Παζάλουστα Ανεστάκι

 Σήμερα είναι η περίπου πρώτη μέρα της Φακής στο σχολείο. Κέρδισα τη μάχη. Τώρα, πρέπει ν' ακολουθήσουμε ένα πρόγραμμα προσαρμογής, όπως ορίζουν. Φυσικά δεν έχουν ιδέα ότι το 3χρονό μου είναι οριακά το ίδιο ανεξάρτητο με εμένα. Χθες που πήγαμε για τη συνέντευξη κι έμεινε λίγο μόνη, όχι μόνο δεν έκλαψε και δε με αναζήτησε, αλλά διαμαρτυρήθηκε έντονα μόλις περάσαμε την πόρτα για να φύγουμε «γιατί μας διώξανε;».

 Κάπως έτσι λοιπόν, αρχίζει να διαμορφώνεται η σεζόν. Μαζί με εκείνη, ο οργανισμός μου πρέπει να αλλάξει κι αυτός. Δεν ήμουν ποτέ φαν του πρωινού ξυπνήματος. Για την ακρίβεια έπλεξα όλη μου τη ζωή με τρόπο τέτοιο ώστε να μπορώ να ξυπνάω όποτε θέλω και οι Δευτέρες να είναι μέρες ξεκούρασης. Τώρα, ήρθε η ώρα που θα πρέπει ξανά ως τις 09:00 να έχω βγει από την ονειροχώρα και να έχω φτάσει στον προορισμό. Μαζί με εμένα πρέπει να έχω φροντίσει να έχει πλυθεί, ντυθεί και βγάλει τις τσίμπλες του ακόμα ένας άνθρωπος.

 Αφού τακτοποίησα αυτό, έμενε να τακτοποιήσω κάπως και την άσβεστη δίψα μου για νέες περιπέτειες και γνώσεις. Ποια είναι η μαγική συνταγή; Να μπαίνεις σε νέους κόσμους. Να διεισδύεις σε κάποιο ολότελα ξένο περιβάλλον, κατάσταση και να προσπαθήσεις να κολυμπήσεις. Κοντολογίς την Πέμπτη ξεκινάω παραδοσιακό τραγούδι και τη Δευτέρα ρωσικά. Μη ρωτήσεις. Ούτε που ξέρω πως τα συνδύασα, ούτε που ξέρω που θέλω να πάω, αλλά όπως είχε πει ο γάτος «όλοι οι δρόμοι οδηγούν εκεί». Με εντυπωσιάζω διότι έφτασα σε σημείο να επιλέγω όλο και πιο περίεργα, ετερόκλητα πράγματα και αναρωτιέμαι σε δέκα χρόνια π.χ. τι σκατά θα μπορούσα να αναζητώ για να τραφώ; 

 Σου γράφω ξανά εδώ κάποια νέα μου Τάκη. Πως αλλάζουμε έτσι ε; Πως παραμένουμε συνάμα τόσο ίδιοι... Θυμάσαι τότε που σου έγραφα τάχα πιο γενικά; Που ήμουν πιο κάθετη απέναντι στο «αυτονόητο» και το «ιδανικόν», πιο σίγουρη, πιο αυστηρή. Γράψιμο που κάποιες φορές νιώθω πως μου λείπει. Καταραμένη ευπλαστότητα, καταραμένε εγκέφαλε. Πλέον δε νιώθω τόσο ελαφοκυνηγός. Νιώθω στυγνή κυνηγός Ν.Ω.Σ.Ε* ΝΩΣΕ και σώσε, οτιδήποτε, ΑΝ σώζεται...

 Καλή μας αρχή.

 Όβερ εντ άουτ 

 

*Ντοπαμίνης, Ωκυτοκίνης, Σεροτονίνης, Ενδορφινών. 

Υ.Γ. Είμαι στη βανίλια. Τρώω αυγό με αβοκάντο. Δε μου αρέσει το αβοκάντο τις υπόλοιπες μέρες. Δε με ενοχλεί συνήθως, αλλά δε με ευχαριστεί. Το σνομπάρω και λίγο θα ήθελα να ομολογήσω, διότι πλέον φιγουράρει ως «must» παντού. Όσο γράφω αυτό το κείμενο έχω τρελαθεί με το πόσο νόστιμο είναι αυτό το πράσινο πράμα. Που θέλω να καταλήξω; Ότι πρέπει να ξέρεις γαμώτο πως να φερθείς στο αβοκάντο. Δε φταίει το αβοκάντο. Εμείς φταίμε. Εμείς που είμαστε ζώα κι ένστικτα κι ο φόβος, το σύνολο, μας φοράει μάσκες ίδιες, ασφυκτικές. Μάσκες απαραίτητες για να επιβιώσεις, αν δεν είσαι καλλιτέχνης ώστε ενίοτε να μπορείς να τις καις. Και πάλι καλημέρα σας.