Αβάδιστα, αγγουράκι, ασιάκι, ζιβάγκο ριγέ.

 Ω, τρεις μέρες πριν κι από αυτά τα χριστούγεννα. Μίλησα ξανά εκεί που ένιωθα ότι έπρεπε και επήλθε μία κάποια εσωτερική ηρεμία. Κλείδωσα επίσης με μία υπογραφή το επίσημο όνομα της. Έχασα τον πόλεμο. Δεν το έχω ακόμα αποδεχθεί. Η διαδικασία επιλογής ονόματος ήταν πάντα, για όλα, σπουδαία υπόθεση. Καλύτερα κάτι να μην είχε όνομα αν δεν ήταν αρκετά καλό. Κάτι αρκετά καλό, το ξέρεις ότι είναι το ιδανικό, όταν στη σκέψη του, ενθουσιάζεσαι αμέσως. Όταν σταματάς να ψάχνεις κάτι άλλο γιατί ταταν, βρήκες το κομμάτι που έλειπε από το παζλ. Βασικά το κουτί του παζλ.
 Το κουτί της λέει «Νώνη» ή «Φακή». Αυτό κατάφερα με τα πολλά να κόψω και να ράψω, ως την καλύτερη εναλλακτική λύση. Η αρχή και το τέλος από τίποτα, όχι το σούπερ το ουάου. Απλά μέρος μίας αλληλουχίας, που μου φέρνει στο μυαλό εν τέλει το πεπόνι. Καταλαβαίνεις ότι πρέπει να μοχθήσω τριπλά γι'αυτό το πλάσμα ώστε να καταφέρει να κάνει το εσωτερικό του κουτιού της, τριπλά σούπερ ντούπερ ενδιαφέρον και να είναι αυτό η μαγεία που θα μένει όταν θα προσγειώνει απότομα στην επεξήγηση του τίτλου. Καλά, ούτως ή άλλως αυτό.
 Κάπου κάποτε είχα διαβάσει ότι το όνομα κάποιου, μπορεί να επηρεάσει τη ζωή του. Φαντάσου ζωή που προκαθόρισαν για την Κουλάρα, ή την Λίτσα, ή μία Μαρία. Δηλαδή αν μου έλεγες ότι έχω να επιλέξω να βγω ένα ραντεβού με τον Γιώργο, τον Αλκιβιάδη και τον Ροζ, χωρίς να ξέρω τίποτα γι'αυτούς, παρά μόνο το όνομά τους, ξεκάθαρα θα επέλεγα τον Ροζ. Μπορεί ο Γιώργος να είναι το καλύτερο παιδί, αλλά το γουστάρουν το μυστήριο οι άνθρωποι. Ο Αλκιβιάδης είναι πάλι ξεκάθαρο ότι στην καλύτερη έχει πατέρα γιατρό, στη χειρότερη μάνα πυροβολημένη τον θήλαζε μέχρι τα 12 γιατί έκλαιγε τα βράδια, ή φουλ βαρετό, πήρε το όνομα του παππού. Ενώ ο Ροζ, χρωματίζεσαι μαζί του. Έχεις ήδη ένα εκατομμύριο πράγματα να συζητήσεις, να ρωτήσεις, αλλά όχι, έχεις ήδη άγχος. Δε θες να τον κουράσεις με τα τετριμμένα πράγματα που τον ρωτάνε όλοι. Τέλος πάντων. θα την φέρω την Αγάπη στον κόσμο. Που θα πάει. Αυτό φταίει.
 Απόψε είναι Κυριακή. Πέρασα από το μικρό δέντρο και ήταν γεμάτο. Μάλλον θα γινόταν κάποια παρουσίαση. Έχω φωλιάσει στη βανίλια τώρα, που θυμάμαι τότε στην αρχή ήρθα κι ήπια ένα αγγούρι. Αυτές τις μέρες περνάω φάση αγγουράκι. Ο μανάβης στην λαϊκή γέλασε όταν κατάλαβε ότι μετρούσα τα αγγουράκια. Μου έβαλε και ένα- δύο στο ζύγισμα δώρο. Αράζω στον καναπέ και τρώω αγγουράκια. Περπατάω και μασουλάω αγγουράκια. Έχω στις τσέπες αγγουράκια, καταλαβαίνεις; Είπα σε μία άγνωστη να βάλει αγγουράκια στη ζωή της και το εννοούσα.
 Ψιλοβρέχει που και που. Έχω μάλλον ιγμορίτιδα. Έκανα μόνη μου τη διάγνωση βάσει συμπτωμάτων. Είμαι πολύ χάλια μία εβδομάδα τώρα. Αλλά κουλ. Αυτή την εβδομάδα δεν έμαθα κάτι το πολύ εντυπωσιακό. Ξεκίνησα να βλέπω Ρικ & Μόρτι. Αφού σκέφτονται και άλλοι σαν κι εμένα, γιατί δεν μπορώ να τους έχω κοντά μου να δημιουργήσουμε παρέα; Ψάχνοντας τον σκληρό μου δίσκο, έπεσα σε κάτι μουσικές που κάποτε είχα φτιάξει και μετά σε κάτι ηχογραφήσεις από το στούντιο, που χαχάνιζα τραγουδώντας τόσο μα τόσο φάλτσα κι άρρυθμα. Έβαλα έτσι για πλάκα στο φέισμπουκ, αν θέλει κάποιος να μπει στην μπάντα μου «ίδια κουνουπίδια» και ομολογώ ότι το σκέφτομαι πολύ έντονα αυτή την εβδομάδα να εστιάσω λίγο «σοβαρά» σε αυτό. Πήγα και στους Ξάξακες και είχα ένα πολύ πλατύ χαμόγελο στο Μόντε Κάρλο και στο γειαέτσιαπλάμουείπεςέναγεια. Άκουσα και μία κομματάρα χιπχοπ, που ανατρίχιασα με το βίδεο κλιπ. Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, αλλά το βρήκα ευφυέστατο και μπράβο του. Έμαθα και τη σούπερ άχρηστη πληροφορία ότι ο τύπος στο «πολύ σκληρός για να πεθάνει» λέει «γίπι καϊ γεϊ» και ότι η ταινία δεν λέγεται «πολύ σκληρός, για να πεθάνεις» ο οποίος θα ήταν σούπερ τίτλος για τσόντα.
 Αυτά. Φεύγω από τη βανίλια, γιατί δεν έχει ενδιαφέρον τώρα.

 Αααα ααααα κι όπως κάθομαι έτσι στο τίκι και περιμένω να αρχίσει το λαϊβ σκάει ο Νάστας, υπέροχος. Τεντώνει το χέρι του προς το μέρος μου και νομίζω ότι πάει να πέσει και πάω να του πιάσω το ποτήρι και το τεντώνει προς το δικό μου το ποτήρι τελικά. Ερχόταν για να κάνουμε βίβες! Ερχόταν; Περνούσε τυχαία και μπερδεύτηκε ότι είμαι καμία γνωστή του; Ποιος ξέρει! Τον έβλεπα όσο έπαιζαν και τον φανταζόμουν στην ταινία μου, να φωτίζεται μία από πράσινο πασοκικό φως και μετά από κόκκινο. Εναλλάξ. Τα ακούω τα κομμάτια του ήδη, σάουντρακ στις ταινίες μου.
 Σκατά. δεν φεύγω. Βρέχει πολύ και δεν έχω κανένα αδιάβροχο για το τέρας.
 Όποτε στην περίπτωση του Νάστα, δεν έχει σημασία το ότι τον λένε Γιάννη, γιατί σε μαγεύει το παζλ. Αλλά είδες πρώτα την εικόνα. Άκουσες τον ήχο. Καλά πουθενά δεν έχει σημασία πραγματικά το όνομα. Φακ, τίποτα δεν έχει πραγματικά σημασία. Απλώς είναι μία υπέροχη αρχή, η καλή επικεφαλίδα. Κεντρίζει μεγαλύτερο κοινό. Το σημαντικότερο βέβαια, είναι να διαβάζεις πάντα λίγο παρακάτω. Μπορείς να χάσεις σπουδαία πράγματα αν δε βουτήξεις κάτω από την επιφάνεια. Δε θα ξεχάσω ποτέ όμως, που γνώρισα έναν Σεθέλο και του έλεγα όλο το βράδυ Σεθέλο Σεθέλο. Δεν τον ήθελα και τίποτα δεν παίχτηκε, μην βάζεις ω παντού, αλλά μαλακία να μην λες ασταμάτητα Σεθέλο, όταν έχεις την ευκαιρία. Θα μου πεις βέβαια, ότι δε θυμάσαι τίποτα άλλο για τον Σεθέλο, πέρα από το όνομά του και είναι αλήθεια αυτό. Δε θυμάμαι καν τη μορφή του. Ω, λες να είναι παγίδα ο τίτλος; Λες να είναι παγίδα το κουτί, τα κουτιά; Άσε με λίγο να προβληματιστώ με αυτό.
 Φεύγω τώρα, έκοψε η βροχούλα!
 Όχι δεν φεύγω. Η βανίλια έγινε σοκολάτα! Μπλακ άουτ Τάκη! Αυτονομία Τάκη παρ'τα. Το τέρας δεν είναι στην πρίζα κι έχω μαζί μου ίντερνετ. Τίποτα δεν χάθηκε. Συνεχίζω να γράφω.
 Καλά φεύγω. Καληνύχτα!
 ΦΑΚ ΔΕ ΦΕΥΓΩ! ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΡΑ.

Υ.Γ.  Τyler Spangler, τίμιος, τον έβαζα στην ομάδα μου!