Ανοίχτε τα τρελάδικα
Να βγει ο κόσμος έξω
Την τρέλα πια των γνωστικών
Δε γίνεται ν' αντέξω
Ανοίχτε τα τρελάδικα
Να βγει ο κόσμος έξω
Να δω αν είναι πιο τρελοί
Οι μέσα απ' τους απ' έξω
Μεσοκαλόκαιρο 2024 και μία μέρα μετά. Καύσωνας. Πάω να δω έναν φίλο μου. Επισκεπτήριο 17:00-20:00. Προτού μπω μέσα, αγοράζω από απέναντι ένα μπλοκάκι, κάμποσα μολύβια, μία γόμα και μία ξύστρα. Να μου το γεμίσει ζωγραφιές. Να περάσουμε στην αιωνιότητα την εποχή. Εγώ βάζω τον τρόπο, αυτός το ταλέντο. Είναι τρομερός ζωγράφος. Πτέρυγα Κ. όροφος πρώτος. Χτυπάω κουδούνι και περιμένω. Την ξύστρα, μου την κρατάνε για λόγους ασφαλείας. Όποιος θέλει να ξύσει μολύβια πρέπει να πηγαίνει εκεί, δεν τα ξύνει όπου θέλει, μπορεί να αφαιρέσει το λεπιδάκι... Τα στιλό δεν περνάνε επίσης να ξέρεις. Τα μολύβια είναι οκ. Θα σκέφτηκαν πως ίσως είναι πιο αθώα για την καρωτίδα, λιγότερο μυτερά;... Στην τσάντα μου μέσα έχω σουγιά, ο σουγιάς περνάει να ξέρεις. Είναι φαίνεται το ίδιο αθώος με τα μολύβια...
Κάποτε σε ένα αεροδρόμιο στον Παναμά με πλώρη για την ζούγκλα, μου πέταξαν το σούπερ ντούπερ αντικουνουπικό μου. Την περίοδο που ο ζίκα έκανε πάρτι, όχι αστεία. Προσπαθούσα σχεδόν με κλάματα να τους εξηγήσω ότι το χρειάζομαι για την επιβίωση μου και απλά μου το πήραν. Μπούκωσαν με δάκρυα τα μάτια μου από νεύρα (που σπάνια έχω) επειδή ο μπροστινός μου είχε μόλις περάσει το ίδιο αντικουνουπικό (το οποίο ήταν και σε περίοπτη θέση στο πλαϊνό διχτάκι) κι έναν αναπτήρα. Μου το πέταξαν διότι ήταν εύφλεκτο υγρό. Όχι πολλά τα ml. Όχι λάθος το δοχείο. Εύφλεκτο το υλικό. Κατάλαβα τότε ότι από τη μία όλοι μας έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά, ή απλώς παραβλέπουμε από λάθος, αμέλεια, αδιαφορία. Από την άλλη ότι το πιο εύφλεκτο υλικό, ήμουν εγώ. Δεν μίλησα βέβαια, γιατί σκέφτηκα πως τουλάχιστον θα με έσωζε του μπροστινού μου το σουπερ ντούπερ αντικουνουπικό. Ήθελα τόσο πολύ να το πάρω από το διχτάκι του και να τους φωνάζω κάμποσα μέτρα πιο κάτω σε άπταιστα ισπανικά ΕΙΘΤΕ ΜΑΛΑΚΕΘ ΡΕ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΙ, κουνώντας το στον αέρα μαζί με κωλοδάχτυλα. Δεν το έκανα, είχαν όπλα.
Ξέφυγα. Πίσω στη σημερινή. Γνώρισα τον Α. Ας τον πούμε Ασήμη. Νεκροθάφτης μουσικός. Χώρισε μετά από 36 χρόνια γάμου, πριν κάτι μέρες. Πολύ κοντός, ροκάς αεράτος, κοντό μαλλί άσπρο σαν χιόνι, μαύρα ρούχα, μαύρος σκελετός τα γυαλιά οράσεώς του. Δανείστηκε ένα μολύβι από τον φίλο μου, έπιασε ρυθμό σαν μετρονόμος κι άρχισε να τραγουδάει ένα ροκ κομμάτι του, το «σάμπα». Έδωσε σήμα στον φίλο μου, να μου στείλει και τα υπόλοιπα κλιπάκια του από το γιουτιούμπ. Τράβηξε έπειτα μία κάρτα από τα ταρώ μου. Τον Ιεροφάντη. Έπειτα έφυγε κάπου, να πάει να βοηθήσει έναν άλλον, να γράψει την εισαγωγή για το βιβλίο του. Τράβηξε ο φίλος μου πέντε κάρτες, απολύτως σχετικές με την ιστορία του. Τράβηξα έπειτα εγώ τον δρόμο μου.
Τρύπα στον χωροχρόνο επειγόντως. Μπήκα μέσα και η Χαλίνα μου φώναξε ένα «γεια σου Έλενα». Γνωριζόμαστε από το σπίτι μου το δεύτερο. Εγώ στο κλειστό μου, εκείνη σήκωνε βάρη. Τις προάλλες με είδε έξω από το σινεμά απέναντι. Της είπα ότι έπαιζε την ταινία μου την μέρα που με είδε έξω από αυτό το σινεμά. Τι ωραία που είναι η ζωή, τι ωραίο να σε χαιρετάνε με χαρά, τι ωραίο να τους βλέπεις να χαμογελάνε που σε βλέπουν, που σε γνώρισαν...
Προβληματίζομαι πολύ έντονα ωστόσο. Ήμουν ήδη φορτισμένη από νωρίτερα που έκατσα για έναν καφέ με την υπέροχη αδερφή μου. Μιλούσαμε για τις ζωές μας και για τον τύπο εκείνον που τις ένωσε. Γενικά η ζωή μου δεν είναι βαρετή καθόλου. Δεν ξέρω αν είμαι κάπως τυχερή εκτός των άλλων και με βρίσκουν όλες αυτές οι ιστορίες, σίγουρα όμως ανοίγω η ίδια πολλές πόρτες για να πετύχω τα σπουδαία παραμύθια μου, έχω ταλέντο σε αυτό, έχω τον τρόπο. Προβληματίζομαι έντονα λοιπόν, γιατί οι τύποι που ήταν μέσα στο ψυχιατρείο, δε θα έπρεπε να είναι μέσα. Είναι λουλούδια. Πολλοί τύποι όμως, ελεύθεροι, έξω, «λογικοί», δε θα έπρεπε να είναι έξω... Είναι χάλια. Είναι αδιάφοροι, είναι δειλοί, είναι ανιαρά ίδιοι, είναι κακοί.
Έβαλα μουσική, αφού πρώτα άκουσα τα δύο τραγουδάκια του ροκά. Άρχισα να σου γράφω. Θέλω να σου γράψω τόσα πολλά. Θέλω να σου πω ακόμα περισσότερα. Χθες η φίλη μου η Βάσια μου είπε «δεν γίνεται να μην σε έχει ερωτευτεί». Ίσως κάποτε μάθουμε. Μα τι ωραίο να στο λένε όμως, τι ωραίο να το σκορπάς.
Προβληματίζομαι λοιπόν διότι θέλω να μαζέψω όλους αυτούς τους λογικούς τρελούς καλλιτέχνες, τους ερωτευμένους με το χάος και να τους σώσω από τον πρώτο όροφο του κέντρου μίας πόλης. Θέλω να τους βάλω στην πρώτη θέση, στο κέντρο του κόσμου, να τον κυβερνήσουν. Να τον θάψουν, να τον κάψουν, να τον ζωγραφίσουν, να τον τραγουδήσουν, να τον ερωτευτούν, να τον κάνουν φως. Θέλω να περάσω από τον έλεγχο εύφλεκτα υλικά, αιχμηρά, τόσο παράλογα που να μπορούν να αλλάξουν τα παραμύθια και τον ρυθμό, αλλά τόσο «λογικά» που να έχουν τον τρόπο, την ικανότητα, να κοιμίσουν τους γνωστικούς, να τους μαγέψουν, μπας και τους κάνουν παραμύθια κι αυτούς, προτού χαθούν.
Υ.Γ. Μου έστειλε ο φίλος μου μήνυμα να με ενημερώσει πως ξετρελάθηκε όλη η ψυχιατρική κλινική μαζί μου. Μου είπε πως από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Λες να έχει δίκιο τελικά η Βάσια;
Υ.Υ.Γ. Φοίβε και Φακή, το μεσοκαλόκαιρο και μία μέρα μετά του 2024 η μαμά έλαμπε μέσα της και το σκόρπαγε στον κόσμο της. Καλημέρα κι ας νυχτώνει σιγά σιγά... Το μυστικό κρύβεται στην έμπνευση, όποια κι αν είναι η πηγή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου