Κοίταξα τον ουρανό όπου ένα μάτι ελέφαντα με κοίταζε από ένα τσιχλοφουσκόδεντρο και το μόνο που ήξερα, ήταν ότι η τρύπα στο παπούτσι μου έμπαζε νερά. Διέσχιζα ένα χωράφι όπου εκατοντάδες στρατιωτάκια θα πυροβολούσαν τον ώμο μου και όλα όσα ήξερα ήταν ότι η τρύπα στο παπούτσι μου, έμπαζε νερά. Σκαρφάλωσα στην πλάτη ενός γιγαντιαίου άλμπατρου που πέταξε μέσα από τη χαραμάδα ενός σύννεφου για έναν τόπο που η χαρά βασιλεύει όλο τον χρόνο και η μουσική παίζει τόσο δυνατά. Ξεκίνησα να πέφτω και ξαφνικά ξύπνησα και οι δροσοσταλίδες απ'το γρασίδι είχαν κολλήσει στο παλτό μου κι εγώ το μόνο που ήξερα ήταν ότι η τρύπα στο παπούτσι μου έμπαζε νερά.
Έπειτα από πολλή ώρα, σταμάτησε να παίζει το κομμάτι. Όλες οι πρίζες έχουν αποσυνδεθεί. Έχω εθιστεί στα σόσιαλ νιώθω πως. Δε μου αρέσει. Αρνούμαι να σκεφτώ ή να σταθώ. Λες και περιμένω μία δόνηση αντί να την δημιουργώ. Ο νέος ρυθμός ωστόσο χτυπάει, αυτά ξέρω επίσημα προς το παρόν.
Να σημειωθεί ότι όσο δεν δημιουργώ, τόσο... αλλά θα μου πεις δημιουργώ, γιατί νιώθω έτσι;
Υ.Γ. Μεταφύτευσα ξανά τον πόθο μου και τον κισσό και μάλλον χρειάζομαι κι άλλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου