You're entirely bonkers. But I will tell you a secret, all the best people are

 Τάκη μισό να τινάξω πίσω το μαλλί. Όπως με δίδαξες. Τάκη, έβαλα στο ίδιο νερό μέντα με λεμόνι, πράσινο και earl grey. Ξέρεις, ξέρω, ξέρουμε πως αυτά είναι τέρατα ιερά, δεν τ' ανακατεύεις. Τα πράγματα δεν πάνε καλά Τάκη. Δε φταίνε τα φεγγάρια. Δε φταίνε οι ταράτσες. Δε φταίει ο Ουμεμπαγιάσι που δε μου γράφει τη μουσική. Εγώ Τάκη φταίω που δεν πάω στο κόκκινο φανάρι. Χάλασα χρόνο να μάθω τη μεγάλη αρκάνα, για να μάθω να θυμάμαι. Χάλασα χρόνο σε κάτι που δεν πίστεψα και δε θα πιστέψω ποτέ. Χάραξα πάνω μου τα φεγγάρια και τους ήλιους και στην άμμο ένα αστέρι που δυσκολεύομαι να καταλάβω πόσες γωνίες έχει, ένα αστέρι που σε κάθε της ανάσα η θαλασσιά το σβήνει. Άναψα έπειτα δίπλα της ένα φανάρι χάρτινο, κόκκινο κι αυτό. Ένα φανάρι που θα έπρεπε να στείλει το φιλί της θάλασσας στον ουρανό. Δεν πίστεψα στις ευχές και το φανάρι έπεσε και πνίγηκε. Πνίγηκε και το φιλί της. Έπεσα στο πλάι να μη βραχώ, να μη βουτήξω μέσα της, να μη με αγγίξει, να περισυλλέξω όσα από τα συντρίμμια μπορώ με ένα μακρύ ξερό φύλλο ενός φοίνικα, τις χαμένες ευχές και τα νεκρά φιλιά μπας και ηρεμήσει. Ηρέμησε. Αυτή κι εγώ έπειτα βρεθήκαμε σε μία ταράτσα. Κοιτούσαμε την πόλη. Τη βρέξαμε την πόλη. Την αγγίξαμε. Την κερδίσαμε.