Η διάσταση

 Οι πρώτες λέξεις που επιλέγεις να χρησιμοποιήσεις, τουλάχιστον σ' ένα κείμενο, ίσως είναι και οι πιο σημαντικές. Είναι αυτές που θα σε τραβήξουν ή όχι, ώστε να συνεχίσεις να διαβάζεις. Αλλά εμένα σήμερα δε με ενδιαφέρει να συνεχίσεις να διαβάζεις επειδή ήταν η πρώτη εικόνα καλή. Δε θέλω κάτι να σου πω. Με νοιάζει τα σημαντικά να τα έχω προς το τέλος, ίσως και λίγο κρυμμένα. Να είναι η κάθε πρόταση και μία ανακάλυψη. Να δω αν θα τα φτάσεις, αν θα έχεις διάθεση να τα καταλάβεις, για να μου πει αυτό όσα χρειάζομαι για εσένα. Αν κατακτάς κάτι, λογικά θα σε ένοιαζε πολύ. Αποκτά μεγαλύτερη αξία η κάθε κατάκτηση που κατάφερες με προσπάθεια. Είναι ωραία η προσπάθεια. Είναι πιο ωραία η ζωή, πιο έμπειρη, αν όλος σου ο «πλούτος» ήρθε από ιστορίες κι όχι τυχαία. Είναι ωραίες οι ιστορίες, είναι ωραίοι και γρίφοι.

 Μία τέτοια ιστορία, προσπάθειας, γρίφων και συνεχούς ανακάλυψης είναι και η κατάκτηση της ευτυχίας. Μας μαθαίνουν από παιδιά πως αυτό που πρέπει να κάνεις στη ζωή, είναι να κυνηγάς την ευτυχία, μα όχι πως να την αναγνωρίζεις. Τη μισή ευτυχία δεν μπορείς να την κυνηγήσεις... τυχαίνει. Η λέξη από μόνη της σημαίνει «καλή τύχη» και είναι μεγάλη κουβέντα αν μπορείς να κυνηγήσεις καλή τύχη ή ακόμα βαθύτερα, τι τελικά είναι η τύχη. Την άλλη μισή ευτυχία, το κομμάτι της ικανοποίησης ψυχή τε και σώματι είναι κάτι που ενστικτωδώς νιώθεις, μα καθώς μεγαλώνεις και μπλέκεσαι ολοένα και περισσότερο με τους «μεγάλους» ξεχνάς, μπερδεύεις και καταλήγεις να μην κυνηγάς καν ή έστω να τρέχεις προς λάθος κατεύθυνση. 

 Τι τρομερό αυτό που συμβαίνει στους ανθρώπους... Τι τρομερό να μπερδεύουν την ευτυχία. Τι τρομερό... Ξέρεις γιατί είναι τρομερό; Γιατί για να καταφέρεις να μπερδέψεις την ευτυχία σημαίνει πως κατάφερες να μπερδέψεις τον εαυτό σου, τα μέσα σου. Να σου πεις ψέματα, να σε αλλοιώσεις, να σε ξεχάσεις ή σε πολλές περιπτώσεις, να μην προσπαθήσεις καν να δεις ποιος είσαι. Ποιος ήσουν, ποιος έγινες και που θες να πας. Υπάρχει πιθανότητα να πάρεις λάθος ρότα, να ξεσπάσει μία μπόρα και να σου σκίσει τα πανιά ή ακόμα χειρότερα κι από το σκισμένο πανί, να ουρλιάζει η απανεμιά σου. Ναι, η δική σου απανεμιά. Εκείνη που κάθεσαι και κοιτάζεις τα καλά σου τα πανιά ακίνητος κι αντί να βγάλεις από τα πνευμόνια σου αέρα, δυνατό, φορτωμένον, εμπνευσμένο ώστε να τα φουσκώσεις, να σε ταξιδέψεις, συ μαζεύεσαι στο πλάι, ξαπλώνεις, μικραίνεις, μαραίνεσαι. Τι τρομερό... Πάντα υπάρχει η κακή πιθανότητα αυτή, μα θα έρθει η στιγμή που θα το καταλάβεις πριν να είναι αργά. Τι τρομερό να την αφήσεις κι αυτή τη στιγμή να χαθεί... Μόνο και μόνο για να χωρέσεις...

 Την ευτυχία μου εγώ την έχω βρει. Ξέρω πολύ καλά τι μου χαρίζει ικανοποίηση. Ξέρω που θα το βρω και ξέρω πως παρά τα κεκτημένα θεμέλιά της, η ευτυχία μου μπορεί να ψηλώσει κι άλλο κι άλλο κι άλλο, είμαι πάντα ανοιχτή σ' αυτή την ιδέα. Ξέρω ότι η ευτυχία μου είναι ζωντανή, μεταβάλλεται με τον χρόνο, όπως αλλάζω κι εγώ. Ξέρω επίσης πως δεν εξαρτάται από τους άλλους, την έμαθα να είναι αυτόνομη κι ήταν ίσως το πιο χρήσιμο και σπουδαίο. Αυτό είναι που σου αρέσει ή που σε αναστατώνει. Η ηρεμία που χαρίζει απλόχερα, η συναυλία της ευτυχίας μου. Εσύ τη δική σου; Τι έγινε; Θα την ξυπνήσεις;

Υ.Γ. Να μην χωράς πουθενά. Δεν είναι κρίμα. Είναι το μυστικό για να μπορείς, αν θες, να χωράς παντού.