Η πτώση της αυτοκρατορίας της φρυγανιάς: οι χρόνοι της αχρονίας και η μεταφυσικής της αέναης σιωπής

 Πάνω από κάθε κείμενο, στην κορυφή υπάρχει η ημερομηνία που το έγραψα. Αν στο είπα ξανά, άκουσέ το καλά αυτή τη φορά. Όχι για το τώρα, για όλα τα πριν. Αν όχι, συγγνώμη. Το έτος, ο μήνας, η μέρα. Η σειρά είναι πολύ σημαντική και είναι αυτή η σειρά που προστάζει όλο το χάος να φωνάζει. Αν ήμουν η μάγισσα του καλοκαιριού, θα πίστευες πως ξόρκια κάνω. Κι αν ήμουν μία σκηνοθέτις, μία παραμυθού, θα πίστευες ξανά σε κάτι. Μα τίποτα δεν είμαι. Είμαι το χάος. Τώρα:

 Φαντάσου ένα δωμάτιο. Χρώματα μαύρο, κόκκινο. Θερμός φωτισμός. Κόκκινες κλωστές ολόγυρα, ένας άνθρωπος να μπλέκει το νήμα, χορεύοντας το απ' άκρη σε άκρη. Μάλλον κοπέλα είναι, μάλλον μου μοιάζει. Δεν είναι; Κάποτε πρέπει θάρρος να βρω και να παραδεχτώ πως μου μοιάζει. Όχι σε εσένα. Το ήξερες. Σε εμένα. Σελίδες λευκές, άλλες γραμμένες, άλλες όχι. November-Richter. Πόρτα το δωμάτιο δεν έχει κι αν έχει δε την νοιάζει. Κανείς ποτέ δεν μίλησε για πόρτα άλλωστε. Τρέχει στο δωμάτιο. Δεν είναι μεγάλο, είναι σκοτεινό, τα όριά του όμως ίσως να είναι μεγαλύτερα. Μην κοιτάς που σταματάνε τα νήματα, το βάθος είναι άπειρο, το νιώθεις, το ψυχανεμίζεσαι σαν τα πάθη. Κι ας είναι όποιες είναι οι περιστάσεις. Μην ρωτάς που σταματάνε οι κλωστές, ψέμα είναι. Μην βλέπεις μόνο ό,τι φωτίζει το φως, δεν είσαι τυφλός. Μπλέκεται, σα να ΄ναι παγίδες οι κλωστές και μεγαλύτερες παγίδες οι σελίδες κι όλο πλέκει και όλο τρέχει. Πετάει τις σελίδες στον αέρα, ένα βήμα μεγάλο κάνει. Χορεύει, σταματά, βαριανασαίνει στο πάτωμα, παγώνει. Σηκώνεται, γράφει και σκίζει σελίδες, ζεσταίνονται τα μέσα σου πιο πολύ από το φως. Ξανά και ξανά ένας κύκλος. Το ακούς το βιολί; Όλα λάθος και τ' αστείο είναι πως όλα φαίνονται σωστά. Όλα σωστά κι ας φαίνονται λάθος. Τι τρομερές αντιφάσεις. Πόσο κρατάει όλο αυτό; Πόσα λάθη; Όσο μία ανάσα. Δύο ίσως τρία λεπτά. Μία ζωή. Πως μπορείς να κάνεις εικόνα τις σκέψεις μου; Πως μπορείς να μην υπάρχεις; 

Πως; 

Τι πως; 

 Άτυπος.

Μοιάζει, νοιάζει

Τρέχει, πλέκει

Φαίνονται, ζεσταίνονται

Νήμα, βήμα 

Πάθη, λάθη

Ρωτάς, κοιτάς

Παγίδες, σελίδες

Φως, τυφλός 

Περιστάσεις, αντιφάσεις 

Άκρη, νάρκη

Υ.Γ. Συνταγή για σπιτική μιζανσέν: Καψ' τε τα όλα. Μαύρο, κόκκινο, λευκό, εσύ κι εγώ. 

Υ.Υ.Γ. Σε αυτό το «κείμενο» πήγαν χαμένοι ένα σωρό υπέροχοι τίτλοι. Θυσιάστηκαν. Τόσες υπέροχες αναφορές έπεσαν κι αυτές για το τίποτα νεκρές ετούτο το απόγευμα. Καμία αναφορά, σε κανέναν. Ας είναι... Έτσι πρέπει, έτσι πρέπει. Πω πω, παλεύει τώρα η προηγούμενη πρόταση με ένα τεράστιο «στα αρχίδια μου» και γεμίζουν ψίχουλα οι φρυγανιές σου την πτώση της αυτοκρατορίας του χάους. Σαν χιόνι που με παγώνει. Ας είναι... 

Υ.Υ.Υ.Γ. Αν κάνω τόσο μεγάλα λάθη σε αυτή τη ζωή, το έχω καταλάβει, μα δε με νοιάζει. Αν δεν κάνω τόσο μεγάλα λάθη, δεν το έχω καταλάβει και με νοιάζει πολύ.

Υ.Υ.Υ.Υ.Γ. Καμία φρυγανιά δεν τραυματίστηκε πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη συγγραφή αυτού του κειμένου. Όλα τα στοιχεία και οι αναφορές είναι απολύτως αθώα και αβλαβή για την ψυχική και σωματική ευημερία των φρυγανιών. Οποιαδήποτε αναφορά αποτελεί καθαρή μυθοπλασία και δεν αντανακλά την πραγματικότητα (σας).

Η κόκκινη τέντα της Μπολόνιας

 Να, θα μπορούσα ν' αφήνω περισσότερα κομμάτια από βιβλία εδώ. Ναι, αυτό θα κάνω. Αφού με έχει «μικρύνει» η λογοκρισία, θα το πάω αλλιώς. Εν τω μεταξύ τι τρομερά ζωογόνο είναι να πέφτουν στην ιστορία σου την κατάλληλη στιγμή ταινίες, βιβλία, άνθρωποι κι ιδέες, που ταιριάζουν με το παραμύθι σου. Ταιριάζουν με τα όσα κουβαλάς κι όλα βρίσκουν επιτέλους καταφύγιο. Τα όσα αναπνέεις, τα όσα θέλεις να πιάσεις και προς τα εκεί θα ταξιδέψεις τώρα. Κι ας μην είναι πράγματι η κατάλληλη στιγμή. Θα την κάνουμε εμείς.

 Τάτσα ντ' όρο. Να ένας ιδανικός θάνατος! Θέλεις να πάμε για καφέ; Πάμε στη Ρώμη. Ραντεβού απέναντι από το Πάνθεον. Να πεθάνει η καρδιά μου από καφεΐνη, -που δεν μου ήταν και ποτέ απαραίτητη- και να ζήσει αιώνια η χαρά και η αλήθεια που θα νιώσω εκείνες τις στιγμές. Το ξέρω, μην μου το πεις πως δε θα έπρεπε να πηγαίνω ξανά και ξανά στην Ρώμη. Ξέρω πως θα έπρεπε να πάω τουλάχιστον στην Μπολόνια, να δω το κόκκινο στις τέντες. Πως θα έπρεπε να δω και τον υπόλοιπο κόσμο και να μην επιστρέφω εμμονικά ξανά και ξανά στον κόσμο μου. Αλλά όχι. Θέλω να σε σύρω μέσα γιατί νιώθω ότι είναι φωλιά σου, ανάσα σου και θαλασσιά σου. 

 Ο χορός των μεγάλων μητέρων: 

 Έλα κάθισε κοντά μου. Κι ας ξεφύγουμε λιγάκι από «ένα σωρό πράγματα που δεν έχουμε κάνει ακόμα». Αργότερα θα υπάρξει αρκετός χρόνος για όλα αυτά... πόσο βαθιά επιλέξαμε να ζήσουμε, αυτό να ρωτάς. Με πόσες «πολύ σημαντικές ασημαντότητες» φορτώσαμε τον εαυτό μας;... Προς το παρόν ας επιτρέψουμε απλά σε γαλήνιες σκέψεις να μας ευεργετήσουν για λίγο, προτού μιλήσουμε ξανά γι' αυτό τον κόσμο, τον πλανόδιο, με την ρομβία. Έλα μου... Θα περιμένω... Βλέπεις; Πιο ήρεμη, πιο παρούσα τώρα. 

 Άναψα τη φωτιά ειδικά για μας· θα κρατήσει όλη νύχτα -όσο θα χρειαστεί για όλες τούτες τις «ιστορίες μέσα στις ιστορίες». Το 'χεις προσέξει; Αν διαρκώς «φυλάς γι' αργότερα», σημαίνει πως το εγώ σου γκρινιάζει, γιατί δεν πιστεύεις πως η ψυχή σου δικαιούται και αξίζει την καθημερινή απόλαυση. Κι όμως την αξίζει, η ψυχή σίγουρα την αξίζει. 

 «Θέματα που έχουν στ' αλήθεια σημασία» Εδώ, σε τούτο το απόμερο καταφύγιο, η ψυχή έχει το ελεύθερο... και ενθαρρύνεται να πει τη γνώμη της. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει συχνά στον έξω κόσμο, η ψυχή σου είναι ασφαλής εδώ. 

 Ίσως ήρθες στην πόρτα μου επειδή θες να ζήσεις μ' έναν τρόπο που να σε κάνει ευλογημένο, με το να είσαι «νιος ενώ γερνάς, γέρος όσο είσαι νέος»- που σημαίνει να είσαι γεμάτος με υπέροχες, πολυποίκιλες αντινομίες σε καλή μεταξύ τους ισορροπία. Θυμάσαι; Η λέξη «παράδοξο» σημαίνει μία σκέψη αντίθετη στη γενικά παραδεκτή άποψη... Το ίδιο ισχύει και για... μία σοφή γυναίκα σε εξέλιξη, που κρατάει ενωμένες τις φαινομενικά παράλογες, παρότι απόλυτα χρήσιμες και μεγάλες ικανότητες της βαθιάς ψυχής. Αυτές οι μεγάλες παράδοξες ιδιότητες είναι, κατά βάση, η σοφία και ταυτόχρονα η διαρκής επιθυμία για μάθηση· ο αυθορμητισμός και η αξιοπιστία· η φοβερή δημιουργικότητα και η προσήλωση στο στόχο· η τόλμη και η επαγρύπνηση· η προστασία της παράδοσης και η αληθινή πρωτοτυπία. Ελπίζω ότι θα δεις πως όλες τους εφαρμόζονται πάνω σου στον έναν ή στον άλλον βαθμό, είτε δυνάμει είτε εν μέρει υλοποιημένες είτε και πλήρως σχηματισμένες. Αν ενδιαφέρεσαι γι' αυτές τις αντιφάσεις, ενδιαφέρεσαι για το μυστηριώδες και συναρπαστικό αρχέτυπο της σοφίας. Μεγάλη διορατικότητα, μεγάλη διαίσθηση, μεγάλη γαλήνη, διαχυτικότητα, αισθησιασμός, μεγάλη δημιουργικότητα, οξύνοια και τόλμη για μάθηση, με άλλα λόγια -η σοφία- δεν έρχεται ξαφνικά πλήρως σχηματισμένη, ούτε πέφτει πάνω στους ώμους σε κάποια ηλικία σαν πανωφόρι. Μεγάλη διαύγεια και αντίληψη, μεγάλη αγάπη που περικλείει και μεγαθυμία, μεγάλη αυτογνωσία που έχει βάθος και όραμα, η ωρίμανση της εκλεπτυσμένα εφαρμοσμένης σοφίας... αυτά αποτελούν ένα «μεγαλόπνοο έργο σε εξέλιξη». 

 Το θεμέλιο του «μεγάλου» σε αντίθεση με το «απλά συνηθισμένο» κερδίζεται... συχνά μέσα από πλήγματα και καψίματα, πτήσεις του πνεύματος ψηλά, λαθεμένες επιλογές και νέα ορμητικά ξεκινήματα, είτε στη μέση είτε όψιμα είτε και στην αρχή της ζωής. Ό,τι συγκεντρώνεται μετά την καταστροφή ή το φυλλορρόημα... αυτό εκείνη, το διαμορφώνει κι έπειτα το θέτει σε εφαρμογή με το πνεύμα της, την καρδιά, το νου, το σώμα και την ψυχή... ώσπου δεν αποκτά μόνο αξιοσύνη με τον δικό της παράδοξα σοφό τρόπο... αλλά συχνά και πληρότητα στον τρόπο που ζει, βλέπει και υπάρχει. Όσα εμπόδια, περιορισμούς, ακόμα και τραυματισμούς κι αν αντιμετωπίσει, αν κάποια ψυχή κάνει το άλμα για να ζήσει αληθινά, τότε και οι άλλοι θα ζήσουν πιο ολοκληρωμένα, παιδιά, σύντροφοι, φίλοι, συνάδελφοι, ξένοι, πλάσματα και λουλούδια. «Όταν ένας ζει αληθινά, ζούνε κι οι υπόλοιποι». Αυτή είναι η βασική προσταγή της σοφίας. Να ζεις έτσι ώστε και οι άλλοι να μπορούν να εμπνευστούν απ' τη ζωή σου. Να ζεις με τον δικό σου παθιασμένο τρόπο, έτσι ώστε οι άλλοι να μπορούν να δουν αυτό τον τρόπο. 

 Ως εδώ, αρκεί... Τι άλλαξα, τι κράτησα, που πάμε και που πάω; Να τι θέλω να θυμάσαι, μετά τον θάνατό μου από καφεΐνη, απέναντι από το Πάνθεο μίας Ρώμης που ο Νέρωνας δεν έκαψε ποτέ.

Αριβεντέρτσι, καλά Χριστούγεννα.

Υ.Γ. Για όλους τους τρωικούς πολέμους γύρω μας που σώσαν τις Ελένες. Για όλους τους Δούρειους Ίππους που  πέρασαν από τα τείχη μας βιβλία και ζεστασιά. Για όλους εκείνους που είδαν σε εμένα τα παραπάνω. Γι' όλους αυτούς που τα βλέπω πάνω τους κι εγώ και μένω κοντά. Γι' αυτούς που δεν τα βρήκα κι έφυγα μακριά. Για όλους εσάς που απόψε κοιμάστε. Ευχαριστώ. 

Υ.Υ.Γ. Estés Clarissa Pinkola, Tancolo nagymamak.

Υ.Υ.Υ.Γ. Πράσινο τσάι, κάρδαμο, πορτοκάλι, κανέλα, μήλο

Η διάσταση

 Οι πρώτες λέξεις που επιλέγεις να χρησιμοποιήσεις, τουλάχιστον σ' ένα κείμενο, ίσως είναι και οι πιο σημαντικές. Είναι αυτές που θα σε τραβήξουν ή όχι, ώστε να συνεχίσεις να διαβάζεις. Αλλά εμένα σήμερα δε με ενδιαφέρει να συνεχίσεις να διαβάζεις επειδή ήταν η πρώτη εικόνα καλή. Δε θέλω κάτι να σου πω. Με νοιάζει τα σημαντικά να τα έχω προς το τέλος, ίσως και λίγο κρυμμένα. Να είναι η κάθε πρόταση και μία ανακάλυψη. Να δω αν θα τα φτάσεις, αν θα έχεις διάθεση να τα καταλάβεις, για να μου πει αυτό όσα χρειάζομαι για εσένα. Αν κατακτάς κάτι, λογικά θα σε ένοιαζε πολύ. Αποκτά μεγαλύτερη αξία η κάθε κατάκτηση που κατάφερες με προσπάθεια. Είναι ωραία η προσπάθεια. Είναι πιο ωραία η ζωή, πιο έμπειρη, αν όλος σου ο «πλούτος» ήρθε από ιστορίες κι όχι τυχαία. Είναι ωραίες οι ιστορίες, είναι ωραίοι και γρίφοι.

 Μία τέτοια ιστορία, προσπάθειας, γρίφων και συνεχούς ανακάλυψης είναι και η κατάκτηση της ευτυχίας. Μας μαθαίνουν από παιδιά πως αυτό που πρέπει να κάνεις στη ζωή, είναι να κυνηγάς την ευτυχία, μα όχι πως να την αναγνωρίζεις. Τη μισή ευτυχία δεν μπορείς να την κυνηγήσεις... τυχαίνει. Η λέξη από μόνη της σημαίνει «καλή τύχη» και είναι μεγάλη κουβέντα αν μπορείς να κυνηγήσεις καλή τύχη ή ακόμα βαθύτερα, τι τελικά είναι η τύχη. Την άλλη μισή ευτυχία, το κομμάτι της ικανοποίησης ψυχή τε και σώματι είναι κάτι που ενστικτωδώς νιώθεις, μα καθώς μεγαλώνεις και μπλέκεσαι ολοένα και περισσότερο με τους «μεγάλους» ξεχνάς, μπερδεύεις και καταλήγεις να μην κυνηγάς καν ή έστω να τρέχεις προς λάθος κατεύθυνση. 

 Τι τρομερό αυτό που συμβαίνει στους ανθρώπους... Τι τρομερό να μπερδεύουν την ευτυχία. Τι τρομερό... Ξέρεις γιατί είναι τρομερό; Γιατί για να καταφέρεις να μπερδέψεις την ευτυχία σημαίνει πως κατάφερες να μπερδέψεις τον εαυτό σου, τα μέσα σου. Να σου πεις ψέματα, να σε αλλοιώσεις, να σε ξεχάσεις ή σε πολλές περιπτώσεις, να μην προσπαθήσεις καν να δεις ποιος είσαι. Ποιος ήσουν, ποιος έγινες και που θες να πας. Υπάρχει πιθανότητα να πάρεις λάθος ρότα, να ξεσπάσει μία μπόρα και να σου σκίσει τα πανιά ή ακόμα χειρότερα κι από το σκισμένο πανί, να ουρλιάζει η απανεμιά σου. Ναι, η δική σου απανεμιά. Εκείνη που κάθεσαι και κοιτάζεις τα καλά σου τα πανιά ακίνητος κι αντί να βγάλεις από τα πνευμόνια σου αέρα, δυνατό, φορτωμένον, εμπνευσμένο ώστε να τα φουσκώσεις, να σε ταξιδέψεις, συ μαζεύεσαι στο πλάι, ξαπλώνεις, μικραίνεις, μαραίνεσαι. Τι τρομερό... Πάντα υπάρχει η κακή πιθανότητα αυτή, μα θα έρθει η στιγμή που θα το καταλάβεις πριν να είναι αργά. Τι τρομερό να την αφήσεις κι αυτή τη στιγμή να χαθεί... Μόνο και μόνο για να χωρέσεις...

 Την ευτυχία μου εγώ την έχω βρει. Ξέρω πολύ καλά τι μου χαρίζει ικανοποίηση. Ξέρω που θα το βρω και ξέρω πως παρά τα κεκτημένα θεμέλιά της, η ευτυχία μου μπορεί να ψηλώσει κι άλλο κι άλλο κι άλλο, είμαι πάντα ανοιχτή σ' αυτή την ιδέα. Ξέρω ότι η ευτυχία μου είναι ζωντανή, μεταβάλλεται με τον χρόνο, όπως αλλάζω κι εγώ. Ξέρω επίσης πως δεν εξαρτάται από τους άλλους, την έμαθα να είναι αυτόνομη κι ήταν ίσως το πιο χρήσιμο και σπουδαίο. Αυτό είναι που σου αρέσει ή που σε αναστατώνει. Η ηρεμία που χαρίζει απλόχερα, η συναυλία της ευτυχίας μου. Εσύ τη δική σου; Τι έγινε; Θα την ξυπνήσεις;

Υ.Γ. Να μην χωράς πουθενά. Δεν είναι κρίμα. Είναι το μυστικό για να μπορείς, αν θες, να χωράς παντού.