πασταφρέσκα

-ΣΟΚ. Έγραφα χθες, έγραφα και πρώτη φορά με πρόδωσε το μπλογκ και σε μία κακή συνεργασία με το γέρικο ρούτερ χάθηκαν όλα. Μετά ανέβηκα Λυκαβηττό με δύο σουβλάκια να χαλαρώσω και να δω αν θα βγουν από μέσα μου ξανά και είχε τόσο μα ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΚΟΣΜΟ, ε και έφυγα και σήμερα άλλαξα επιτέλους το ρούτερ και προς το παρόν όλα φαίνεται να κυλάνε «φυσιολογικά». Οπότε πάμε ξανά:

«Έχω μία ιδείτσα»
 Έτσι της έστειλα. Η ηθοποιός μου είναι έτοιμη.
Χάζευα παραπαράπροχθές ώρα πολλή το γρασίδι. Κάποια στιγμή σκέφτηκα πώς ζορίζομαι άδικα. Όχι πως ζορίζομαι δηλαδή ποτέ. Αλλά είπαμε πως πετάω όταν γίνεται έκρηξη. Τρέχω. Δεν γίνονται εκρήξεις, τα πορτοκάλια είναι στυφά, δεν βγάζω χυμό. Άξαφνα λοιπόν, ένιωσα στο στομάχι μου ένα μπουμ. Σκέφτηκα πως αυτό είναι. Αυτό θα πρέπει να είναι. Αυτό το καλοκαίρι θα ασχοληθώ με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου. Μετά από αυτό, παρατήρησα ότι στο μπλογκ δεν ανέβασα πουθενά τα μπαλόνια. Έκανα μία αναφορά σε προηγούμενη ανάρτηση πως: Τελείωσα, πρόχειρα μεν, αλλά τελείωσα και το βίντεο που τα μπαλόνια είναι στην πόλη ενώ εσύ δεν είσαι πουθενά. Ναι, τίποτα άλλο. Ούτε πως τη νύχτα που βγήκαμε, ξεκίνησα με καμία δεκαριά μπαλόνια και σε μία στάση στο σουπερμάρκετ, σκάει υπάλληλος και χαρίζει στη Φακή καμία δεκαριά σακούλες μπαλόνια. Συνειδητοποιείς τί συνέβη; Πότε και τί; ΜΑΛΑΚΑ, παραμύθι. Μαγεία. Εβδομήντα μπαλόνια, στο κατάλληλο πρόσωπο, την κατάλληλη στιγμή.

 Μετά, συνέχισα να σκέφτομαι πώς δε φωνάζω και αυτό ίσως είναι κακό. Σε έναν κόσμο που φωνάζει και ουρλιάζει το κάθε του πρόσωπό, την κάθε του στιγμή, την κάθε του μπουκιά και το κάθε του πόνημα, εγώ ψιθυρίζω για τους λίγους μου, τους ξεχωριστούς μου μονάχα κάτι στίχους. Βέβαια αυτό είναι κάτι που θαυμάζω σε εμένα, αλλά ίσως πρέπει να το αλλάξω. Τουλάχιστον εδώ. Οπότε αυτή η σκέψη με οδήγησε στο να στείλω για να πάρω μουσικές. Μετά σκέφτηκα «κλάιν, θα είναι ολότελα δικό μου». Έχω τόσα κομμάτια που σκονίζονται. Κακά, μα δικά μου. Όπως στα μπαλόνια. Έχω όλες τις άδειες στα χέρια μου. Όλες τις μπογιές. Ας βάψουμε λοιπόν αυτό το καλοκαίρι. Αφού η ζωή αποφάσισε να σκεπάσει τον πλανήτη με μία πανδημία που ακύρωσε την πτήση μου για τον γύρο της Ασίας, άλλαξε τα σχέδια για τις σπουδές και προτού προλάβουν να εμφανιστούν οι νέοι χαρακτήρες, ας ζωγραφίσω. 

 Ζήτω οι νέες περιπέτειες!