παράξενες ερωτήσεις

Αν σε ρωτήσω πόσο κάνει 1 + 1 θα μου απαντήσεις κάτι.
Οι περισσότεροι θα μου απαντήσουν κάτι γρήγορα και με σιγουριά.
Κάποιοι θα σκεφτούν ότι ίσως πρόκειται για ερώτηση παγίδα.
Κάποιοι θα απαντήσουν αλλόκοτα.
Μπορεί να απαντήσουν σωστά, διαφορετικά, ή λάθος, ή τρελά. Το επίθετο που θα χαρακτηρίσουμε την απάντηση καθορίζει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο και τον τρόπο που θέλουμε αυτός ο κόσμος να «χορεύει».
Άρχισα να σκέφτομαι ότι έχω φοβερό πρόβλημα με τις ερωτήσεις κάπου στο δημοτικό όταν μου έδιναν να συμπληρώσω λευκώματα.
Ή ίσως και πιο πριν όταν με ρωτούσαν αν αγαπώ πιο πολύ την μαμά ή τον μπαμπά και πώς θα μπορούσα να τους εξηγήσω;
Ερωτήσεις όπως: σου αρέσουν τα σκυλάκια ή τα γατάκια, ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία, ομάδα, τραγουδίστρια ή ποιο είναι το αγαπημένο σου συγκρότημα ή ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα ή φαγητό ή τραγούδι, μου προκαλούσαν μεγάλη δυσφορία.
Πώς γίνεται κάποιος να έχει μονάχα κάτι αγαπημένο όταν έχει ένα αχανές λιβάδι με αγάπες; Πώς γίνεται αυτό που είναι αγαπημένο μου την Δευτέρα, να είναι αγαπημένο μου και την Παρασκευή; Αυτό που μου αρέσει τον Γενάρη, πώς να μου αρέσει το ίδιο και τον Αύγουστο;
Υπάρχουν βέβαια κάποιες σταθερές στη ζωή μου που συνταξιδεύουμε πολλά χρόνια παρέα, μα θα ψάξω κάποια άλλη φορά το γιατί...
Κι έπειτα ήρθαν κι άλλες περίεργες ερωτήσεις. Πιο γενικές πια, αλλά το ίδιο πιεστικές... Τι μουσική ακούς; Που βγαίνεις; Πότε θα μεγαλώσεις; Ποια εποχή σου αρέσει πιο πολύ;
Και τώρα πια οι ερωτήσεις των μεγάλων! Που εργάζεσαι; Που μένεις; Έχεις σχέση; Τι κάνεις;
Δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς είναι αυτό που με ενοχλεί στις ερωτήσεις. Αν είναι η τάση τους να σε περιορίσουν, ή αν αυτοί που ρωτάνε στην πραγματικότητα δεν θέλουν να ακούσουν ή θέλουν να ακούσουν αυτό που τους χαϊδεύει τα αυτιά.
Οι ίδιες βέβαια ερωτήσεις θα ήταν πιο εύκολες αν η απάντησή τους αφορούσε μονάχα το πώς νιώθουμε εκείνη την στιγμή, ή μία συγκεκριμένη στιγμή της ζωής μας, ή αν θα μπορούσαμε τέλος πάντων να κάνουμε μία ανάλυση-αιτιολόγηση.
Παράξενες είναι και οι ερωτήσεις που ως απάντησή τους σηκώνουν αυστηρά ένα «ναι» ή ένα «όχι» ένα «θέλω» ή ένα «δε θέλω» και δε σε αφήνουν να συμπληρώσεις με το μαγικό «αλλά».
Βέβαια αν δεν υπήρχαν αυτές οι ερωτήσεις ίσως όλα να ήταν υγρά. Ίσως ο κόσμος να κατέρρεε. Ίσως πρέπει να υπάρχει μία ισορροπία συγκεκριμένων ερωτήσεων, απαντήσεων, ανθρώπων και ονείρων. Ίσως και όχι...
Από την άλλη είναι και αυτές οι ερωτήσεις που απολαμβάνω τόσο πολύ να απαντάω! Ίσως είναι ίδιες με αυτές που δε μου αρέσουν και απλά έχουν τεθεί πιο «σωστά». Μου αρέσει τόσο πολύ να απαντάω. Μου αρέσει πολύ και να ρωτάω όμως.
Βέβαια, φταίω κι εγώ κάπου. Το συντηρώ μερικές φορές. Ύπουλα θέτω βαρετές ερωτήσεις και μία αλήθεια είναι ότι αν δεν υπήρχαν αυτές οι άσχημες ερωτήσεις, δε θα μπορούσα να κάνω μία γρήγορη τακτοποίηση του συνομιλητή μου στα συρταράκια μου. Πιθανόν να είναι άδικο, αλλά κάποιες φορές τακτοποιώ. Το καλό είναι ότι ανοίγω τα συρταράκια συχνά και τα πετάω όλα στον αέρα, αλλά κάποιοι έχουν γατζωθεί στα συρταράκια και γι'αυτό δεν φταίω.
Ναι...
Σήμερα νιώθω γαλάζιο του τρυπημένου μου τζιν. Σχεδόν όλα μου τα ρούχα έχουν μία τρύπα και ποτέ μου δε με ένοιαξε. Ίσως κάποιες φορές τις ράβω, σπάνια, αλλά τις περισσότερες τις ντύνομαι περήφανα. Έφαγα πολύ σήμερα. Νιώθω πώς τίποτα σπουδαίο δεν συνέβη μέχρι τη στιγμή που...