Προσκρονίαση

Χθες:

 Τα μπλουζ. Τα μπλουζ του πρίγκιπα. Τα καλαμαράκια. Το 2020! Νέα χρονιά. Νέες περιπέτειες. Οι αριθμοί αν τους σκεφτείς λίγο παραπάνω είναι τρομακτικοί. Αρκεί να παρατηρήσεις το χαριτωμένο δίδυμο εικοσάρι κι ως εκεί. Μετά φρικάρω. Σκέφτομαι τον θάνατο. Οπότε, όχι αριθμοί. Μόνο περιπέτειες.

 Καλαμαράκια λοιπόν, εκεί είχα μείνει. Περίμενα τα καλαμαράκια και σκέφτηκα πως είναι το τέλειο σκηνικό φόνου το αναψυκτήριο. Η Ρίτσα, η αρχόντισσα Ρίτσα, είναι έτοιμη να δηλητηριάσει όλα τα καλαμαράκια. Ο δρόμος μυρίζει ψαρίλα τηγανιτή. Μεθυστική μυρωδιά που πότισε τα μαύρα ρούχα της Ρίτσας, πότισε και τη ζωή της. Σήμερα Πέμπτη σερβίρει καλαμαράκια, μαρίδα, μπακαλιαράκια, τσιπούρα. Κάθε Πέμπτη. Αλλά αυτή την Πέμπτη η Ρίτσα αποφάσισε να τους δολοφονήσει όλους, enough. Παππόυδια αρσενικά σε όλα τα τραπέζια είχαν από μία μερίδα χόρτα στη μέση κι από μία μερίδα καλαμαράκια μπροστά τους. Το λευκό απαίσιο νοσοκομειακό φως σβήνει. Το μαγαζί αποκτά έναν υποβλητικό κόκκινο φωτισμό. Σποτάκι πάνω στην Ριτσάρα, δεν έχει βγάλει ακόμα το γυαλί του μάστορα από το πρόσωπό της, την προστατεύει από το λάδι που μπορεί καυτό να πεταχτεί από το τηγάνι. Ωστόσο, έχει βρεθεί μαγικά στον λαιμό της ένα μαργαριταρένιο ολόλευκο, κομψό κολιέ και κάποιος αόρατος την ραίνει με λευκά τριαντάφυλλα. Να σημειωθεί ότι από τα τριαντάφυλλα δεν έχουν αφαιρεθεί θα βαθυπράσινα κοτσάνια, τα οποία μάλιστα έχουν υπέροχα μεγάλα φύλλα. 

 Σερβίρει από μία μερίδα καλαμαράκια σε κάθε κύριο κι έπειτα, βγάζει το γυαλί, το πετάει στο πάτωμα, αφήνει κάτω το αχτένιστο μαλλί κι ο φωτισμός αλλάζει. Ντίσκο φώτα παντού, τα παππούδια ένα ένα πέφτουν στο πάτωμα κι η Ριτσάρα χορεύει ανέμελη ανάμεσα στα πτώματα. Θα την βάλουμε να χορεύει το it's a sin από pet shop boys. Ναι, ω ναι, ταιριάζει υπέροχα. Το γνωρίζω βέβαια ότι η σκηνή σου θυμίζει αρκετά τη σκηνή με τον Μπρόνσον στο ψυχιατρείο, αλλά κι εμένα η Ριτσάρα μου θυμίζει τόσο πολύ τους ψυχοπαθείς έτσι όπως χορεύει, που είναι αδύνατον να μην είναι το μουσικό χαλί της σκηνής το «ιτσεσίν»

 «Συγγνώμη, να κάτσω παρέα;» διέκοψε τις σκέψεις μου ένας παππούς. Λίγες ώρες νωρίτερα, αποχαιρέτισα τον κύριο Στέφανο. Φεύγει εώς τις 20 του Μάρτη στην πατρίδα του την Βουλγαρία. Θα σου μιλήσω για το κύριο Στέφανο άλλη φορά εκτενώς. Εν τάχει θα σου πω ότι έχει χάσει τα δόντια του και τον έχει προικίσει αυτό με ένα ψεύδισμα. Δεν χορταίνω να τον ακούω να μου μιλάει. Είναι που είναι ολόγλυκος γιατί είναι διαρκώς χαμογελαστός και ευγενικός, λέει κι ωραίες ιστορίες, χάνει και μερικά γράμματα και κάνει τη ζωή μου μαγική. Έφυγε λοιπόν μα να, καθώς περιμένω τα καλαμαράκια, εμφανίζεται κάποιος που του μοιάζει. Με τα πολλά τον νέο χαρακτήρα τον λένε Ερρίκο. Μικρός ο κόσμος, θαλασσίτσα, αφού βρήκαμε ένα σωρό κοινούς γνωστούς και φάγαμε παρέα δίχως κάποιος να έχει πάθει (προς το παρόν τουλάχιστον) δηλητηρίαση, μου έταξε ότι θα μου μάθει κι άλλα μυστικά μέρη σαν το αναψυκτήριο και δώσαμε ένα αόριστο ραντεβού ξανά εκεί. Καλλιτέχνης ο Ερρίκος, επέμενε πως είμαι κι εγώ καλλιτέχνης κι ας μην του είπα τίποτα για 'μενα από αυτά που θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Στο τέλος κάναμε ένα σούπερ «κόλλα το» κι έφυγε. Έφυγα κι εγώ και βρήκα μία τρύπα κάπου αλλού να κάτσω να πιω ένα ζεστό και να σου γράψω. Δε βρήκα το χρόνο νωρίτερα φέτος. Ήταν ίσως από τα πιο όμορφα, γεμάτα Χριστούγεννα. Έγραψα και γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Σκέφτηκα να το ξαναπάρω από την αρχή μαζί του. Αφού παραμύθια θέλω, δεν μπορώ να τα σνομπάρω και να τα θέλω ταυτόχρονα. Πρέπει να επενδύσω σε αυτά.

 Δε θα το πιστέψεις, αλλά ό,τι ζήτησα ήρθε. Το έγραψα το γράμμα στα ισπανικά βέβαια. Κακά ισπανικά, αλλά ισπανικά κι αναρωτιέμαι μην έφταιγε ότι έγραφα στα ελληνικά τα προηγούμενα χρόνια. Ήρθαν στην πόλη τα αδέρφια μου. Έμειναν σε εμένα. Του είχα γράψει ξέρεις, του Αη Βασίλη, να γεμίσει η ζωή μου από ανθρώπους που να είναι παιδιά. Όποια «τρελίτσα» μου έρχεται στο μυαλό να την κάνουμε παρέα. Ταινίες, συναυλίες, νυχτερινές εξορμήσεις, επιτραπέζια, κυνήγι θησαυρού, κυνήγι φαντασμάτων, σοκολάτες, δημιουργία, αποτυχημένα πρότζεκτς. Τα κάναμε! Ήταν ενθουσιασμένοι κι έτοιμοι ό,τι κι αν τους έλεγα! Χόρευαν εξαιρετικά στον ρυθμό μου. Πέφταμε μόνο κάποιες λίγες ώρες για ύπνο ώστε να μπορέσουμε να χωρέσουμε όσα περισσότερα μέσα στο εικοσιτετράωρο. Φέτος είχα την πιο οικογένεια από ποτέ! Ζήτησα επίσης εμπειρίες και ταξίδια κι έλαβα έεπιπλέον ένα εισιτήριο για την άλλη άκρη του κόσμου, αλλά από την άλλη πλευρά αυτή τη φορά! Το κερασάκι ξέρεις ποιο είναι; Ότι θα συναντήσουμε και την Ιώ εκτός απροόπτου στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου. Την Ιώ, πολύ την συμπαθώ. Είναι σα να την ζήτησα στο γράμμα κι εκείνη, αλλά είχε φτάσει πολύ νωρίτερα. Μακάρι τώρα αυτά να καταφέρω να τα κρατήσω. Θα βάλω τα δυνατά μου. Κουράστηκα να μην υπάρχει ζεστασιά και ηρεμία. Τώρα, αφού πλέον στα είπα όλα, θα το απολαύσω. Θα συνεχίσω ν' ακούω στα καφέ στο κέντρο τζαζ και μπλουζ με ζεστά ροφήματα και θα αφήσω να με βασανίζει μόνο το αν η προσέγγιση κάποιου διαστημόπλοιου στον πλανήτη Κρόνο για να πατήσει, ονομάζεται προσκρονίαση.

 Θα αφήσω μόνο μέσα στη φαντασία μου την Ριτσάρα να βάζει φωτιά με τις χορευτικές και τις μαγειρικές της ικανότητες. Καλή χρονιά Τάκη, καλή χρονιά αγαπημένοι μου.