Σπάνια εξωτικά πουλιά, έχουν μόνο γνωστούς

 Πλέον μπορώ να πω σε κάποιον πως λύνω τον κύβο σε λιγότερο από 5', βέβαια, μάλλον δε θα το πω ποτέ, εκτός αν ερωτηθώ. Αλλά ποιος θα βρεθεί να ρωτήσει «πόσο σου παίρνει να βάλεις σε τάξη την σκέψη σου, ε συγγνώμη, τα χρώματα ενός κύβου ήθελα να πω» Η αλήθεια είναι πως τον λύνω σε λιγότερο από 3' πλέον, αλλά προτιμώ να εντυπωσιάσω με την πράξη παρά με τον λόγο. Ξέρεις είναι άβολος ο λόγος. Η πράξη δεν μπορεί να σε εκθέσει ποτέ, αν δεν την έχει φωτίσει κάποιος προηγηθείς λόγος. Ανάβει όταν έρθει η ώρα της το δικό της φως και το σκορπίζει τριγύρω. Ο λόγος δίνει χρώμα και προσδοκίες. Προτιμώ τα σκοτάδια, τα αυτόφωτα και το πράσινο τσάι. 

 Μα πως τα μπλέκεις κάθε φορά; Πως τα ποτίζεις με τσαϊ; Που τσαϊ; Πως τα φέρνεις εκεί που θες και πως τα πας παντού; Το run away with me της αγαπημένης μπάντας παίζει τριγύρω και να σου πω, πως δεν μπορώ να συγκεντρωθώ γιατί ακούγεται και κάτι σε μεσαιωνικό μέταλ στο μυαλό μου που α. πως βρέθηκε; β. υπάρχει όντως; γ. μου προκαλεί ένα ανακάτεμα των πεταλούδων του έρωτα ενώ δε μου αρέσει ΚΑΘΟΛΟΥ, ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΑΚΟΥΓΑ ΠΟΤΕ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ. Ελπίζω κατά τ' άλλα να μην πουλήσω και το τριμπιούτι στους ffc και να πάω, να ουρλιάζω «απομακρύνθηκα γιατί τους άνθρωπους φοβήθηκα» αποχαιρετώντας μία εποχή. 

 Έχεις κάνει ποτέ σπίνιγκ; Άμα δεν έχεις καβαλήσει σέλα για αρκετό καιρό χρειάζεται λίγος χρόνο έπειτα από την πρώτη φορά για να περάσει αυτή η άβολη αίσθηση που χτίζεται μετά από ένα καλό κλωτσίδι στ'αρχίδια. Θα μου πεις με τα χέρια στη μέση, «που ξέρεις πως είναι μία κλωτσιά στ' αρχίδια» Και θα απαντούσα έμπειρα, «έχω φάει πολλές κλωτσιές στην καρδιά» ΩΩΩΩΩ τι μου είπα! 

 Άνοιξε ένα χώρος κατά τ' άλλα σε ένα ιδανικό σημείο για το λάλαμπαϊ και μπαίνω σε σκέψεις. Να το κάνω τώρα; Να περιμένω να νιώσω ασφάλεια; Δεν είμαι πια μικρή και μόνη να μπορώ να τα τινάζω όλα στον αέρα για το όνειρο, αλλά από την άλλη αφού η συνταγή αυτή μόνο σε καλό μου έχει πάει, γιατί να σκεφτώ ώριμα και λογικά και βαρετά; 

 Χθες όπως κάναμε στο γήπεδο κάτι ασκήσεις, στο πάτωμα, είχε το ξύλο κάτι νερά που σχηματιζόταν ένα μικρό πρόσωπο. Ήθελα να πατήσω μία παύση στο έργο γύρω μου, να βρω ένα μολύβι να πάω να σχηματίσω καθαρά το πρόσωπο. Μετακινήθηκα λίγο γιατί τελειώσαμε την πιο λάθος στιγμή. Σηκώθηκαν όλες να πιούν νερό κι έχασα το πρόσωπο, έμεινα όσο μπορούσα να κλέψω χρόνο για να το βρω ξανά δίχως να φανώ παράξενη. Δεν τα πολυκαταφέρνω... Πως να εξηγήσεις πως υπάρχουν τριγύρω ένα σωρό θαυμαστές λεπτομέρειες; Πως να δει ένας κόσμος που τρέχει δίχως ανάσα, όλα τα μικρά που φωνάζουν τριγύρω; Χρειάζεται οξυγόνο η ζωή. 

 Κλείνω. Πάω απέναντι να πάρω την μπαλαρίνα. Είναι στη φάση φλέξ, πόϊντ και πλιέ. Στην εισαγωγή όλης της ζωής δηλαδή. Τέντωσε, δείξε, λύγισε, χόρεψε.