Ο εφιάλτης πριν τα Χριστούγεννα

 «Ήρθε η ώρα να μου πεις τι είναι ο έρωτας» ρώτησε το βουνό την πέτρα κι εκείνη του απάντησε «Eίναι κόκκινος». Άκου το διαόλι... «Είναι ψέμας», της είπε ξαφνιασμένο για την απάντησή της και έκανε δεξιά στο δρόμο με αλάρμ γιατί βρήκε επιτέλους την Αννέτα. Την Αννέτα ντε, που της έπεσε ο προφυλακτήρας στη μέση του χριστουγεννιάτικου χάους. 

 Το βουνό κι η πέτρα κυνήγησαν την Αννέτα μετά την πτώση, μα η Αννέτα ταξίδευε με το μυαλό της σε άλλους κόσμους και δεν άκουγε τίποτα από τις φωνές τους και τα γέλια των περαστικών. Ίσως είχε πολύ δυνατά τη μουσική στο αμάξι της. Ίσως είχε πολύ δυνατά τη μουσική στο μυαλό της! Το βουνό πάντως έβαλε τα δυνατά του. Έτρεχε πίσω από το αμάξι, φώναζε «φιλενάδα ο προφυλακτήρας σου», τέντωσε το χέρι με τον προφυλακτήρα και της χτύπησε το πίσω μέρος... Τίποτα η Αννέτα! Γύρισε το βουνό κι είδε την πέτρα που το κοιτούσε γεμάτη απορία. «Έλα, πρέπει να τη βρούμε, έτσι κάνουν οι μυστικοί σούπερ ήρωες»... 

 Ξέρετε, θα σταθούμε λίγο στην Αννέτα, ή μάλλον καλύτερα στη γεύση που μας άφησε η εικόνα της Αννέτας. Η Αννέτα ήταν μαγική. Μία μαγική φιγούρα μέσα στα φώτα της πόλης. Μία Αννέτα σε μία δική της σφαίρα μέσα στην «κανονικότητα». Μία Αννέτα που εγώ, το αόρατο βουνό, ταυτίζομαι μαζί της. Που γύρω της ο κόσμος χαλάει, μα εκείνη αιθέρια δεν περπατεί, κυλάει. Δεν τη νοιάζει τίποτα κι όλα τη νοιάζουν, γι' αυτό δε μας άκουσε, ήταν απασχολημένη. Μία Αννέτα παραμύθι. Που ο κόσμος της χαλάει, αλλά εκείνη κυλάει. Όπως η ζωή. 

 Ναι, αυτό είναι έρωτας, αυτό είναι η ζωή. Η Αννέτα, οι Άννετες. Αυτή είναι η ελπίδα. Όσο υπάρχει έστω ένας που θα σε καταλάβει, που θα μαζέψει τα κομμάτια σου, θα φάει τον κόσμο για να σε βρει, θα σε εξυμνήσει κι ύστερα ας χαθεί, θα υπάρχει ελπίδα. Θα υπάρχει το όνειρο Αννέτα. Θα υπάρχουν τα παραμύθια, η κατανόηση και οι τρύπες στο χωροχρόνο. Στο χάος. Σε κάθε χάος, στολισμένο με λαμπιόνια και μη. Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο Αννέτα! 

 Έτσι το βουνό κι η πέτρα οδηγώντας το αμάξι μέσα στο Χ.Χ. (Χριστουγεννιάτικο Χάος, για να είμαι κι εμπορική) τη βρήκαν αρκετούς δρόμους και στιγμές πιο κάτω. Στόχος επετεύχθη. «Είμαστε στ' αλήθεια σούπερ ηρωίδες πέτρα» είπε ικανοποιημένο το βουνό, «Ναι, είμαστε» είπε γεμάτη χαρά η πέτρα. «Πέτρα, ο έρωτας είναι και κόκκινος, έχεις δίκιο» 

«Το ξέρω μαμάμα, έχεις λίγο νερό, διψάω...» 

Υ.Γ. Το κείμενο περιέχει περίπου 17 φορές τη λέξη «Αννέτα»

Υ.Υ.Γ. Αννέτα, έφτασε στ' αυτιά μου που είναι το τσαρδί σου και ήρθε η ώρα να σας ζητήσω επίσημα συγγνώμη για όσες φορές έχω έρθει με την μπάντα μου και απλά χαχανίζουμε, ουρλιάζουμε και βαράμε τα κλαξόν κάνοντας «πρόβα». Πόσο μικρός είναι ο κόσμος, ε! 

Υ.Υ.Υ.Γ. Το στολίδι θα έπρεπε να λέει Xmas ρε παιδιά κι ο Χριστούλης θα έπρεπε να είναι στη θέση του... Και δε με ανησυχεί που δεν το καταλάβατε. Δε με ανησυχούν οι στατιστικές οι θλιβερές. Δε με ανησυχούν τα λόγια λόγια. Με ανησυχεί που είστε βωβοί αυτοί που ξέρετε γιατί πράγμα μιλάω, που πάντα ξέρατε.  

 

Υ.Υ.Υ.Υ.Γ. Κάνω τρομερή προσπάθεια φέτος, ένα μήνα πριν μάλιστα, να πιστέψω και να ταίσω το εσωτερικό μου χάος με χριστούγεννο, για να μπορέσω να το παρουσιάσω ωμό, ώστε η κάθε πέτρα μου, να χτίσει όπως επιθυμεί το βουνό μέσα της. Ένα πράγμα όμως δεν μπορώ να καταφέρω με επιτυχία. Να παρουσιάσω αθόρυβα/ουδέτερα τη φάση/ρόλο του Ιωσήφ. Δηλαδή ώπα κάπου! 

Υ.Υ.Υ.Υ.Υ.Γ. Έχω κάποιες αρνητικές σκέψεις για το Hugo. Θα επανέλθω αργότερα μαζί με τον Ιωσήφ.

 

Μάθημα 1ο: Η ουρά του βίσωνα

 Έχω ακόμα δεκαπέντε λεπτά κενό. Αρκούν για να προλάβω Τάκη να σου πω ότι ερωτεύτηκα. Το πρώτο μάθημα ξεκίνησε και μέσα στην αίθουσα ένιωσα το ίδιο συναίσθημα όπως τότε και τότε. Ένιωσα γεμάτη. Ένιωσα όπως τα καλοκαίρια που βουτάω μέσα στη θάλασσα και κοιτάω τον ήλιο καθώς βγαίνω για την ανάσα μου. Ένιωσα την ηρεμία. Ένιωσα πως εκεί απλώνομαι, υπερχειλίζω, γίνομαι ένα με όλα κι είμαι όλη ξέχωρα, σωστά. 

 Η δασκάλα είπε πως είναι όνειρο. Ναι, είναι. Είναι τα όνειρά μου που θέλω, που προσπαθώ να τα εκφράσω και να τα επικοινωνήσω. Είπε πως κάποιοι είναι εμμονικοί. Είμαι. Αισθανόμουν εκεί, όπως αισθάνομαι εδώ, εδώ που σου γράφω. Το μπλογκ, τα κλειδιά και οι παρατηρητές θα μεταμορφωθούν σε εικόνα. Εικόνα που κινείται. Όπως ο βίσωνας που κυνική όπως πάντα, προτού δω με προσοχή, δε δέχτηκα τα περί της κίνησης αμέσως και με θράσος σκέφτηκα πως θα ήταν μάλλον η ουρά του . Αλλά όχι, ήταν η κίνηση. Ήσουν εσύ. Εσύ με σωστή γραμματική. Όχι ότι θα τα εφαρμόσω. Θα μάθω τη σύνταξη, θα μάθω τη γραμματική κι ύστερα θα τα κάψω. Θα σου μιλάω για θαλασσιές, για χαρουμενάδες και θα σου φωνάζω με σιωπές. 

 Ύστερα κατάλαβα πως εντάξει, πέρα από τον Ταραντίνο και τον Μπάρτον, συμπαθώ και τον Μελιέ και τα αδέρφια Λυμιέρ. Δε μου φτάνει το τέταρτο τελικά! Ήπια τον καφέ και πρέπει να ανέβω να πάρω από την μις  Άννα και τον μίστερ Τζινγκλ την δεσποινίς χαρουμενάδα/Χάνσελ/Πινόκιο. Όλα καλά Τάκη. Φιλιά. 

Υ.Γ. Ο βίσωνας είναι χταπόδι. Χταπόδι ουρανοτοξί. Τρέχει στη Συγγρού να συναντήσει τη βροχή που θα τον λυτρώσει. Γλιστράει όμως, σπάει το ένα κόκκινο τακούνι του και να... Ορίστε γιατί είμαστε εδώ που είμαστε σήμερα... 

Αεραπαζλ ντονατ

 Παιδιά, δεν ξέρω... Αυτή τη στιγμή είμαι κάπου μέσα στο this fire of autumn, ψηλά σε κάποιο βουνό και καθώς ουρλιάζω στο κενό, τσουκ πετάγεται ο Πανούσης. Χαμογελαστός μου λέει το δικό του τραγούδι του φθινοπώρου κι ενώ με έχει αγκαλίτσα, μπαφ, χάνεται ο Τζιμάκος κι ο τόπος γεμίζει με designer music, ντισκομπάλες και πιρουλέτες στο ύψος μου περίπου, λίγο πιο κοντές που χορεύουν παρέα. Ξάφνου βρίσκομαι σε υπόγειο και από τη σκάλα κατεβαίνει, ρέει, χύνεται vinaigrette φράουλας, πάνω σε πράσινα βρώσιμα φύλλα και μπάλες μοτσαρέλας! «Έλα, έλα μοτσαρέλα» αυτή η κατάσταση, λαμβάνει χώρα χωρίς κανένα μπαφ. Πότε δηλαδή χρειάστηκα κάποιο μπαφ; Είμαι ο μπαφ. 

 Οπότε, όποτε ο Εισβολέας δεν τραγουδάει τα φτερά του που τ' ανοίγει στ' αυτιά μου κι όποτε δεν προσπαθώ να ανοίξω άλλων τα φτερά, παρακολουθώ απ' έξω το παιγνίδι σα να είμαι 12 ξανά. Απογοητεύομαι. Σα να μην έγινε τίποτα απ' όλα όσα έχουν συμβεί, σα να ακυρώνονται όλα. Σα να είμαι σχεδόν έτοιμη να το πιστέψω κι ίδια, επειδή κάποιος άλλος βλέπει έτσι τον κόσμο. Αλλά επειδή όντως έγιναν, δε σκέφτομαι μόνο με την καρδιά, αλλά με τον εγκέφαλο (φοβερό;) και παρατηρώ ότι κάτι πάει τρομερά λάθος. Παρατηρώ μία τρομακτική απόκλιση στα λόγια (κι ας είναι όπως πάντα υπέροχα) σε σχέση με τα έργα κι αυτό είναι τέρας που το έχω νικήσει αρκετές πίστες πριν. Συνεπώς θα νικήσω τον ρομαντισμό μέσα μου και θα γίνω μοτσαρέλα που της έχεις ανοίξει ήδη τη συσκευασία. Είμαι στο ψυγείο, αλλά έχω σύντομη ημερομηνία λήξης και η πόρτα ανοίγει συχνά, σαν τα φτερά μου, σαν τα μυαλά μου.  Αυτά με την κατάσταση που είναι σχεδόν το μόνο μου «πρόβλημα» αυτή την περίοδο.

 Σε άλλα νέα η φανταστική Δευτέρα που ανέμενα τις τελευταίες εβδομάδες φτάνει! Μπαίνω κι επίσημα πλέον στο σύμπαν της σκηνοθεσίας και δε θα είμαι πλέον πολύ πειρατίνα. Θα είμαι λίγο. Λίγο λιγότερο. Γιόχο γιόχο, τα ρέστα μου. Κλείνω. Πάρις λατίνο.