Λίγες μέρες πριν, καθόμουν σε μία σκάλα κι έτρωγα λίγο χοτ ντογκ καντινιάρικο. Περίμενα για να δω το πρόσωπό του, το οποίο για την ιστορία, έχει σφηνώσει ανάποδα μέσα στη λεκάνη και θα το δω μία και καλή στους επόμενους δύο μήνες κάποια στιγμή. Αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό. Το σημαντικό είναι η στιγμή που σαν κεραυνός εν αιθρία μπήκε στη ζωή μου ο Κώστας ο Γιαντάμης.
Ο Γιαντάμης μου έχει χαρίσει άφθονο γέλιο αυτό το λίγο που τον ξέρω. Τί τον ξέρω δηλαδή, τώρα τον μαθαίνω. Εικάζω πως είναι μάστορας, ίσως υδραυλικός. Ίσως μεσήλικας, ίσως κι όχι. Ο Κώστας ο Γιαντάμης ίσως δεν έχει καμία σχέση με τον παππού στο κάδρο στο ακόμα για λίγο δωμάτιό μου. Ίσως και να έχει. Για ΄μενα ο Κώστας, ίσως είναι Κωστής και δεν είμαι ακόμα καθόλου σίγουρη αν είναι ή όχι λαικό παιδί.
Κάθε φορά που γελάω με κάτι, το γέλιο μου συνεχίζεται όταν φέρνω στο νου μου τον Κώστα. Μπορεί να μην έχει καμία μα καμία σχέση με ότι με έκανε να γελάσω, μα τελευταία έχει κάθε σχέση με ό,τι με κάνει να συνεχίζω να γελάω. Ο Κώστας, ήρθε σχεδόν την ίδια στιγμή με τον Rachmaninoff. O Rachmaninoff ήρθε την ίδια στιγμή σχεδόν με τον Ραχούλ, που ήρθε σχεδόν την ίδια στιγμή με τους dead Kennedys.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου