σκέφτομαι ότι μπορεί να πεθάνω. Ξέρεις, πάντα μπορεί να πεθάνω, δηλαδή το ότι θα πεθάνω είναι το μόνο σίγουρο, ίσως όχι τώρα. Κι εγώ κι εσύ και το δύο μου κάποια στιγμή. Ωστόσο τώρα πρέπει να γεννηθεί.
Δεν ξέρω τι να σου πω, όχι επειδή δεν έχω προλάβει. Λες επειδή δεν έχω προλάβει; Δηλαδή για πες μου πόσο προλαβαίνεις να σκεφτείς όταν είσαι σε ένα τρενάκι στο λούνα παρκ. Νομίζω πρέπει να κάνεις πολλές φορές τη γύρα για να ξέρεις. Εγώ δεν ξέρω τίποτα! Ποτέ δε θα μάθω τίποτα. Σίγουρα θα σου γράψω από μέσα. Δηλαδή κάποιος πρέπει να μεριμνήσει για να μπορέσω να σε φτάσω! Αν τα καταφέρω με τόση πίεση! Λες να σε φτάσω; Δε σταματάς να χορεύεις... Κι εγώ ασχολούμαι με πλακάκια, αρμόστοκους, ούπα και βίδες. Βέβαια ίσως έτσι είναι καλύτερα. Είναι πιο καθημερινό παραμύθι κι όχι τόσο σπάνιο. Πρέπει να σου μάθω για τα παραμύθια που συμβαίνουν μία στα χίλια φεγγάρια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου