Φοιβούγεννα

 Ξέρω, πέρασε καιρός... Μα ήταν μέρες δύσκολες, βαριές. Πριν από μία εβδομάδα είχαμε Φοιβούγεννα κι όλα μοιάζουν σιγά σιγά, μες στην γκριζάδα, γιορτινά. Τα πάντα γύρω είναι κλειστά. Η πανδημία υπάρχει ακόμα. Μοιάζει σα να μην χάθηκε τίποτα έτσι, μοιάζει σα να δόθηκε χρόνος δώρο, ώστε να είμαι απολύτως εδώ. Χθες βράδυ πρώτη φορά σας κράτησα αγκαλιά και τους δύο μαζί. Ένας σε κάθε χέρι. Αριστερά το κορίτσι που έκλαιγε με αναφιλητά κι έτσι αποκοιμήθηκε, συνέχισε να κλαίει και στα όνειρά της. Δεξιά το αγόρι που προσπαθεί ν' ανοίξει τα μάτια του μήπως κατανοήσει τι είναι αυτό που του συμβαίνει. 

 Έτσι κάπου ανάμεσα στα κενά της ζωής βρίσκω κι άλλο μαγικό χρόνο να αναρρώσουν μαζί με το κορμί μου και τα κουτιά των θησαυρών. Εξαντλήθηκα τόσο πολύ και νιώθω τώρα με τα λίγα τόσο μα τόσο δυνατή. Ανάμεσα στο γάλα και τα όνειρα, εκεί που πάλι προσπαθεί να καταλάβει τι είναι αυτό μοσχοβολά και τι είναι αυτό που τόσο θολά βλέπει, τ' αυτιά του γεμίζουν με ό,τι ἄξιόν ἐστι. Αυτός ο κόσμος, ο μικρός, ο μέγας, θα είναι άραγε ποτέ έτοιμος για εμάς, θα είμαστε άραγε ποτέ έτοιμοι γι' αυτόν; Για λίγο, για όσο το ταξίδι μας κρατήσει...