Ανοιχτές πληγές

 Είναι πολύ καλή ιδέα να μπορείς να βρεις τρόπο να εκφράζεσαι κάπου, κάπως να ξαλαφρώνεις, να αφήνεις ίχνη για όποιον θέλει να βρει, να αφήνεις ιστορία, να αφήνεις τροφή και χρώμα. Είναι συγχρόνως πολύ κακή ιδέα γιατί συχνά, δηλαδή τις περισσότερες φορές, αυτό δεν είναι αρκετό. Ίσως επειδή δεν έφυγε εντελώς από μέσα σου, ή μήπως επειδή κανείς δεν έψαξε τα ίχνη ή γιατί έβρεξε κι αυτά σβήστηκαν, γιατί ποιος χέστηκε για την ιστορία και γιατί αρκετοί πλέον είναι δυσανεκτικοί στη λακτόζη, στη γλουτένη, στη ζωή, στο ξαφνικό, στο βαρύ, στο αυθόρμητο, στην ένταση, στην πολυχρωμία, μα και στην ακραία γοητεία του γκρίζου, της σιωπής και του μυστηρίου. 

 Θαυμάζω πολύ λοιπόν τους δημιουργικούς, εκφραστικούς ανθρώπους. Αυτούς που ακόμα και τ' απλά θα στα δώσουν λίγο πιο έντεχνα. Τρελαίνομαι για τους ανθρώπους που καταφέρνουν και ταΐζουν τα πάθη τους. Όσο ακατανόητα και διαφορετικά κι αν μου φαίνονται, αυτοί που θρέφουν κάτι που θρέφει την ψυχή τους, είναι το λιγότερο ξεχωριστοί. Η ξεχωριστότητα αγαπητοί είναι το ζητούμενο, είναι το θαύμα. 

 Νιώθω ότι η αυθεντική ξεχωριστότητα σπανίζει ωστόσο. Παρά τα νέα εγχειρίδια και βίβλους, οι άνθρωποι έχουμε τόσο βαθιά ριζωμένο τον φόβο, που τόσο η επιδίωξη του να ξεφύγεις από τις αγέλες, όσο και το μη ξινίζεις όταν βλέπεις κάποιον «νικητή» είναι κάτι που κοιμάται βαθιά. 

 Στο προκείμενο τώρα, ανίχνευσα κάτι υπέροχο. Το τσέκαρα πολλές φορές και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας γιατί φυσάει ελπίδα για τη διάσωση του πλανήτη. Κατάλαβα ότι ακόμα και τα πιο φοβισμένα ρομπότ μπορούν να πέσουν σε ένα σφάλμα. Μπορούν να χαμογελάσουν! Όχι τα βεβιασμένα κοινωνικά χαμόγελα. Συνάντησα πρόσφατα μερικά χαμόγελα που φτύσανε την ψυχή τους στον αέρα. Καθώς οι υπεύθυνοι μύες ακούσια συσπάστηκαν, δε δίστασαν ν' αποκαλύψουν τα μύχια. Χαμόγελο από αυτό που το λευκό των δοντιών φάνηκε τόσο πολύ, ώστε να αναγκαστώ να φορέσω τα γυαλιά ηλίου μου. Τα χείλη τραβήχταν τόσο πολύ, που χάλασαν την ισορροπία των πραγμάτων, επηρεάστηκε η περιστροφή της γης και απότομα αυξήθηκε η θερμοκρασία στον πυρήνα μας, οπότε το αίμα μου έβρασε και έτρεξε στην καρδιά μου. Λιώσαν κάποιοι πάγοι. Λίγοι. 

 Δεν είναι τρομερό όταν καταφέρνετε να κάνετε κάποιον να χαμογελάσει με την καρδιά του; Δεν είναι τρομερό που κάποιος μπόρεσε και σας προκάλεσε αυτό το ξεχασμένο χαμόγελο; Δεν είναι σπουδαίο το πως το σώμα μας αγνοεί την κοινωνία, αγνοεί τους κανόνες; Σας έχει τύχει ποτέ να ανατριχιάσετε ακούσια, όχι μονάχα μία φορά, μα πολλές, τουλάχιστον πάνω από δώδεκα κι όλες να έχουν προκληθεί από το ίδιο ερέθισμα. Όχι τυχαία. Σας έχει τύχει να προσπαθήσετε να κλέψετε όσο περισσότερο αέρα από τη μυρωδιά κάποιου. Να κλέψετε όσες περισσότερες στιγμές, εικόνες, κουβέντες; 

 Είναι πολύ καλή ιδέα να εκφράζεσαι. Είναι συγχρόνως και πολύ κακή. Είναι ο έρωτας. Νίκη και ήττα ταυτόχρονα. Δημιουργία και καταστροφή. Ξεχωριστό και απολύτως ίδιο. Να χαμογελάτε συχνότερα να καταστρέφετε την ισορροπία λοιπόν, να γέρνει η τραμπάλα σε δημιουργικές, ξεχωριστές νίκες. Να ξεκινήσει κάπως έτσι το ταξίδι, από τα χείλη, μόλις αυτά ακουμπήσουν το ένα το άλλο για πρώτη φορά και να βυθιστούμε αργά ή γρήγορα στο πέλαγος της σκοτεινιάς. Εκεί πάλι να χαμογελάτε όπως θα βουλιάζουμε σε καταστροφικές, κοινότοπες ήττες. Κάπου στον πάτο, μην ξεχάσετε να χαμογελάσετε για ακόμα μία φορά, καθώς θα ανάβουμε φωτιές στη θάλασσα, με τις καταστροφικές μας νίκες, τις δημιουργικές ήττες και τις ξεχωριστές κλισεδούρες. 

 Στα τριάντα αποφασίζω πως έτσι μοιάζεις. Άστα λουέγο αμίγο. Άστα να πάνε.